Fiat 125p

Fiat 125p, zwany potocznie kantem, Dużym Fiatem, czy kredensem jest nieodłącznym elementem polskiej motoryzacji. W latach 70. i 80. obiekt westchnień i marzeń milionów Polaków. Jego produkcja rozpoczęła się w 1967 roku, i zakończyła na dobrą sprawę w 1983 r., bowiem wtedy wygasła licencja, a dalsza produkcja odbywała się już pod szyldem FSO.

Polski Fiat 125p ma swój początek w połowie lat 60., kiedy to produkowane na Żeraniu Warszawa i Syrena były już przestarzałe. Mimo iż stworzono prototypy ich następców (m.in. imponująca Warszawa 210), zdecydowano się na powrót do współpracy z Fiatem i wykupienie licencji. Początkowo umowa mówiła o produkcji poprzednika włoskiego Fiata 125 – modelu 1300, jednak później zmieniono zapis który mówił o stosowaniu nowego nadwozia (ze 125).

W stosunku do włoskiej 125-tki, 125p miał kilka innych elementów blacharskich, okrągłe reflektory, inną atrapę chłodnicy, okrągłe zamiast strzałkowe kierunkowskazy na błotnikach, dźwignię zmiany biegów w kierownicy, a także wystające klamki drzwi. Niestety, pod nowoczesnym nadwoziem, kryła się stara technika – prawie wszystkie podzespoły przystosowano z poprzednika – modelu 1300/1500. Debiut PF 125p odbył się pod koniec listopada 1967 roku. Do napędu użyto silnika benzynowego o pojemności 1,3 litra generujący 60 KM. Moc przekazywana była na tylne koła za pomocą 4-biegowej skrzyni biegów. Wkrótce do oferty wszedł także większy, 1,5-litrowy silnik, który rozwijał 70 KM.

Ciekawymi i niestety limitowanymi wersjami były 125p 1600 Monte Carlo oraz 1800 Akropolis, które służyły do startów w rajdach. W obu przypadkach zamontowane były silniki OHC z 2 wałkami rozrządu, pierwszy miał pojemność 1.6/98 KM, a drugi 1.8/105 KM. Kolejne modyfikacje które były wprowadzane, oznaczano jako MR (Model Roku).

I tak w 125p MR72 przeniesiono dźwignię zmiany biegów z kierownicy do podłogi, wzmocniono most, zmodernizowano układ chłodzenia oraz zastosowano dwuobwodowy układ hamulcowy z korektorem siły hamowania. W 1972 roku pojawiło się kombi, które wyróżniało się ogromną przestrzenią bagażową. 3 lata później do oferty dołączył pick-up. W MR73 zmieniono klamki na kasetowe, a chromowany grill zamieniono na plastikowy. Oprócz tego wzmocniono nadwozie oraz zastosowano dłuższe resory 2-piórowe. Rok później  wprowadzono dzieloną kolumnę kierowniczą wraz z nowymi dźwigniami kierunkowskazów i wycieraczek.

W MR75 przeprowadzono najwięcej zmian w historii 125p. Zastosowano nowy pas przedni, a także zmieniono tylne lampy z wąskich i pionowych na szerokie i poziome oraz klapę bagażnika. Poza tym dodano listwy boczne oraz zabrano boczne kierunkowskazy. W środku zamontowano nową deskę rozdzielczą i poprawiono wentylację wnętrza. Fotele otrzymały także zagłówki. Silniki dzięki modernizacjom gaźnika zyskały po 5 KM każdy. W 1976 roku zlikwidowano uchylne szyby w przednich drzwiach, zastosowano cichszy wydech oraz nowy most.

W 1978 roku do produkcji wszedł Polonez, który miał zastąpić starzejącego się już „Dużego Fiata”. Produkcja 125p miała być stopniowo wygasana, jednak zamiast tego, we Fiacie zaczęto stosować różne rozwiązania z Poloneza. Po wygaśnięciu licencji w 1983 roku, produkcja 125p była kontynuowana pod marką FSO aż do 1991 roku. Przez 24 lata fabrykę na Żeraniu opuściło blisko 1,5 mln egzemplarzy PF 125p, a czego za granicę trafiło blisko 600 tys. sztuk. Krajem gdzie trafiło najmniej 125p, jest Hongkong – wyeksportowano zaledwie 3 auta.