Do początku lat 60. ubiegłego stulecia dominującym typem nadwozia był klasyczny, trójbryłowy sedan z czworgiem drzwi i wyodrębnionym bagażnikiem. Wielu producentów oferowało także kombi, zwykle droższe i obszerniejsze od bazowych modeli. Renault podjęło próbę stworzenia nowego typu nadwozia – hatchbacka łączącego zwarte wymiary z dużym bagażnikiem i dużą tylną klapą, czyli piątymi drzwiami w nadwoziach kombi.
W 1961 roku do produkcji seryjnej trafiło Renault 4 (1961). Po wyjęciu kanapy z tyłu można było przewozić nawet przedmioty o dużych gabarytach. Piąte drzwi znacznie ułatwiały ich załadunek. Po ogromnym sukcesie modelu 4 (wówczas oznaczonego jako Renault R4) zespół designerów Service Style Automobile Renault, wspieranych przez Philippe’a Charbonneaux w latach 1962-1965, zrealizował Projekt 1150, lepiej znany jako Renault 16.
Renault 16 posiadało silnik z przodu i napęd na koła przedniej osi. W momencie debiutu, w marcu 1965 roku, pojazd ten opisywano często mianem "kombi-limuzyny". Nie było w tym określeniu przesady, bowiem możliwości aranżacji wnętrza oraz jego objętość była bardzo duża: dzięki składanym siedzeniom oraz dzielonej tylnej kanapie istniało 7 konfiguracji przewozu pasażerów i (lub) bagażu. Renault 16 osiągnęło rynkowy sukces.
Wprawdzie w sprzedaży nadal znajdowały się tylnosilnikowe modele Renault 8 i 10, lecz wielu klientów oczekiwało całkiem nowego samochodu, mniejszego od modelu 16, lecz równie praktycznego i wygodnego. Dyrektor generalny Renault, Pierre Dreyfus, zlecił zespołowi Service Style Automobile Renault opracowanie nadwozia małolitrażowego hatchbacka, zbliżonego wyglądem do Renault 16. Początkowo zakładano, że przednionapędowy pojazd zastąpi R4. Gdy jednak okazało się, że popyt na ten obecny już od kilku lat samochód stale wzrasta, a na całym świecie sprzedano już ponad milion egzemplarzy, zarząd koncernu polecił, by "czwórka" pozostała w ofercie, a nowy Projekt 118 zapełnił niszę pomiędzy Renault 4 a tylnonapędowymi 8/10.
W 1966 roku Philippe Charbonneaux oraz Gaston Juchet stworzyli pojazd o długości 3,85 m, szerokości 1,53 m. oraz wysokości 1,5 m, zachowując w ten sposób proporcje Renault 16.
Wspierał on Renault od czasu, gdy powstawały modele Dauphine i R8. Wiosną 1967 roku pierwsze prototypy Projektu 118 wyjechały do testów drogowych. We Francji, Włoszech, Szwecji, Finlandii oraz w Afryce Północnej przejechały one ponad 1,8 miliona kilometrów we wszystkich strefach klimatycznych oraz trudnych warunkach drogowych.
Pojazd przeszedł pomyślnie badania zderzeniowe w ośrodku Lardy. Już na etapie projektu w płycie podłogowej przewidziano punkt kotwiczenia statycznych pasów bezpieczeństwa dla kierowcy i jadącego obok pasażera. Były one dostępne jako opcja, a od początku lat 70. jako seryjne wyposażenie.