Klasyka z Grand Prix

Jego główną cechą miała być niska waga. Dla zespołu z Formuły 1 nie było to żadną przeszkodą. Do budowy podwozia i karoserii wykorzystano włókna węglowe, przy konstrukcji zawieszeń postawiono na aluminium i tytan.

Kompletne nadwozie waży zaledwie 100 kg, a cały pojazd gotowy do jazdy zaledwie 1140 kg. Sportowego McLarena napędza 12-cylindrowy silnik specjalnie zbudowany przez BMW Motorsport GmbH. Wykonana z lekkich stopów jednostka ma pojemność 6,1 l oraz osiąga moc 627 KM.

Dążenie Gordona Murraya do maksymalnego obniżenia masy sprawiło, że pojazd nie jest wyposażony w elektroniczne gadżety, jak ABS czy układ kontroli trakcji. Brak jest także wspomagania układu kierowniczego oraz hamulców.

Zgodnie z zamierzeniami konstruktora miał to być klasyczny samochód sportowy dla dobrych kierowców. W kilku kwestiach Murray jednak ugiął się pod naciskiem Rona Dennisa. Nie udało mu się zablokować zainstalowania klimatyzacji oraz aparatury stereo.

Pierwsze urządzenie radiowe i nagłaśniające firmy Kenwood ważyło 11 kg. Oczywiście Murray kazał je zmienić. W ostatecznej wersji aparatura stereo waży zaledwie 4,5 kg i jest to najlżejszy sprzęt wysokiej klasy montowany w samochodach.

Zaskakuje projekt wnętrza pojazdu. Po podniesieniu do góry drzwi widzimy trzy fotele. Miejsce kierowcy znajduje się pośrodku. Po obu bokach, cofnięte nieco do tyłu są siedzenia pasażerów. Takie rozwiązanie ma swoje zalety, głównie przy sportowej jeździe.

Tutaj należy jednak zachować najwyższą ostrożność. Na zakrętach przy zbyt dużej prędkości tył auta potrafi błyskawicznie uciec z toru jazdy. Sytuacja wówczas może być trudna do opanowania z kierownicą bez wspomagania.

Prowadzenie McLarena F1 pozbawionego elektronicznych pomocy nie jest łatwe. Dlatego wszyscy chętni, którzy wyłożyli kilkaset tysięcy funtów, nie tylko przyjeżdżali do fabryki, aby odebrać auto z fotelem na miarę i wybranym kolorem, ale także, aby przejść specjalne szkolenie z jazdy tym wyjątkowym pojazdem.

Ogółem w latach 1993-1998 zbudowano 64 egzemplarze McLarena F1. Oprócz tego powstało kilka prototypów oraz samochodów przeznaczonych do wyścigów.

W 1995 roku Yannick Dalmas, Masanori Sekiya oraz JJ Lehto jedno z takich aut doprowadzili na pierwszym miejscu do mety w 24-godzinnych zawodach w Le Mans.

W 1963 roku nowozelandzki kierowca Bruce McLaren założył własny zespół wyścigowy. Trzy lata później jego samochód zadebiutował w Formule 1 podczas Grand Prix Monako.

W początkach działalności auta McLarena ścigały się także w Formułach 2, 5000 oraz Indy, a także w serii CanAm. W sezonie 1968 ekipa odniosła pierwsze zwycięstwo w F1 w wyścigu o Grand Prix Belgii.

Niestety, lata 70. zaczęły się dla zespołu tragicznie. 2 czerwca 1970 roku na torze Goodwood podczas testów auta CanAm zginął Bruce McLaren. Team zaczął powoli koncentrować się wyłącznie na Formule 1.

W sezonie 1974 pierwszy tytuł mistrzowski wywalczył brazylijski kierowca, w którego żyłach płynie kropla polskiej krwi, Emerson Fittipaldi. Największe sukcesy zespół świętował, gdy na początku lat 80. dołączył Ron Dennis, który niebawem stał się właścicielem teamu.

W klasyfikacji wszech czasów ekipę założoną przez Nowozelandczyka wyprzedza tylko Ferrari. Do końca sezonu 2005 McLaren wywalczył 8 razy mistrzostwo konstruktorów (1974, 1984, 1985, 1988, 1989, 1990, 1991 i 1998) oraz 11 razy zdobył tytuł w kategorii kierowców (1974 - Emerson Fittipaldi, 1976 - James Hunt, 1984 - Niki Lauda, 1985, 1986 i 1989 - Alain Prost, 1988, 1990 i 1991 - Ayrton Senna, 1998 i 1999 - Mika Häkkinen).