Dla niemieckich producentów kombi ma być po prostu praktycznym samochodem. Włosi nawet w nadwoziu tego typu postawią przede wszystkim na urodę. A co na to francuscy projektanci? Połączyli obie te cechy i w ten sposób powstał Citroën CX Break.
Wersję kombi wprowadzono do sprzedaży w 1976 roku, a zatem w dwa lata po debiucie CX-a. Samochód występował jako Break lub Familiale. W tej drugiej postaci CX miał trzy rzędy siedzeń, a maksymalnie autem mogło podróżować osiem osób!
W 1985 roku samochód został poddany liftingowi. Od tego czasu CX miał plastikowe zderzaki zamiast chromowanych, zastosowano inne lusterka oraz wprowadzone zostały inne wskaźniki – w miejsce szybkościomierza w formie lupy pojawiły się analogowe wskaźniki. Którego z nich kupić?
To zależy od tego, w jakim celu kupujemy samochód. Jeżeli chcemy mieć typowego klasyka, który ma być używany sporadycznie i jednocześnie musi cieszyć pięknym wyglądem, to polecamy CX-a pierwszej serii. Jeżeli jednak ktoś poszukuje youngtimera do jazdy na co dzień, to lepszym wyborem będzie model po liftingu – i to najlepiej z turbodoładowanym dieslem pod maską.
W tej wersji CX jest w miarę oszczędny i niezawodny. W benzyniakach kapryśny bywa osprzęt. Jednak niezależnie od rocznika pojazdu oraz wybranej jednostki napędowej można liczyć na trwałość mechaniki. Nawet wolnossący diesel o mocy 75 KM (taki jak w opisywanym aucie pochodzącym z 1985 roku) nie powinien przysparzać kłopotu.
Nie trzeba się również bać hydropneumatycznego zawieszenia. Jest tylko jeden warunek – do serwisowania tego samochodu trzeba znaleźć mechanika, który zna się na nim i nie narobi szkód podczas jego obsługi.
Mniej pochlebnie można się wyrażać o jakości wykonania. Poza tym wadą pojazdu była duża awaryjność elektryki, a przede wszystkim olbrzymia podatność na korozję. Rdza atakuje ranty drzwi, ramy okien, bagażnik oraz klapkę wlewu paliwa. Problemy będą z pewnością ze zdobyciem części zamiennych. W ASO nie ma nawet co pytać – pozostają tylko wyspecjalizowani sprzedawcy głównie z Francji.
Najwięcej kłopotów sprawia znalezienie części blacharskich, wyposażenia kabiny oraz chromów do egzemplarzy pochodzących z pierwszej serii. Zanim jednak będziemy poszukiwali części, musimy najpierw znaleźć samochód, a to będzie bardzo trudne.
Powody słabej dostępności CX-a są zasadniczo dwa. Po pierwsze, wiele z 1 170 645 wyprodukowanych aut pokonała rdza. Drugi powód to praktyczność pojazdu. Z racji tej zalety CX był wykorzystywany jako wół roboczy i wielu kierowców jeździło nim do czasu, aż auto się rozpadło.
Poszukując Citroëna CX-a, warto zainwestować więcej pieniędzy i od razu zdecydować się na egzemplarz w dobrym stanie. Okazuje się bowiem, że koszty napraw oraz części są na tyle wysokie, że odnowienie auta może być nieopłacalne.
Dane tchniczne:
Silnik wysokoprężny, 4-cylindrowy. Poj. 2482 ccm. Moc 75 KM/5500 obr./min. Maksymalny mom. obrotowy 144 Nm/2000 obr./min. Napęd przedni. Skrzynia manualna 5b. Wymiary pojazdu (dł./szer./wys.) 4952/1770/1465 mm, rozstaw osi 3095 mm. Masa własna 1505 kg. 0-100 km/h w 18,0 s, prędkość maks. 151 km/h, średnie spalanie 8,6 l/100 km.
Duże powierzchnie szyb bocznych – znakomita widoczność
Łatwy załadunek to m.in. zasługa dużej tylnej klapy.
Satelitarne przełączniki przy kierownicy stosowano przez cały okres produkcji samochodu
Tak wygląda deska rozdzielcza CX-a po liftingu przeprowadzonym w 1985 r. Typowa dla Citroëna jednoramienna kierownica.
Mistrz transportu – kufer o pojemności 2350 l i ładowność 700 kg. Po złożeniu tylnej kanapy uzyskuje się ponad 2-metrową podłogę.
Wolnossący diesel o mocy 75 KM był niemal niezniszczalny