Opel Manta - symbol złotej ery

Cóż za mistrzowskie posunięcie! Skonstruować kompaktowe coupé z poważnie potraktowanymi pięcioma miejscami i pojemnym bagażnikiem, równie szykowne, jak praktyczne, solidne i nie za drogie. Nowością były 1,6-litrowe silniki o mocy 68 i 80 KM. Jednostkę instalowaną w sportowym SR – 1.9 S – wszyscy znali z Rekorda.

Prawdziwą niespodzianką okazało się to, że Manta spodobała się właściwie wszystkim: zarówno młodemu, dynamicznemu mieszkańcowi dużego miasta, jak i wychowującej dzieci pani domu z przedmieścia. On jeździł wersją SR w kolorze Błękitu Monzy na opcjonalnych oponach o rozmiarze 185, ona – cytrynowożółtą z „automatem” i podstawowym silniczkiem 1.2.

Gdy potem oddawali swoje samochody w rozliczeniu, żeby przesiąść się do Commodore’a B Coupé lub Kadetta City, dla Manty nastały smutne czasy. Obniżana bezlitośnie, przerabiana na wszelkie możliwe sposoby na modłę miłośników pojazdów z drużyny Testarossy, oszpecana szerokimi pasami i absurdalnymi irokeskimi motywami, Manta A straciła wszelką niewinność, która dziś jest tak poszukiwana. Oryginalnie zachowane auta stały się prawdziwą rzadkością.

Po latach Calibra próbowała jeszcze nawiązać do pięknej tradycji swojego protoplasty, jednak brakowało jej powszechnej kompatybilności z potrzebami bardzo różnych odbiorców. Zresztą pełne sukcesów dni Opla były już i tak policzone. Takie modele, jak: GT, Ascona, Commodore, samochody ukochane przez europejską klasę średnią, nie doczekały się równie udanych następców. A na trzecią generację Manty czekamy do dziś.