Wyjątkowe kampery Volkswagena

Drogi wspomnień wybrukowane są legendami, bohaterskimi czynami i tęsknotą. Po nich kamper T1 porusza się najlepiej. Poza tym współczesność raczej mu doskwiera, bo życie stało się takie szybkie i nerwowe. Przypomina jednak, że warto czasem trochę zwolnić. Wszystko zaczyna się od wejścia do krótkiej kabiny kierowcy. Zmieści się tu troje dorosłych, którzy są zmuszeni bliżej się poznać. Po przekręceniu kluczyka w stacyjce z przestrzeni silnika zaczynają dobiegać odgłosy mozolnej pracy czterocylindrowego boksera 1500.

Za pomocą wątłej dźwigni zmiany biegów daje się w końcu trafić w jedynkę. Mocne naciśnięcie na gaz, pedał sprzęgła odskakuje i T1 rusza z miejsca. Po przejechaniu kilku metrów znów sprzęgło i szukanie drugiego biegu. I tak po kolei, aż do czwórki. Musimy przejechać kawałek autostradą i tu za sprawą T1 poznajemy całkiem nowy wymiar podatności na boczne podmuchy wiatru.

Busik niezobowiązująco stara się utrzymać na torze jazdy, ociężały układ kierowniczy reaguje z opóźnieniem i zdumiewającym brakiem precyzji. Szybciej niż 80 km/h nie daje rady, ale to nam nie przeszkadza, zwłaszcza że hamulce też działają z rezerwą. T1 ma porządne resorowanie, które – sprowokowane nierównościami nawierzchni – radośnie kołysze autem. Rustykalne umeblowanie w duchu lat 50. – sprytnie przemyślane i rzemieślniczo wykonane – stanowi dowód na to, że potrzeba jest matką wynalazku, a odrobina talentu improwizatorskiego – nieodzowna. Podwieszane łóżko dziecięce w przedniej części kabiny, rozkładany stolik w jednym skrzydle drzwi i szafka w drugim pomagają wykorzystać przestrzeń do maksimum i stworzyć na powierzchni 7,5 m2 mieszkanie wakacyjne dla całej rodziny.

T1 przeznaczone było właśnie do spędzania weekendu za miastem po tygodniu pracy, a nie dla hipisów, o czym świadczy choćby popielniczka – o wiele za mała, by zmieścić pozostałości tego, co oni potrafili spalić.

T3 Joker jest autem do wypraw na krańce świata – nie tylko pod względem geograficznym, lecz także charakterologicznym. Nie straci przy tym równowagi, bo w przypadku trzeciej generacji Typu 2 inżynierom VW udało się udoskonalić koncepcję silnika umieszczonego z tyłu. W tym celu skonstruowali równie technicznie błyskotliwą, co finansowo rujnującą tylną oś z wahaczami skośnymi. Nie tylko pozwala ona poskromić i tak dość nieśmiałe wybuchy temperamentu benzynowego boksera (a od 1981 roku także rzędowego diesla), lecz także zdecydowanie zwiększa komfort jazdy.

Niezależne zawieszenie przednich kół z wahaczami trójkątnymi jest w tym również pomocne. A ponieważ T3 ma także zębatkową przekładnię kierowniczą, kierowca zyskuje całkiem nowe kompetencje w dziedzinie wyboru toru jazdy, którym zagraża tylko silny boczny wiatr. Mimo że ze względów finansowych T3 miało być tylko ulepszonym następcą T2, stało się czymś o wiele ważniejszym.

Tylko 3 lata musiało zadowalać się starymi, chłodzonymi powietrzem silnikami, zanim w 1982 roku otrzymało chłodzonego cieczą boksera 1.9 w dwóch wersjach mocy, a w 1984 roku fantastycznego, 112-konnego boksera 2.1 z wtryskiem. Inżynierowie wciąż ulepszali konstrukcję T3, które zaczęło wspinać się dzięki napędowi 4x4, podróżować jako Multivan, zyskało ABS i wspomaganie układu kierowniczego, ale także wysilonego turbodiesla z chroniczną skłonnością do awarii uszczelki pod głowicą cylindrów.

Mimo to już nigdy żadne auto nie będzie tak uniwersalne jak T3. Całkiem sprawnie radzi sobie w łatwym terenie, po autostradzie sunie w tempie małego auta osobowego, a w wersji Joker (lub California) zapewnia czterem osobom tak wygodne mieszkanie, że można by zrezygnować z adresu skłądającego się z nazwy ulicy i numeru domu – wystarczy przecież tablica rejestracyjna. Kamper na bazie T3 zmienia perspektywę użytkowników: dom jest tam, gdzie się nim dojedzie.

VW T3 D, napędzany 75-konnym dieslem wszędzie nas dowozi. Ponieważ już 10 lat temu przemierzyliśmy T3 trasę liczącą 20 tys. km wzdłuż i wszerz Europy, mamy dużą sympatię właśnie do trzeciego stopnia ewolucji volkswagenowskiego Typu 2. W T3 konstrukcja busa z silnikiem umieszczonym z tyłu została doprowadzona do doskonałości. Dlatego nawet teraz, 34 lata po debiucie samochód prowadzi się całkiem nowocześnie i komfortowo, ale nigdy pospolicie.

Natomiast najżywsze zainteresowanie wzbudza obecnie T2. Mogliśmy się o tym przekonać podczas przygotowywania tego materiału i towarzyszącej temu sesji fotograficznej. Właśnie o T2 pytano nas najczęściej i z największym zaangażowaniem. O tym, że w naszej tabeli punktowej znalazł się tylko nieznacznie za T3, zadecydował także jego talent do radzenia sobie z codziennymi problemami.

Druga generacja busa VW łączy w sobie surowy urok i solidność epoki Garbusa z zupełnie jeszcze dziś znośnym poziomem komfortu, wystarczającymi osiągami i stosunkowo bezproblemowymi właściwościami jezdnymi. T1 to całkiem inna bajka.

Spotkanie z pierwszą generacją Typu 2 równa się podróży do przeszłości. Pod żadnym względem nie sprawia wrażenia młodszego niż jest 64 lata – jego konstrukcja liczy sobie bowiem 64 lata. I nic w tym odczuciu nie zmienia fakt, że w naszym porównaniu wzięła udział nieco młodsza odmiana, wyprodukowana w 1965 roku. Pod względem temperamentu i właściwości jezdnych T1 pozostaje daleko w tyle za swoimi następcami.

Nie warto go jednak oceniać w ten sposób i rzeczywiście rynek zachowuje się zupełnie inaczej. Nie bez przyczyny kultowe Samba Busy wyceniane są w Europie Zachodniej i w Stanach Zjednoczonych nierzadko podobnie jak Porsche 356. T1 znalazło swoje miejsce wśród wielkich samochodowych ikon, bo odzwierciedla tęsknoty i nastawienie do życia całych pokoleń. To, co łączy te trzy generacje kamperów Volkswagena jest o wiele ważniejsze niż wszelkie różnice i oceny.