- Firma, którą odwiedziliśmy, jest jedną z większych tego typu stacją demontażu w całej Europie
- Na terenie o powierzchni 100 hektarów zgromadzono tysiące klasycznych aut
- Więcej takich tekstów znajdziesz na stronie głównej Onetu
Z głównego madryckiego dworca Atocha do dzielnicy La Torre jedzie się 20 minut. Taksówkarz od razu wiedział, gdzie chcemy dotrzeć. Gdy dotarliśmy na miejsce, przywitała nas ogromna hala, w której umieszczono wejście główne – jej rozmiary spowodowały, że wprost odjęło nam mowę. Niekończące się półki z setkami tysięcy części ciągną się niemalże po horyzont. Byliśmy naprawdę pod wrażeniem, więc z plecaka wyjęliśmy aparat. Stojący obok pracownik ochrony w przeciwsłonecznych okularach dał nam na migi do zrozumienia, że żadnych fotografii nie można tu robić bez wyraźnego pozwolenia. Musieliśmy więc po krótce wyjaśnić kim jesteśmy i czego tu szukamy.
Dalsza część tekstu pod materiałem wideo
Dalszy ciąg artykułu pod materiałem wideoZa chwilę z przyjacielskim uśmiechem przyjął nas Benjamin, techniczny kierownik Desguaces La Torre. Nasze części są wartościowe i muszą być chronione – objaśnił nam szybko. Pokazał nam też aktualny stan "Clasicos", czyli parking pojazdów starszych niż 25 lat. W tym celu musieliśmy wsiąść do auta – na piechotę zabrałoby to zbyt dużo czasu.
Przejechaliśmy przez niezliczone morze wraków samochodów, ustawionych w rzędach i posortowanych według producentów. W tym czasie na placach stało 15 tys. pojazdów, ale liczba ta stale się zmienia. Wszędzie jest czysto, a miejsce to odwiedza duża grupa osób, ale jego wielkość sprawia, że w głowie rodzą nam się apokaliptyczne myśli – milion metrów kwadratowych!
Na tym złomowisku znajdziemy części do większości klasyków
Dojechaliśmy do placu oznaczonego liczbą 10, Benjamin otworzył nam bramę. Clasicos są otoczone dodatkowym płotem – wcześniej zdarzały się akty wandalizmu, a przy tych pojazdach oznacza to po prostu duże straty. Na samym początku placu stało nadpalone Porsche 911 typoszeregu 993. Obok niego egzotyczne pojazdy z USA, Włoch, a także przepiękny Opel Kapitan. Klasyki ciągnęły się jak okiem sięgnąć, a my czuliśmy się jak dzieci w sklepie z cukierkami. I to dobrze zaopatrzonym!
Podczas naszej wizyty na placu nr 10 znajdowało się 1500 aut przeznaczonych do rozbiórki. Rozmawialiśmy z dwoma mechanikami – Francisco i Sergio – którzy w ciągu kilku minut są w stanie zdemontować żądaną część, a samo składowisko znają jak własną kieszeń.
Podnośnik szyby do BMW E34? Tu zaraz z przodu. Potrzebny jest mechanizm z lewej strony. Dwie minuty później Francisco pokazuje nam "zdobycz". Koszt: 35 euro. Dodatkowo firma udziela 3-miesięcznej gwarancji. Ten konkretny element udał się w podróż do Salamanki w zachodniej Hiszpanii. Idziemy do następnego wraku, choć do tego auta takie określenie nie pasuje – Ford Granadą Turnier 2.8i Ghia z 1982 roku wygląda jeszcze bardzo dobrze. Suchy, słoneczny klimat źle działa na lakier, ale z drugiej strony na aucie w ogóle nie widać korozji. Wnętrze wystarczyłoby porządnie wyczyścić i mielibyśmy porządną bazę do odrestaurowania. Ale niestety, ten szrot ma zasadę, że nie sprzedaje całych pojazdów, a jedynie części.
Co jeszcze znaleźliśmy? Najprzeróżniejsze amerykańskie krążowniki szos, auta francuskie, jedno całe Porsche 944 oraz tylną połówkę drugiego, niezliczone Mercedesy typoszeregów 124, 126 i 140, klasy G. Także w Hiszpanii niemieckie youngtimery są teraz na czasie. Solidne auta z małą ilością plastiku – podsumowuje Benjamin. Oprócz nich także auta terenowe, dostawcze, Jaguary oraz najprzeróżniejsze Ople i Fordy, częściowo w całkiem dobrym stanie. Znaleźliśmy też Audi A8 w wersji opancerzonej. Audi 100, rocznik 82, ofiarę zamachu bombowego baskijskiej organizacji terrorystycznej ETA też mamy. Całkiem nieźle wygląda. Ale nasz szef kazał je odstawić, bo Audi chce kupić to auto do swojego muzeum – mówi Benjamin przy 37-stopniowym upale, który na niczym nieosłoniętym placu jest jeszcze dotkliwszy.
Nawet jeśli na złom trafia sprawne auto, to nie można odkupić go w całości
Kierownik złomowiska chciał nam pokazać jeszcze jeden "skarb" – dopiero co dostarczoną na szrot Toyotę Tercel. Ten samochód nasz kolega chciał odkupić i używać jako auta na zimę. Niestety, firma nie robi wyjątków nawet dla pracowników – kupować można tylko części, nigdy całe pojazdy.
Zamawianie części odbywa się telefonicznie lub mailowo. W ciągu 24 godzin przychodzi odpowiedź i – jeśli jest dostępny – także wybrany element. Jak w Amazon Prime – śmieje się Benjamin. Niestety, niedawno wstrzymano wysyłkę za granicę – za dużo problemów. W Hiszpanii oferowane są też usługi własnego systemu dostaw. Przykładowo 2 razy w tygodniu do Malagi jedzie wyładowana częściami ciężarówka.
Inaczej niż na placu z Clasicos na pozostałej części szrotu klienci mogą samodzielnie wymontowywać potrzebne elementy i płacić za nie przy kasie. Po przepastnym terenie jeździ autobus, którym można dostać się w dalsze rejony złomowiska – prawdziwy raj dla wszystkich mechaników-amatorów i łowców okazji. Gdy wszystko, co przedstawia wartość, jest już wymontowane, karoserie ląduje w hydraulicznej prasie.
A skąd pochodzą wszystkie te auta? Część to jeszcze pokłosie premii wrakowych – mówi Benjamin. Inne to pojazdy powypadkowe. Czasem trafiają się też auta po osobach zmarłych, których spadkobiercy nie chcą przejąć ze względu na podatki lub konieczne naprawy. Znacznie bardziej cieszą się z kasy od nas niż z youngtimera po dziadku.
Przedsiębiorstwo cały czas rozrasta się – dwie dodatkowe hale są właśnie kończone. Wszystkie formalności związane z oddaniem auta i przygotowania do jego rozbiórki (np. pozbawienie pojazdu płynów eksploatacyjnych) są załatwiane właściwie od ręki. Resztki karoserii są jako zwykły stalowy złom sprzedawane dalej.
Przy wejściu na złomowisko znajduje się też kawiarnia i restauracja "La Torre". Szef całej firmy Luis Miguel Rodrigez siedzi akurat w niej i popija cortado. Zaraz obok niego siedzi kilku policjantów Guardia Civil, dalej rodzina, mężczyźni w niebieskich kombinezonach. Pachnie świeżą kawą i toastami.
Nie, nie chce, żebyśmy zrobili mu zdjęcie. Tylko raz zdecydował się na sesję dla hiszpańskiego magazynu glamour. Musiał się wtedy specjalnie wystroić, drugi raz nikt go na to nie namówi. Gdy Luis Miguel miał 14 lat, przyrzekł sobie, że z chwilą osiągnięcia pełnoletności zacznie zbierać rozbite auta, by handlować pozyskanymi z nich częściami. Dziś szef złomiska jest już po sześćdziesiątce i najwyraźniej realizacja marzenia powiodła się w 100 proc.
Luis Miguel żegna się z nami uprzejmie, zakłada swój słomkowy kapelusz i idzie w stronę olbrzymiej hali magazynowej. My jeszcze chwilę chyba zostaniemy…
Desguaces La Torre — w liczbach
- 1982 Utworzenie Desguaces La Torre. Pierwszymi klientami były osoby prywatne i towarzystwa ubezpieczeniowe.
- 1991 Po raz pierwszy firma zdobyła od Madrytu zlecenie na odholowywanie, przechowywanie i późniejszą neutralizację opuszczonych aut.
- Dziś w zakładzie pracuje ponad 400 osób.
- Na placach znajduje się stale ok. 15 tys. pojazdów
- Na 8 tys. m2 samochody są przyjmowane i rozkładane. Pozbawia się je także płynów eksploatacyjnych.
- Główny budynek magazynowy ma powierzchnię 10 tys. m2. Przechowuje się w nim głównie części mechaniczne.
- Na dalszych 8 tys. m2 znajdują się elementy karoseryjne.
- Hala z częściami przeznaczonymi na eksport ma 700 m2.
- W budynku o powierzchni 8 tys. m2 znajdują się biura, w których m.in. przyjmowane są zamówienia telefoniczne.
- W 1000-metrowej hali pozbawione płynów i części na sprzedaż auta trafiają do prasy.
- Kontakt: www.desguaceslatorre.es lub infopd@desguaceslatorre.es
Galeria zdjęć
1/14 Z przodu placu z klasykami stoi to Porsche 993, którego silnik zapalił się.
2/14 3/14 Różne Fordy Granady. Z przodu późne wydanie 2.8i Ghia Turnier z ładnie zachowanym wnętrzem.
4/14 
5/14 
6/14 
7/14 
8/14 
9/14 
10/14 
11/14 
12/14 
13/14 
14/14 