17 października 1984 r. o godz. 4.26 pociąg relacji Lublin-Jelenia Góra najechał z dużą prędkością na ruszający spod semafora stacji Bąków pociąg towarowy. Siła uderzenia rozrzuciła wagonu wagonów pociągu pospiesznego po obydwu stronach toru.
Czytaj też: Największa katastrofa powojennej kolei w Polsce. "Była widoczna tylko ręka"
— Do tragicznej katastrofy kolejowej doszło dziś rano w pobliżu stacji Bąków na Opolszczyźnie. Pociąg pośpieszny relacji Lublin-Jelenia Góra najechał z dużą szybkością na stojący przed semaforem pociąg towarowy — relacjonowano w "Dzienniku Telewizyjnym", którego fragmenty po latach wyemitowano na kanale TVP Historia.
W akcji ratunkowej brali udział kolejarze, milicja, straż pożarna i wojsko. Na miejscu zginęli maszynista pociągu pospiesznego i pracownik ambulansu pocztowego. W wyniku poważnych obrażeń zmarło również dwóch pasażerów. "Nowa Trybuna Opolska" opisuje też, że jedna z ciężarnych pasażerek poroniła. Łącznie było 60 rannych, osoby z obrażeniami trafiły do szpitali w Kluczborku, Oleśnie, Namysłowie i Opolu.
Dała sygnał "wolna droga na wjazd". Później krzyczała: 2603, stój, stój!
Winą za wypadek obarczono dyżurną stacji Bąków. "Bezpośrednią przyczyną katastrofy było zaniedbanie obowiązków służbowych przez dyżurnego ruchu stacji Bąków, Monikę N. [...] Zarzuca się jej, że zezwoliła ona na wjazd pociągu pospiesznego Lublin-Jelenia Góra na tor zajęty przez pociąg towarowy, doprowadzając w ten sposób do zderzenia tych pociągów" — opisywała opolska gazeta. Dyżurna miała wtedy 20 lat, pracowała od 14 miesięcy.
Czytaj też: Gdy doszło do katastrofy, zajrzeli do nastawni. Dróżnicy nagle zniknęli
Kobieta była jednak przekonana, że pociąg ten nie stoi pod semaforem wjazdowym, tylko jest w drodze do Kluczborka. Przez telefon potwierdziła stacji Stare Olesno przybycie pociągu towarowego nr 98883. Jednak po drugiej stronie zamiast maszynisty z Kluczborka był maszynista pociągu stojącego przed pod semaforem w Bąkowie.
Dyżurna ze stacji Bąków dała sygnał "wolna droga na wjazd", sądząc, że wysyła go maszyniście pociągu pospiesznego. Kiedy dostrzegła światła, wykrzyczała przez telefon numer pociągu pospiesznego: "2603, stój, stój!".
Maszynista jechał po łuku, w lesie. Kiedy zauważył pociąg jadący tym samym torem, podjął próbę hamowania i wypchnął swojego pomocnika do maszynowni, czym uratował mu życie. Sam zginął przygnieciony w korytarzu maszynowni.