Dynamiczne przyspieszenie to określenie, które było obce kierowcom Polonezów. Była jednak grupa uprzywilejowanych, którzy mogli się naprawdę cieszyć ze sprawnego zwiększania prędkości – to ci, którzy mieli egzemplarz z 2-litrowym silnikiem Fiata o mocy 112 KM.
Okazuje się, że pod tym względem wiele się nie zmieniło, bo Polonez 2000 w dalszym ciągu jest trudno dostępny z racji niewielkiej liczby aut, które powstały. Oczywiście, ten problem można rozwiązać w taki sam sposób, jak zrobił to właściciel opisywanego auta – do egzemplarza z 1983 r. włożył silnik od Fiata. Inne są również skrzynia biegów oraz układ wydechowy. Tak skonfigurowany samochód rzeczywiście daje całkiem sporo frajdy z prowadzenia.
Przyspieszenie nie powoduje, że Polonez jest zawalidrogą, a dzięki wspomaganiu kierownicy manewrowanie nim nie sprawia żadnego problemu. Trzeba się jednak liczyć z wysokim zapotrzebowaniem na paliwo. W mieście auto potrafi spalić nawet 15 l/100 km.
Poza tym możliwościom mocniejszego silnika nie dorównuje seryjne zawieszenie. Miękkie nastawy sprawiają, że samochód mocno przechyla się na szybko pokonywanych zakrętach. Również układ hamulcowy nie był mocną stroną pojazdu. Po pierwsze, dlatego, że jego skuteczność pozostawiała wiele do życzenia, a po drugie, dobrze działający ręczny hamulec to rzadkość.
W opisywanym aucie pozostał oryginalny tylny most. To jedna z największych wad tego samochodu. Polskie dyferencjały dość szybko zaczynały wyć podczas jazdy z prędkością 70-80 km/h. Rozwiązaniem był montaż jugosłowiańskiego elementu.
Niestety, to niejedyny słaby punkt Polonezów niezależnie od zastosowanej jednostki napędowej. Poważnym problemem była rdza. To wina braku otworów odpływowych, przykładowo pomiędzy tylnymi drzwiami a kołem. Ich brak w połączeniu z dużą ilością błota dostającego się spod prawego przedniego koła oraz konstrukcją utrudniającą porządne wprowadzenie preparatów antykorozyjnych sprawiał, że samochód bardzo szybko korodował. Lekarstwem był wyłącznie fachowiec, który wiedział, gdzie wywiercić otwór (w podciągach lub po wewnętrznej stronie słupka dachowego) na lancę z antykorozyjnym preparatem.
Znalezienie części do Poloneza w dalszym ciągu nie jest wyjątkowo trudne, ale w przypadku niektórych podzespołów trzeba się już wykazać większą cierpliwością. Dotyczy to przede wszystkim elementów blacharskich. Decydując się na zakup Poloneza, warto szukać każdego modelu przed Caro. Poszukiwane są nie tylko wersje 2-litrowe, lecz także coupé oraz pikapy – szczególnie z początku produkcji.
Za słabe silniki w stosunku do masy auta były problemem Polonezów od początku ich
produkcji. Dużo lepiej samochód spisywał się ze 112-konnym, 2-litrowym motorem Fiata.
Kierownica od Fiata z racji mniejszych rozmiarów jest wygodniejsza w użyciu niż standardowa. W prezentowanym egzemplarzu właściciel założył wspomaganie układu kierowniczego od Fiata Argenty.
Siedzenia miały miękką tapicerkę, ale były całkiem wygodne.
Wskaźniki takie same jak w innych wersjach silnikowych Poloneza. Szybkościomierz i obrotomierz zostały od siebie oddalone.
Charakterystyczne dla Poloneza ukośne ułożenie dźwigni skrzyni.
Suwakowa regulacja nawiewu już wówczas nie była nowoczesna.
Wydajność nawiewu Poloneza była mało efektywna.
Dynamiczne przyspieszenie to określenie, które było obce kierowcom Polonezów. Była jednak grupa uprzywilejowanych, którzy mogli się naprawdę cieszyć ze sprawnego zwiększania prędkości – to ci, którzy mieli egzemplarz z 2-litrowym silnikiem Fiata o mocy 112 KM.
