W tym roku odbędzie się już po raz 28 w historii. Jedenaście wyścigów odbyło się na torze w Adelajdzie, a po raz siedemnasty zespoły przyjadą do Albert Parku w Melbourne.
GP Australii po raz pierwszy odbyło się w 1985 roku. Wówczas jeździło się w Adelajdzie. Był to ostatni wyścig w sezonie. Z powodu licznych problemów technicznych i kilku groźnych wypadków wyścig ten ukończyło jedynie ośmiu z 25 startujących zawodników. Wygrał Keke Rosberg jadący bolidem Williams-Honda. Także w kolejnych latach tor w Adelajdzie był areną ostatniej odsłony sezonu.
Wielki wyścig zaliczył tutaj w 1987 roku Gerhard Berger. W kwalifikacjach kierowca Ferrari deklasował swoich konkurentów, a na pole position miał przewagę 0,7 sekundy. W wyścigu zaliczył najszybsze okrążenie, ale także wygrał ze swoim kolega z zespołu Michaelem Alboreto, który jako jedyny w stawce ukończył wyścig na tym samym okrążeniu co Austriak.
Przed czasem zakończyło się Grand Prix Australii 1989. Ulewny deszcz uniemożliwił zawodnikom pokonanie 70 okrążeń toru ze względu na przekroczenie limitu dwóch godzin. Wygrał Belg Thierry Boutsen w bolidzie Williams-Renault. Najszybsze okrążenie miał Japończyk Satoru Nakajima. W ten sposób Lotus napędzany silnikiem Judd zdobył jedyne takie trofeum w swoich 49 startach w wyścigach Grand Prix.
To wszystko jeszcze nic, w porównaniu do wydarzeń w roku 1991. Wówczas wyścig został tutaj przerwany po 14 okrążeniach, a więc po pokonaniu przez bolidy dystansu 52,92 km. Do dzisiaj w statystykach jest on najkrótszym w historii Formuły 1.
| Grand Prix Australii, Albert Park Circuit – podstawowe dane techniczne | ||
| Liczba GP | 17 | |
| Pierwsze GP | 1996 | |
| Pierwszy triumfator | Damon Hill - Williams-Renault FW18 | 1:32:50,491 |
| Pierwsze pole position | Jacques Villeneuve - Williams-Renault FW18 | 1:32,371 |
| Pierwsze najszybsze okrążenie | Jacques Villeneuve - Williams-Renault FW18 | 1:33,421 |
W 1995 roku Grand Prix Australii odbyło się w Adelajdzie po raz ostatni. Atmosferę zepsuł już podczas treningu wypadek Miko Häkkinena. Fiński kierowca zespołu McLaren-Mercedes wyleciał z toru po uszkodzeniu opony. Miał dużo szczęścia, że przeżył. Drugiego dnia, gdy leżał nieprzytomny, wygrał Damon Hill przed Oliverem Panisem i Giannim Morbidellim. Tym samym po raz ostatni Grand Prix Australii zamykało sezon.
W 1998 roku w Melbourne kibice mogli zobaczyć deklasująca przewagę zespołu McLaren-Mercedes. Duet Mika Häkkinen i David Coulthard zapewniła swojemu zespołowi zwycięstwo z przewaga nad pozostałymi minimalnie jednego okrążenia. Podobna sztuka udała się rok później zespołowi Ferrari. W 2000 roku wygrał Michael Schumacher przed Rubensem Barrichello. McLaren był groźnym konkurentem, ale problemy techniczne nie pozwoliły na walkę. Ferrari rozpoczynało wówczas swoją pięcioletnią erę sukcesów.
Jedyny śmiertelny wypadek na torze w Melbourne wydarzył się w 2001 roku. Na czwartym okrążeniu doszło do kontaktu bolidów Ralfa Schumachera (BMW-Williams) z Jacquesem Villeneuvem. Kanadyjczyk stracił kontrolę nad swoim bolidem BAR-Honda i mocno uderzył w barierę. Urwane w tym momencie koło przeleciało przez otwór w barierze i trafiło śmiertelnie komisarza Grahama Beveridge. Rok później Ralf Schumacher miał na tym samym torze kolejny dziwny wypadek, ale na szczęście obyło się bez ofiar. Tuż przed zakrętem atakował Rubensa Barrichello (Ferrari). Ten jednak nagle zmienił kierunek jazdy, ale Schumacher nie zdążył w porę zareagować i jego bolid BMW-Williams został katapultowany w górę. Wypadek wyeliminował kilka dalszych bolidów z dalszej jazdy i tym samym Grand Prix Australii 2002 doczekało się kuriozalnego rozstrzygnięcia.
Po emocjonującej walce wygrał Michael Schumacher (Ferrari) przed Juanem Pablo Montoyą, a na piątej pozycji do mety dojechał zawodnik gospodarzy Mark Weber w bolidzie Minardi. Punkt za szóste miejsce zdobył Mika Salo, który debiutował w bolidzie Toyoty. Kolejne dwa sezony zakończyły się łupem Ferrari. Zmiana warty nastąpiła w 2005 roku, gdy Ferrari zaczęło mieć kryzys, a nowym faworytem został zespół Renault. Wygrał Giancarlo Fisichella, a przyszły mistrz świata Fernando Alonso minął linię mety na trzeciej pozycji.
Grand Prix Australii 2006 dostarczyło kibicom wiele dramatycznych akcji od pierwszego do ostatniego okrążenia. Hiszpan Fernando Alonso przejechał linie mety z przewagą 1,8 sekundy nad Kimim Räikkönenem (McLaren-Mercedes). Na trzecim miejscu był Ralf Schumacher (Toyota). Z 22 startujących do mety dojechało jedynie 12 kierowców. Najbardziej pechowy Jenson Buton zatrzymał się swoją Hondą dziesięć metrów przed linią mety. Podejrzewano Brytyjczyka o takie umyślne zachowanie, aby zgodnie z regulaminem w następnym wyścigu mógł jechać z nowym silnikiem.
Także wyścig w 2007 roku nie obył się bez niespodzianek. Kimi Räikkönen, który zmienił barwy z zespołu McLaren-Mercedes na Ferrari, okazał się w Melbourne najlepszym. Wygrał start przed aktualnym mistrzem świata Fernando Alonso i debiutantem Lewisem Hamiltonem (obaj McLaren-Mercedes). Młody Brytyjczyk jechał bez respektu i wyprzedził znacznie doświadczonego kolegę z zespołu. Nikt jednak wówczas nie przewidywał, że narodził się nowy talent i całoroczna rywalizacja wewnątrz zespołu.
Grand Prix Australii 2008 okazało się bardzo dziwnym wyścigiem, a wpływ na wyniki miały niewątpliwie wyjazdy na tor samochodu bezpieczeństwa. Robert Kubica bardzo dobrze wystartował, utrzymując drugą pozycję za Lewisem Hamiltonem. Podczas startu doszło jednak do kolizji i po raz pierwszy doszło do neutralizacji czasu. Czterech zawodników wycofało się już na wstępie z rywalizacji. Do szesnastego okrążenia Robert Kubica jechał jako drugi. W boksie pojawił się jako pierwszy z całej stawki. Stracił tam dużo czasu, a w rezultacie dobrą pozycję. Drugi pobyt w boksie też nastąpił w złym momencie. Polak walczył, ale przegrał z pechem. Musiał się wycofać po najechaniu na jego bolid przez Kazuki Nakajimę. Wygrał Lewis Hamilton przed Nickiem Heidfeldem i Nico Rosbergiem.
| Albert Park Circuit, Melbourne – informacje o torze | |
| Długość toru | 5 303 m |
| Długość wyścigu | 58 okr., 307.574 km |
| Jakość asfaltowej nawierzchni | równa |
| Zużycie opon | małe i średnie |
| Przyczepność | mała |
| Zużycie hamulców | znaczne |
| Jazda z prędkością maksymalną | 65% |
| Najdłuższy szybki odcinek | 735 m |
| Projektowana prędkość | 303 km/h |
| Zużycie paliwa | średnie |
| Kierunek jazdy | zgodnie z ruchem wskazówek zegara |
| Liczba lewych okrążeń | 6 |
| Liczba prawych okrążeń | 10 |
W 2009 roku kwalifikacje nieoczekiwanie wygrali dwaj kierowcy nowego zespołu Brawn GP, a najszybszy był Brytyjczyk Jenson Button, który po raz czwarty w swojej karierze wystartuje z pole position. Robert Kubica, który jak wiadomo nie korzysta w tym wyścigu z systemu KERS, wystartuje z drugiej linii i czwartego pola. Kubica z okrążenia na okrążenie jechał coraz szybciej! Na 54. okrążeniu strata Roberta do Sebastiana Vettela wynosiła już tylko 1,3 sekundy.
Cztery okrążenia do końca Robert zmniejszył dystans do 0,3 sekundy. Niestety, podczas wyprzedzania Sebastiana Vettela Polak jednym tylnym kołem zahaczył o przednią oponę Niemca i obaj uszkodzili swoje bolidy. Vettel miał zdecydowanie bardziej rozbity bolid, a Kubica pojechał dalej. Stracił jednak przednie skrzydło i po chwili również panowanie nad bolidem i w konsekwencji wylądował na bandzie i rozbił bolid.
Na torze pojawił się samochód bezpieczeństwa. W tym momencie do finałowej rozgrywki za samochodem bezpieczeństwa do restartu wyścigu kierowcy wystartowali w następującej kolejności: Jenson Button, Rubens Barrichello, Jarno Trulli i Lewis Hamilton. Brytyjczyk, który wystartował z osiemnastej pozycji, awansował w tym wyścigu najwięcej.
Jednak zakończenie wyścigu odbyło się już bez emocji. Najwyższe miejsce na podium wywalczył kierowca debiutującego w wyścigach Formuły 1 zespołu Brawn GP - Brytyjczyk Jenson Button, przed swoim kolegą z zespołu Rubensem Barrichello i Jarno Trullim z Toyoty. Wśród przegranych znaleźli się dwaj wiceliderzy Sebastian Vettel i Robert Kubica, którzy jeszcze cztery okrążenia przed końcem wyścigu mieli pewne miejsca na podium. Był to także nieudany wyścig dla najlepszego w minionym sezonie zespołu Ferrari.
Wielkim sukcesem Roberta Kubicy zakończył się wyścig o Grand Prix Australii 2010. Po niezwykle emocjonującej walce Polak minął linię mety na drugiej pozycji. Tym razem Polak był wyjątkowo zmotywowany i chociaż startował dopiero z piątego pola, to jednak udowodnił, że stać go na wiele.
Na pierwszym polu startowym swój bolid ustawił Niemiec Sebastian Vettel, a za nim kolega z zespołu Red Bull Racing Australijczyk Mark Weber. To był 59. wyścig Roberta Kubicy w Formule 1. Polak po raz czwarty wystartował w Grand Prix Australii, dotychczas ani razu nie dojechał do mety. Z drugiej linii pojechali Fernando Alonso z Ferrari i Jenson Button z McLarena.
Tym razem w Melbourne padał deszcz i tor był mokry. Robert Kubica miał świetny start i z dziewiątego miejsca awansował na czwarte. Po starciu z Michaelem Schumacherem Hiszpan Fernando Alonso spadł na ostatnie miejsce.
Na 26 okrążeniu z toru wypadł lider wyścigu Niemiec Sebastian Vettel, a jego miejsce na czele zajął Jenson Button, który ostatecznie wygrał ten wyścig przed Robertem Kubicą i Felipe Massą.
