Zimowa wyprawa na Nordkapp

Szwecja jest ciekawa, bardzo poukładana i sprzyjająca szybkiemu przemieszczaniu się w stronę północy, bo to w końcu miał być nasz cel: Nordkapp, ale też wioski rybackie i zamarznięte fiordy.

Pierwsze zdziwienie dopadło nas podczas postoju na parkingu z wielką tablicą „Arctic Circle”. Woda na kawę gotowała się bardzo wolno, a kawa stygła wyjątkowo szybko. W ciągu kilku minut wszyscy przemarzliśmy do szpiku kości. Na pewno dla 5-osobowej załogi był to sygnał, że coś się zaczyna – dla jednych oczekiwany „czelendż”, dla innych kubeł zimnej, bardzo zimnej wody.

Wyprawa miała trwać 7 dni, a do przejechania zaplanowaliśmy 3600 km, ruszyliśmy więc sprawnie przez Finlandię do północno-zachodniej Norwegii. Pierwszy nocleg w namiotach przyprawił nas o niezły dreszczyk. Początkowo okazał się zabawny – ciężko wbić się i zamknąć suwak zamka grubego śpiwora, mając na sobie kilka warstw puchowych ciuchów. W nocy zorze polarne, rano zamarznięta woda na kawę i oblodzone śpiwory. Pierwsze ważne doświadczenia i błędy wybaczone przez doskonały sprzęt.

Arcysprawne pakowanie i gonitwa za słońcem doprowadziła nas do malowniczej wioski z instytucją na wzór czerwonego krzyża – budynku z pomocą medyczną, gdzie załatwiliśmy odmrażanie, nocleg i dzień odpoczynku.

Dzień, w którym ruszyliśmy na Nordkapp dostarczył nam adrenaliny i niekoniecznie dobrych emocji. Warunki pogarszały się z każdym kilometrem. Na oblodzonym, słabo wyprofilowanym zakręcie uderzamy w stalową barierkę po przeciwnej stronie drogi, zamieniając na chwilę zasady ruchu na brytyjskie. Akcji towarzyszy wizja czołówki ze skandynawskim kierowcą, który w ostatniej chwili dostosowuje się do nowych zasad ruchu i zjeżdża na pas, po którym powinniśmy się poruszać. Zostaje jednak jego przyczepa, która w zupełnie niewytłumaczalny sposób mija Defendera o milimetry.

Auta całe, mamy tylko rozprutą felgę i niewyobrażalne szczęście, że jedziemy dalej. Z Doktora, który kierował w chwili wypadku, adrenalina schodzi powoli i do formy powraca po kilku godzinach. Sztywne mosty Land Rovera okazały się zbawienne. W ramach „podziękowania” chwilę później pomagamy kierowcy TIR-a, który znalazł się w rowie. Choć bez kinetyka jednak uwalniamy nieszczęśnika. Mamy remis.

Ostatnie 100 km do Nordkappu to już walka. Jedynie w tunelach można jakoś jechać, poza nimi – wielkie śnieżyce, lód i zaspy. 25 km przed końcem Europy, wita nas pracownik służby drogowej, informując, że… dalsza podróż będzie możliwa dopiero jak poprawi się pogoda, tylko za pługiem, a do tego za 1000 koron norweskich (500 zł). Nie możemy czekać, więc wracamy na nasze „ulubione” oblodzone 100 km – w przeciwnym kierunku i w gorszych warunkach.

To wymagający śnieżno-lodowy off-road, choć głęboko pod nami jest asfalt. Podróż przez Laponię okazuje się kolejną lekcją. Przez prawie 3 godz. nie ma śladów cywilizacji, panuje noc, abstrakcyjny dla nas mróz, kończy się paliwo (mamy problemy z zakupem), w aucie utrzymuje się ujemna temperatura. W prezencie dostajemy fantastyczne widoki i słońce kolejnego dnia, który spędzamy nad zamarzniętą Zatoką Botnicką. Finlandia trochę zaskakuje, z jednej strony jest dostępna cenowo w porównaniu z horrendalnie drogą Norwegią, z drugiej dostarcza problemów w kontaktach z mieszkańcami – język fiński nie przypomina żadnego z nam znanych, słyszane i czytane wyrazy nic nie mówią…

Skończyło się turboradością z ciepła na promie, sporą lekcją jazdy, drobnymi ranami Defendera, nienaruszoną kondycją uczestników (również Maksa!). Były momenty nerwowe i trudne.

Zimowa wyprawa daje jednak duże doświadczenie. Zalecam dokładne przygotowanie siebie i sprzętu na niewybaczające błędów temperatury (minus 30-38oC). Wtedy zamarza nawet dobry humor.Podziękowania dla firm: Sony (użyczenie kamery), Valvoline (oleje), Land Parts System (części), 4Land (przygotowanie auta) i Husky (namioty)