Produkcja Moskwicza 412 rozpoczęła się w październiku 1967 roku. Pierwsze egzemplarze wyjechały z Moskiewskiej Fabryki Samochodów Małolitrażowych (MZMA), a dwa miesiące później także z fabryki w Iżewsku pod nazwą IŻ 412. Swoją niekwestionowaną popularnością te auta konkurowały z pojazdami wyjeżdżającymi za bramy konkurencyjnej fabryki w Togliatti.
Moskwicz 412 nawiązywał do swojego poprzednika 408, który produkowany był od 1964 roku. Zmodernizowano nadwozie, które otrzymało nową przednią część. W pierwszym okresie produkcji auto miało okrągłe reflektory, które od 1969 roku zastąpiono wówczas modniejszymi prostokątnymi (412IE). Zmieniły się też tylne światła zespolone.
We wnętrzu zmieniła się deska rozdzielcza, siedzenia (pojedyncze fotele z możliwością przesuwania i regulowanym oparciem). Dźwignia zmiany biegów nie była już przy kierownicy, ale została zamontowana w podłodze pomiędzy przednimi fotelami.
Ówczesną nowością był czterocylindrowy silnik benzynowy OHV z gaźnikiem o pojemności skokowej 1478 cm3 (zastąpił on jednostkę o pojemności 1358 cm3) o mocy 75 KM, który był produkowany w Ufie. Powstała też jego wersja sportowa o mocy 101 KM. Tylne koła napędzane były za pośrednictwem całkowicie synchronizowanej czterobiegowej przekładni manualnej.
Moskwicz 412 wraz z wersjami pochodnymi, produkowany był do 1997 roku. Łącznie w Moskwie i Iżewsku powstało 2 313 487 egzemplarzy. Na bazie sedana powstały wersje użytkowe (433) i kombi (427). Auta nie były sprzedawane tylko na terenie byłego Związku Radzieckiego, ale także eksportowane na Wyspy Brytyjskie, Francji, Niemiec i Belgii (Moskwicz Scaldia). W niektórych z tych krajów model ten oferowany był pod nazwą Moskwicz de Luxe lub Moskwicz Elite, a w Finlandii pod marką Konela. Montowane w bułgarskim Łoweczu auta sprzedawano pod nazwą Moskwicz Rila.