Fiatończyk — Japończyk w Polsce jeździ Polskim Fiatem 125p

Dodajmy, że to już drugi tego typu samochód Ichiro. Gdy pierwszy raz przyjechał do naszego kraju, jeździł FSO 1500 z 1986 r.

A właściwie dlaczego akurat przyjechał do nas? — Kiedy studiowałem w USA, w Reno, opiekunem mojego roku była dziewczyna z Polski… No dobrze, to był dla mnie ktoś więcej niż tylko opiekun roku. Opowiadała mi dużo o Polsce, że to wspaniały kraj. Postanowiłem zatem tu przyjechać. I wiecie, co jest w tym wszystkim najlepsze? Ichiro nie zawiódł się – jest zachwycony Polską.

Fiat 125p i nostalgia

Wcale mu nie żal Ameryki, nie chce też wracać do rodzimego kraju. Tutaj jest fajnie, pasuje mu klimat, podobają się dziewczyny (to akurat docenił już podczas pobytu w Ameryce), no i oczywiście polskie samochody. Skoro za oceanem jeździł ikoną tamtejszej motoryzacji, to u nas też chciał podróżować czymś podobnym.

– Chciałem mieć samochód, o którym rodowici mieszkańcy mówią z nostalgią, wspominają, że to był pierwszy samochód ich ojca. Duży Fiat jest właśnie takim pojazdem – przyznaje Ichiro. Nie przeszkadza mu, że Fiat 125p jest powolny, kanciasty, że nie ma nowoczesnych gadżetów na pokładzie. Najważniejsze, że wygląda klasycznie.

Poza tym okazuje się, że podróżowanie Fiatem sprzyja kontaktom z Polakami. – Odkąd mam Polskiego Fiata, odzywa się do mnie więcej ludzi. Pytają o ten samochód, podziwiają jego stan techniczny. Pewnego razu na stacji benzynowej zaczepił mnie facet z Nissana GTR, który kosztuje przecież 100 razy więcej od mojego Fiata 125p, i z zachwytem powiedział, że mam wspaniały samochód. Rozumiesz to? Gdybym jeździł takim autem jak on, to przecież nikt by nawet nie zwrócił na mnie uwagi — podsumowuje Ichiro. No pewnie, że nie.

Ichiro bardzo szanuje swojego Fiata 125p

Japończyk w japońskim aucie – co w tym dziwnego? Ichiro jest nie tylko zachwycony Polską, lecz także samochodami. Gdy się z nim podróżuje, widać, że ma szacunek do klasycznych modeli. Nie przychodzi mu do głowy próba dynamicznej jazdy ani gwałtownego ruszania. Jedzie sobie spokojnie po mieście z prędkością 50 km/h, nie przejmuje się polskimi kierowcami, których sposób jazdy określa tylko jednym słowem: crazy, a którzy go co chwila wyprzedzają (w tym momencie, gdy to mówi, jakiś cwaniak SUV-em goni węża po Alejach Jerozolimskich).

Zresztą nawet poza miastem Ichiro nie jeździ przesadnie szybko. Zielonego Fiata 125p kupił w Katowicach i całą drogę podróżował nie szybciej niż 80 km/h. Szkoda po prostu katować wiekowego klasyka, a poza tym Ichiro zawsze odnosił się z szacunkiem zarówno do Miki, Michaliny, jak i teraz do Marii.

Zaraz, zaraz, o kim mowa? O przepraszam, już tyle czasu minęło, a jeszcze nie przedstawiłem towarzyszek bliskich sercu Ichiro. Otóż żółta Toyota bB to Mika. Imię swoje zawdzięcza temu, że jej kolor kojarzył się Ichiro z mandarynką, a po japońsku mandarynka to mikan.

Później w USA Mustang stał się Rose również z racji barwy nadwozia.

Wreszcie w Polsce nasz bohater doczekał się Michaliny, czyli FSO 1500. Takie imię nadał, ponieważ zarejestrował samochód 12 sierpnia, a więc w dniu, kiedy imieniny obchodzą Michaliny.

Analogiczna sytuacja jest w przypadku obecnego pojazdu, czyli… Marii. Szacunek, jakim Ichiro darzy ten samochód, jest odwzajemniony. Za każdym razem, gdy przekręci kluczyk w stacyjce, silnik włącza się bez protestu.

Fiat 125p w świetnym stanie

Ruszamy, by jechać przez Warszawę. Widać, że wszystkie biegi włączają się miękko, bez najmniejszego oporu. Silnik pracuje równomiernie, a samochód powoli, ale płynnie przyspiesza. Podczas postoju na światłach spoglądam na wskazówkę obrotomierza (nie wszystkie Fiaty 125p go miały), która nawet nie drgnie ani w górę, ani poniżej obrotów biegu jałowego. To przecież również świadczy o tym, że silnik nadal jest w dobrej kondycji.

Nadwozie też jest w dobrym stanie. Owszem, widać lekkie ślady używania, ale i tak karoseria wygląda lepiej niż w niejednym kilkuletnim samochodzie. Ichiro dziwią tylko wywiercone na dole prawego przedniego błotnika dziurki. Po co ktoś to zrobił? – pyta zdumiony. Gdy dowiaduje się ode mnie, że w aucie brakuje emblematu "Licencja Fiat", postanawia szybko to uzupełnić.

Wnętrzu też nie można niczego zarzucić. Tu Ichiro podoba się przede wszystkim... tylna kanapa. Jest fantastyczna, bo wyściełana na tyle miękko, że nawet podczas długiej jazdy można się czuć wygodnie. Ilość miejsca z tyłu też jest zadowalająca.

Kto by pomyślał, że Polskiego Fiata doceni właśnie kierowca pochodzący z Kraju Kwitnącej Wiśni! Może powinniśmy czasem przychylniej spojrzeć na historię naszej motoryzacji? Przynajmniej na niektóre produkowane u nas samochody... Podróż dobiega końca. Fiat 125p zatrzymuje się na redakcyjnym parkingu, wysiadam i z przyjemnością patrzę na oddalającą się piękną sylwetkę Dużego Fiata. Sayonara Ichiro, sayonara Fiacie.