Poszukując niegdysiejszego auta prezesa, prezydenta czy przeciętnego kościelnego dostojnika, na pierwszy plan wysuwa się BMW serii 7, arystokratyczny Jaguar XJ i ostentacyjny Mercedes klasy S. O ile wyroby Bawarczyków, jak i Brytyjczyków, przejawiają znamiona sportowego ducha, o tyle S-klasa już nie - przecież nie wypada. Ostatni pancerny, w kwestii konstrukcji i trwałości mechaniki, flagowy model Mercedesa w oficjalnej sprzedaży pojawił się w 1991 roku, schodząc ze sceny dopiero w 1998 roku.
Wieloletnie prace nad W140 zaowocowały ociężałą sylwetką, pieszczotliwie porównywaną do bunkra i przez to wzbudzającą powszechny respekt. W ofercie znalazły się dwie wersje - standardowa SE z rozstawem osi 304 cm, oraz przedłużana SEL 314 cm. Kanciaste, pozbawione nieprzystających reprezentacyjnej limuzynie ozdobnych detali, nadwozie skrywało iście prezydencki przepych (oczywiście w zależności od życzenia klienta) i przestrzeń.
O ergonomicznym miejscu pracy szofera nie można powiedzieć złego słowa, przeto gwarantuje niespotykaną w innych ówczesnych Mercedesach wygodę bez względu na rozmiary. Przedział pasażerski okupowany w 90. latach przez możnych tego świata zasłynął niemal nieograniczoną przestrzenią. Standardowo do dyspozycji była trzyosobowa kanapa, rzecz jasna pokryta wysokogatunkową skórą, w opcji zaś znajdowała się pozycja pozwalająca zmienić ją na dwa oddzielne pompowane fotele.
Dodatkowo wymagający nabywca mógł zainwestować w czterostrefową klimatyzację. Nagłośnienie czyniące z W140 mobilną salę koncertową, elektrycznie domykane drzwi czy antenki wysuwające się z tylnej części nadwozia podczas cofania to tylko początek długiej listy płatnych dodatków prezentujących kunszt producenta.
Mercedes, kompletując paletę napędową flagowej klasy, najwyraźniej postawił na sprawdzone i dobrze znane konstrukcje. Bazowe rzędowe szóstki generują 193-231 KM co w połączeniu z masą własną ok. 2000 kg nie pozwalało na zbyt wiele. Amatorzy szybszych wojaży w luksusowych warunkach winni zainteresować się widlastymi silnikami V8 lub królewskim V12.
Najmniejsza V-ósemka 4,2 l oddawała do dyspozycji 279 lub 286 KM, pięciolitrowy agregat legitymował się stadem 320 bądź 326 KM. Szczytem benzynowej gamy był 6-litrowy dwunastocylindrowiec z katalogową mocą 394-408 KM, pozwalającą na dotarcie do pierwszej setki w 6,6 sekundy. Cóż, decydując się na auto z najwyższej półki musimy liczyć się z kosztami utrzymania, windowanymi nie tylko przez horrendalnie drogie części zamienne.
Nie możemy zapomnieć przecież o zużyciu paliwa, z rzadka schodzącym poniżej 15 litrów w słabszych odmianach. Dla zagorzałych miłośników wysokoprężnych silników Mercedes przygotował dwie pozycje. Obie ze względu na mnogość awarii z nieustannym przegrzewaniem się na czele, nie zasługują na zainteresowanie.
Prawdziwy pokaz technologicznych możliwości tamtych lat, zarazem utrapienie użytkowników, stanowi układ jezdny W140. Tylne zawieszenie zaopatrzono w hydrauliczny system poziomujący, wspomagany na domiar złego przez ADS. Pod trzyliterowym oznaczeniem kryje się inteligentna amortyzacja, zawiadująca pracą amortyzatorów - utwardzających się w zależności od stylu jazdy i stanu nawierzchni.
Ceny Mercedesa Klasy S tej generacji oscylują już wokół 15 tys. złotych. Kupno W140 z myślą o codziennej eksploatacji zakrawa jednak o absurd i obłęd zarazem, a niepohamowany apetyt na paliwo to tylko jeden z argumentów. Jednakowoż wyprowadzany na weekendowe przejażdżki odwdzięcza się niebywałą frajdą z jazdy i zazdrosnymi spojrzeniami innych kierowców.
(Maciej Mokwiński)
