W tym miejscu warto dodać, że Fiatem Pandą poprzedniej generacji jeździ James May - jeden z prowadzących kultowy program "Top Gear" brytyjskiej telewizji BBC. W wywiadzie udzielonym Onetowi James May przyznał, że samochód jest znakomity i w dużej mierze zawdzięcza to ulokowaniu produkcji w Polsce.
Panda to typowy Fiat segmentu A. Mianowicie wygląda sympatycznie, jest zwinna i kusi atrakcyjną ceną. Za modele z początku produkcji należy zapłacić minimum 6 tysięcy złotych. Dużo lepiej jest jednak zasilić tą kwotę dodatkowym tysiącem lub dwoma. Czemu? Najtańsze auta często są poflotowe, a to zwiastuje wysoki stopień wyeksploatowania! Ceny najdroższych Fiatów dochodzą do 30 tysięcy. W tym przypadku mowa jednak o dobrze wyposażonych modelach z napędem 4x4 i dieslem pod maską. Zdecydowana większość Pand to wersje oferujące przeciętny standard. Poza immobiliserem, poduszką powietrzną kierowcy, wspomaganiem kierownicy, pakietem elektrycznym i centralnym zamkiem nie mają nic.
Panda 1,1 - nawet w mieście może brakować mocy!
Najwięcej ofert sprzedaży dotyczy modeli napędzanych 8-zaworowym, 1,1-litrowym silnikiem o mocy 54 koni mechanicznych. Jednostka jest świetnie znana m.in. właścicielom Fiatów Punto, Cinquecento czy Seicento. Mimo iż Panda nie jest autem ciężkim, moc okazuje się zbyt niska do sprawnego rozpędzania hatchbacka. Na pierwszą setkę kierowca musi poczekać 15 sekund. Co ze spalaniem? W mieście silnik potrzebuje 7,5 litra benzyny. Poza terenem zabudowanym można zejść w okolice 5 litrów.
Niewiele wyższą moc, ale zdecydowanie lepszą dynamikę zapewnia 8-zaworowy benzyniak o pojemności 1,2 litra. 60-konny agregat rozpędza hatchbacka do setki w 14 sekund. W stosunku do mniejszej jednostki spalanie wzrasta o 0,5 litra benzyny. Fiatowskie benzyniaki mają kilka słabych punktów. Pierwszym z nich są awaryjne pompy paliwa i to nie tylko w autach zasilanych LPG. Poza tym prędzej lub później popsuje się alternator, przepustnica i wentylator chłodnicy oraz pojawią się wycieki oleju.
Popularna jest również słabsza odmiana diesla 1,3 Multijet. Być może motor dysponuje mocą 70 koni mechanicznych i momentem obrotowym na poziomie 145 Nm, jednak wydaje się ospały. Winna tej sytuacji jest m.in. duża turbo dziura. Ropniak rozpędza Pandę do 100 km/h w 13 sekund i jest mistrzem niskiego spalania. W terenie zabudowanym po pokonaniu stu kilometrów z baku nie zniknie więcej, niż 5,3 litra oleju napędowego. Na trasie realny do osiągnięcia jest wynik na poziomie 3,7 litra. Podczas eksploatacji silnika Multijet należy pamiętać o tym, że wtryski typu common rail nie lubią paliwa niskiej jakości. Dodatkowo niezbyt długo wytrzymuje sprzęgło, a rozrząd napędzany łańcuchem tylko w teorii jest bezobsługowy. W rzeczywistości może wymagać wymiany po ponad 100 tysiącach kilometrów.
W miniaturowym vanie przyzwoita ilość miejsca
Karoseria Pandy na pierwszy rzut oka przywodzi na myśl vana. Trzeba jednak przyznać, że całkiem urokliwego vana. To nie powinno akurat dziwić. Włosi zawsze mieli talent do tworzenia pięknych karoserii. Niewielkie rozmiary charakterystyczne dla segmentu A sprawiają, że Fiacika łatwo zaparkować w centrum miasta, a ponadto jest poręczny. Co więcej, kabina oferuje przyzwoitą ilość przestrzeni. We wnętrzu spokojnie zmieści się dwóch dorosłych i dwójka dzieci. Bagażnik mieści od 206 do nawet 860 litrów bagażu.
W Pandzie siedzi się wysoko. Pozycja wymaga przyzwyczajenia, ale nie powoduje dyskomfortu. Dodatkowo fotele są miękkie i zapewniają wygodę, a lewarek zmiany biegów powędrował na górną część konsoli centralnej. Najwięcej zastrzeżeń można mieć do jakości materiałów wykończeniowych. Plastiki są twarde i podatne na zadrapania, a tapicerka bardzo szybko ulega zabrudzeniu. W tym momencie warto zadać sobie pytanie czy to zasadnicza wada. Zważywszy na fakt, że mówimy o segmencie tanich samochodów miejskich, z całą pewnością nie.
Włochom podczas prac konstrukcyjnych zależało na klasycznych, prostych i tanich rozwiązaniach. Prawdopodobnie dlatego resorowanie Pandy z przodu składa się z kolumn McPhersona, a z tyłu ze sztywnej belki. Nastawy są raczej miękkie. W efekcie zawieszenie świetnie sprawdza się podczas jazdy po nierównościach i niestety decyduje o wychylaniu się karoserii w trakcie pokonywania zakrętów. Większym problemem od niskiej stabilności przy dużych prędkościach (Fiat to w końcu nie auto do szarżowania), jest opłakana trwałość podstawowych elementów resorowania. Bardzo często już po pokonaniu 50 - 60 tysięcy kilometrów wymiany wymagają łączniki stabilizatora i wahacze. Długo nie wytrzymują również amortyzatory.
Masa awarii? Nie w Pandzie!
Wbrew stereotypom Panda cieszy się opinią auta mało problematycznego. Oczywiście mały hatchback nie jest całkowicie wolny od wad, jednak większość problemów technicznych dotyczy drobiazgów. Najpoważniejszą słabością konstrukcji są nietrwałe sprzęgła i elektryczne pompy wspomagania układu kierowniczego. Co do nieznaczących niesprawności, zużyć się mogą teleskopy tylnej klapy lub jedno z łożysk kół, z czasem padnie wentylator nawiewu, układ wydechowy skoroduje, a zamek zacznie się zacinać. Klasyczną awarią w Pandzie są także przygasające światła mijania. Gdzie szukać przyczyny? Na ogół winne jest niewłaściwe złącze zastosowane przez konstruktorów Fiata.
Eksploatacja Pandy jest tania „jak barszcz”. Zdecydowaną większość usterek można usunąć naprawdę niskim kosztem. Dzieje się tak za sprawą kilku czynników. Po pierwsze konstrukcja małego hatchbacka jest prosta i zna ją większość mechaników w kraju. Po drugie ogromną zaletą wyboru Fiata jest dostęp do szerokiej liczby tanich części zamiennych. Niejednokrotnie niską cenę mają również elementy oryginalne kupowane w ASO!
Fiat Panda zwinnie porusza się w miejskim gąszczu, zawsze znajdzie miejsce parkingowe oraz jest wyjątkowo tani w eksploatacji. Być może psuje się nieco częściej od niemieckich rywali, jednak bije ich na głowę pod względem uroku. To nie tylko jeden z najlepszych Fiatów ostatnich lat, ale również jeden z najlepszych hatchbacków segmentu A ostatnich lat!
