Po roku przerwy Grand Prix Formuły 1 powraca do Kanady.
Montreal to w dosłownym tłumaczeniu „królewska góra”. Ma też kilka innych powszechnie dodawanych nazw jak m.in. Paryż Ameryki Północnej, czy miasto wieży kościelnych. Jego ulicom kolorytu nadaje mnogość przyjemnych kawiarni, w większość francuskich. Język znad Sekwany jest urzędowym w prowincji Quebec. Z przedmieściami Montreal liczy trzy i pół miliona mieszkańców. Miasto założyli w 1642 roku francuscy emigranci i należy ono dzisiaj do najstarszych w Ameryce Północnej.
Wybudowano tor o długości 4361 metrów, który zawodnicy muszą pokonać w ciągu jednego wyścigu aż 70 razy. Po raz pierwszy na listę triumfatorów w Montrealu wpisał się w 1978 roku Gilles Villeneuve i dzisiaj jego imię ma też tor. Podczas odbierania pucharu rzucano mu do góry… kule śniegowe. Wówczas Grand Prix Kanady odbywało się późną jesienią, ale od 1982 roku przeniesione zostało na czerwiec, gdy tam jest znacznie cieplej.
| Gilles Villeneuve Circuit - informacje o torze | |
| Długość toru | 4 361 m |
| Długość wyścigu | 70 okr., 305.270 km |
| Jakość nawierzchni asfaltowej | nierówny |
| Zużycie opon | znaczne |
| Przyczepność | średnia |
| Zużycie hamulców | bardzo duże |
| Prędkość maksymalna | 63% |
| Najdłuższy szybki odcinek | 1 005 m |
| Projektowana prędkość maksymalna | 324 km/h |
| Zużycie paliwa | średnie |
| Kierunek jazdy | zgodnie z ruchem wskazówek zegara |
| Liczba lewych zakrętów | 6 |
| Liczba prawych zakrętów | 9 |
Na Circuit Gilles Villeneuve w tym roku wyścig Formuły 1 odbędzie się po raz trzydziesty pierwszy, a łącznie będzie to czterdzieste pierwsze Grand Prix Kanady. Najwięcej zwycięstw odniósł tutaj Michael Schumacher, który wygrał siedem wyścigów. Drugim kierowcą w tej klasyfikacji jest Nelson Piruet z trzema zwycięstwami. Wśród zespołów najlepiej wypadło Ferrari, które odnotowało tutaj aż dziesięć zwycięstw, o trzy zwycięstwa mniej ma na swoim koncie Williams, a cztery mniej NcLaren.
| GP Kanady - podstawowe dane statystyczne | ||
| Liczba GP | 40 | |
| Pierwsze GP | 1967 | |
W ostatnich latach na kanadyjskim torze dominowały trzy zespoły. Dzięki Miichaelowi Schumacherowi trzy razy było to Ferrari, które zastąpili kolejno: Kimi Räikkönen w McLarenie, Fernando Alonso w Renault i przed rokiem Lewis Hamilton ponownie w McLarenie.
W 2002 Michael Schumacher nie miał na swojej drodze do tytułu mistrza świata żadnego konkurenta. Niemiecki kierowca nie tylko wygrał po raz szósty w Montrealu, ale jednocześnie zapewnił 150 zwycięstwo dla Ferrari. Na drugim miejscu finiszował David Coulthard, który startował z ósmej pozycji, a trzeci był Rubens Barrichello w drugim bolidzie Ferrari.
Podobnie jak w sezonie 2001, także w roku 2003 o zwycięstwo walczyli bracia Schumacher. Tym razem lepszy z dwójki okazał się starszy. Ralf Schumacher startując z pole-position prowadził przez długi czas, ale podczas postoju w boksach musiał ustąpić miejsca Michaelowi. Ale w końcówce, gdy w Ferrari zaczęły szwankować hamulce, znacznie się do brata zbliżył. Ostatecznie do zamiany pozycji nie doszło. Juan-Pablo Montoya i Fernando Alonso pozostali aż do końcu wyścigu odpowiednio na trzecim i czwartym miejscu. Kolejność na dalszych pozycjach ułożyła się tradycyjnie po serii problemów technicznych zawodników.
W 2004 po raz trzeci z rzędu wygrał Michael Schumacher. Cieszył się tym bardziej, ze wystartował dopiero z szóstej pozycji. Udało mu się dzieki znakomitej strategii z dwoma postojami w boksach. Drugi dojechał Ralf Schumacher w bolidzie BMW Williams, który jednak został zdyskwalifikowany za zbyt duże otwory dostarczające powietrze do chłodzenia hamulców. Nie był tutaj jedyny, bo podobne kary otrzymali jeszcze trzej zawodnicy. Dzięki temu na drugie miejsce awansował Rubens Barrichello (Ferrari).
Rok 2005 przyniósł emocjonujący wyścig. Początkowo Grand Prix Kanady odbywało się pod dyktando zespołu Renault. Jednak Giancarlo Fisichella musiał się wycofać z pozycji lidera, ze względu na spadające ciśnienie oleju w silniku. W momencie, gdy Fernando Alonso uderzył w barierę, było już po wyścigu dla francuskiego zespołu. Za samochodem bezpieczeństwa McLaren-Mercerdes wezwał swojego kierowcę Kimiego Raïkkönena do boksów. Prowadzący Juan-Pablo Montoya musiał czekać i tracił cenne sekundy. Chciał jak najszybciej wrócić na tor i przejechał czerwone światło na końcu pit-lane, za co został zdyskwalifikowany. Nie przeszkodziło to w końcowym zwycięstwie Kimiego Räikkönen (McLaren-Mercedes) przed dwoma bolidami Ferrari.
Grand Prix Kanady 2006 zamykające pierwszą część sezonu, zakończyło się zwycięstwem prowadzącego w mistrzostwach Fernando Alonso. Renault z jego pomocą jednoznacznie opanował mistrzostwa. W Montrealu był to jego szósty triumf w sezonie.
GP Kanady 2007 miało dramatyczny przebieg. Cztery razy na tor wyjeżdżał samochód bezpieczeństwa i uczestnicy wciąż wracali do krótkiego dystansu między sobą. Odpowiedni moment dla siebie wykorzystał Lewis Hamilton, który po raz pierwszy w swojej karierze wygrał wyścig Formuły 1. Ferrari jak najszybciej chciało ten wyścig zapomnieć, gdyż żaden z jego kierowców nie wywalczył miejsca na podium. Był też i tragicznie wyglądający moment i dramat polskiego kierowcy. Robert Kubica miał poważny wypadek, z którego dzięki znakomitemu systemowi bezpieczeństwa wyszedł niemalże bez szwanku.
GP Kanady 2010 - harmonogram czasowyPiątek 11 czerwca16:00 - 17:301. wolny trening20:00 - 21:302. wolny treningSobota 12 czerwca16:00 - 17:003. wolny treningod 19:00kwalifikacjeNiedziela 13 czerwcaod 18:00wyścig
Tegoroczny wyścig zapowiada się równie emocjonujące. Ze względu na różnice czasowe niedzielny wyścig rozpocznie się dopiero o godz. 18.00 czasu polskiego. Kwalifikacje w sobotą od godz. 19.00.