Proces wydatnie przyspieszyła zapowiadana na sezon 1976 likwidacja grupy B5, w którą ewentualnie wpisywać by się mogły dalsze ewolucje programów 180RS i 200RS. Istotną innowacją programu 130RS (Typ 735), była decyzja o budowie krótkich serii pojazdów bezpośrednio we własnych fabrykach, z pominięciem czasochłonnych i zawsze kompromisowych adaptacji, przebiegających w zewnętrznych przedsiębiorstwach pomocniczych. Mimo, że w projekcie uczestniczyli kooperanci (choćby Kovona, wytwórca laminatów, czy praski ośrodek badawczo-rozwojowy obrabiarek), dostarczane przez nich elementy trafiały na pierwszy montaż wprost do fabryk marki.
W taki sposób powstały wszystkie egzemplarze przeznaczone dla ekip fabrycznych.
Kompletacja pojazdów 130RS poza fabryką, dokonywana głównie na zlecenia załóg zagranicznych, nastąpiła dopiero w późniejszym okresie. Wyjściową konstrukcję, czyli Skodę 110R, kompleksowo zmodyfikowano w pięciu, podstawowych obszarach: obniżenia masy własnej (720 kg wobec 835 kg), poprawy aerodynamiki, podniesienia parametrów układów jezdnego i hamulcowego oraz zespołu napędowego.
Nadwozia pojazdów wytwarzano w Kvasinach, elementy podwozia, wraz z nowatorską osią tylną – w Vrchlabi, natomiast w Mladá Boleslav montowano układy napędowe.
Pierwsza homologacja samochodu Skoda 130RS dla grupy A2, oznaczona numerem 1668 zaczęła obowiązywać od dnia 1 maja 1975 roku.
Z ramienia FIA największy wkład w proces uzyskania tego kluczowego dokumentu wniósł jeden z członków komisji federacji – Belg Paul Frére, były kierowca Formuły 1 i zwycięzca 24-godzinnego maratonu Le Mans w sezonie 1960.
Jednym z warunków homologacji samochodu wyczynowego w grupie A2 była produkcja w dwunastu, następujących po sobie miesiącach partii pojazdów złożonej z minimum tysiąca egzemplarzy. W ówczesnych okolicznościach wymóg ten znajdował się poza zasięgiem możliwości zakładów. Zaproszony do fabryk marki Paul Frére, zauroczony równie historią marki, pasją towarzyszącą programowi 735 i wrażeniami płynącymi z jazd testowych, co pięknem czechosłowackich miast i możliwością spotkania legendy motosportu – Eliški Junkovej, postanowił pomóc wschodzącej gwieździe. W przygotowywanej dokumentacji zaznaczył, że wymagana partia wyprodukowanych pojazdów znajduje się w służbie państwowych organów bezpieczeństwa i służb porządkowych, a ich zbiorcza kontrola jest, z oczywistych względów, niemożliwa.
Pierwsza z homologacji odpowiadała jeszcze wygasającym właśnie zapisom załącznika „J” przepisów FIA, zatem w kolejnym sezonie, proces musiał przebiec w zasadzie od nowa. W tym roku minęło 40 lat od oficjalnego potwierdzenia narodzin najbardziej dotychczas utytułowanego samochodu sportowego marki Skoda, który zadebiutował na torze w Moście 26 kwietnia 1975 r.
W tym samym sezonie, Skoda 130RS debiutowała w Mistrzostwach Europy w Brnie, wspinając się odtąd błyskawicznie po szczeblach sportowej kariery. Załoga Václav Blahna-Lubislav Hlávka, wywalczyła złoto w klasie w Rajdzie Monte Carlo 1977, a w 1981 r. wywalczyła Mistrzostwo Europy w kategorii producentów.
Škoda 130RS uskrzydlała także zagranicznych kierowców – zdecydowana większość ze 106 zwycięstw Norwega Johna Hauglanda, zapisała się na kartach motosportu wspólnie z czechosłowacką marką.
W latach 1975-1981 zbudowano najprawdopodobniej sto kilkadziesiąt egzemplarzy wszystkich odmian Typ 735 (z pewnością 119) i przypuszczalnie większa część z nich została zmontowana z części, poza fabryką, przez zewnętrzne firmy przygotowujące samochody na zlecenia indywidualnych zawodników bądź klubów.