Alexander Arnold Constantin Issigonis urodził się w Smyrnie (dzisiejszy Izmir) mieszanemu grecko-niemieckiemu małżeństwu, jednak dzięki temu, że dziadek Demosthenes pracował dla brytyjskiej spółki kolejowej, rodzina posiadała obywatelstwo brytyjskie. Inżynieria była w rodzinie Issigonisów tradycją – zarówno dziadek, jak i ojciec Constantin byli inżynierami, a Alec poszedł ich śladem. Jednak w dzieciństwie prawie w ogóle nie interesował się samochodami, a dopiero w wieku dwunastu lat po raz pierwszy jechał samochodem!

Ojciec Aleca przed swoją śmiercią w roku 1922 przekazał synowi podziw i miłość do wszystkiego, co brytyjskie. Rok później Alec wraz z matką Huldą przeprowadzają się do Anglii i osiadają w Londynie, praktycznie pozbawieni środków do życia. Alec rozpoczyna trzyletnie studia maszynoznawstwa na politechnice w Battersea. Wkrótce okazuje się, że matematyka sprawia mu trudności – trzy razy oblał egzamin, wtedy powstały zalążki jego późniejszej paremii, że matematyka zabija kreatywność człowieka. Z drugiej strony przodował w rysunkach.

Po absolutorium w roku 1928 rozpoczyna pracę jako projektant w Humber, ówczesnej firmie produkującej samochody, a później przechodzi do spółki Morris Motor Company. Tam pracuje nad układem niezależnego resorowania dla Morrisa 10, jednak wojna przerywa jego pracę. Z powodu charakteru jego zawodu Aleca wciągnięto do armii, lata wojenne przepracował w zakładach Morrisa w Cowley nieopodal Oksford. Chociaż produkcja zakładu przeorientowała się na dostawy dla armii, częściowo pracowano również na cywilnych projektach. Wtedy właśnie powstał powojenny samochód Morris Minor, który utrzymał się w produkcji do roku 1971.

W roku 1952 przez połączenie marek Morris i Austin powstaje British Motor Company (BMC). Alec odchodzi do małej spółki Alvis Cars, gdzie pracuje nad projektem 8-cylindrowego samochodu sportowego. Niestety auta nigdy nie zaczęto produkować, gdyż Alvis nie miał dostatecznych środków na wdrożenie produkcji. Alec dostaje ofertę pracy w BMC, gdzie jest odpowiedzialny za opracowanie prototypów w trzech segmentach rynku – dużej limuzyny, rodzinnego sedana i małego auta miejskiego. Kryzys sueski w roku 1956 powoduje problemy paliwowe, a benzyna dostępna jest na kartki. Taka sytuacja zmusiła dyrektora zakładu Leonarda Lorda, by zmienił plan rozwoju firmy. Alec ma się skupić na opracowaniu małego, oszczędnego samochodu. Issigonis podejmuje wyzwanie i w roku 1957 pojawia się prototyp, który dwa lata później pod nazwą Mini Morris Minor w serii 20 tys. sztuk trafia do sprzedaży w cenie 495 funtów.

W przeciągu lat Mini zyskuje na popularności, i chociaż chodzi o bardzo skromne auto, prawie pozbawione komfortu (sam Issigonis gardził luksusem, powiedział nawet, że gdyby zależało to od niego, ludzie siedzieliby na gwoździach, by było im niewygodnie), do końca produkcji w roku 2000 powstało 5,3 mln sztuk. Samochód zyskał serce wielu znanych ludzi, do grona właścicieli należeli członkowie Beatles czy aktorzy Peter Sellers czy Steve McQueen. Fenomenalny sukces Mini zapewnił Alecowi pozycję dyrektora technicznego firmy Morris, wtedy odnawia pierwotne plany budowy samochodów skierowanych do różnych segmentów rynku. Powstają prototypy, które do produkcji trafią później pod nazwami Morris 1100 i Austin 1800.

Alec Issigonis, którego koledzy nazywali greckim bogiem, został w roku 1967 członkiem Royal Society, a dwa lata później otrzymał od królowej Elżbiety tytuł szlachecki. Na pozycji dyrektora technicznego Issigonis pracował do roku 1971, kiedy przeszedł na emeryturę. Zmarł 2 października 1988 w swoim domu w Edsbaton na chorobę Parkinsona.

Issigonis był człowiekiem, który stworzył jeden z najpopularniejszych i najlepiej sprzedających się samochodów w historii brytyjskiej motoryzacji. Samochód był urzeczywistnieniem życiowej filozofii jego twórcy – mniej znaczy więcej.