Ten samochód to jeden z przykładów na to, że w życiu nie ma rzeczy niemożliwych. Choć powierzchnia jego podłogi wynosi zaledwie 4,9 m2, to udało się na niej zmieścić trzy rzędy siedzeń dla sześciu pasażerów, przy czym maksymalna pojemność bagażnika wynosi aż 2500 l!
Imponujące okazują się również różnorodne możliwości konfiguracji wnętrza. W opisywanej wersji Special przednie siedzenia można obracać, a tylne składać tak, że uzyskuje się miejsce do spania o długości 2,2 m. Poza tym ze środkowej kanapy daje się utworzyć stolik. W trakcie jazdy Libero szybko dostrzeżemy wady wąskiego i wysokiego nadwozia oraz niewielkiego rozstawu kół.
Próba dynamicznego pokonywania zakrętów kończy się mocnym przechylaniem nadwozia, a poza tym pojazd jest czuły na podmuchy bocznego wiatru. Możliwość włączenia napędu na wszystkie koła oczywiście nie czyni z samochodu terenówki, ale zbudowane na ramie Libero w złych warunkach drogowych dzielnie wspina się na wzniesienia.
Trzeba jednak pamiętać, że w aucie nie ma międzyosiowego mechanizmu różnicowego i na suchej nawierzchni czy na krętych odcinkach dróg można łatwo zniszczyć układ 4x4. Okazuje się, że taki mały, sprytny pojazd, który był popularny w Japonii, w Europie nie zrobił furory. W naszym kraju nie był nigdy oficjalnie sprzedawany, a pojedyncze sztuki, które wciąż można spotkać na naszych ulicach, pochodzą wyłącznie z prywatnego importu.
Obecnie, gdy samochodzik zaczyna mieć już status klasyka, ta nikła popularność może się okazać zaletą. Przecież dzięki temu podróżujemy wyróżniającym się modelem – nie tylko z racji nietypowo ukształtowanego nadwozia. Tyle tylko, że aby stać się właścicielem Libero, najlepiej udać się do Niemiec. W Polsce trudno znaleźć to auto niezależnie od stanu technicznego. Zresztą u naszych zachodnich sąsiadów również nie będzie łatwo, ponieważ większość ogłoszeń dotyczy kolejnej generacji samochodu. Ceny takiego auta to około 4 tys. euro. Poza tym najmłodsze egzemplarze pochodzą z 1999 roku – wówczas zaprzestano sprzedaży auta w Europie.
Problemem będzie także zdobycie części zamiennych. Owszem, czasami można znaleźć pojedyncze podzespoły wśród ogłoszeń na portalach internetowych, ale przy poszukiwaniu części zamiennych także trzeba się posiłkować niemieckim rynkiem. Ułatwieniem w trakcie poszukiwania jest fakt, że niektóre elementy pasują od Subaru Justy 1. generacji, które było produkowane w latach 1984-95.
Niektórych części można szukać u sprzedawców zajmujących się handlem używanymi elementami, ale trzeba pamiętać, że np. blachy potrafią być w złym stanie.
Osobny rozdział to serwisowanie pojazdu. Silnik, skrzynia biegów oraz elementy napędu zostały umieszczone na niewielkiej przestrzeni, a przez to dostęp do nich okazuje się utrudniony.
Jakie auto wybrać? To zależy, czy ma to być pojazd kolekcjonerski, czy przeznaczony do codziennej jazdy. W pierwszym przypadku lepszym wyborem będzie opisywana generacja, natomiast częste podróże lepiej odbywać nowszym modelem, ponieważ ma przytulniejsze wnętrze wykończone materiałami wyższej jakości oraz silnik z wtryskiem paliwa.
Pomimo niewielkich rozmiarów Libero to całkiem dorosłe auto, które potrafi być bardzo praktyczne. To zasługa możliwości różnorodnej konfiguracji wnętrza oraz napędu na wszystkie koła.
Ten samochód to jeden z przykładów na to, że w życiu nie ma rzeczy niemożliwych. Choć powierzchnia jego podłogi wynosi zaledwie 4,9 m2, to udało się na niej zmieścić trzy rzędy siedzeń dla sześciu pasażerów, przy czym maksymalna pojemność bagażnika wynosi aż 2500 l!
Imponujące okazują się również różnorodne możliwości konfiguracji wnętrza. W opisywanej wersji Special przednie siedzenia można obracać, a tylne składać tak, że uzyskuje się miejsce do spania o długości 2,2 m. Poza tym ze środkowej kanapy daje się utworzyć stolik.
Nadwozie jest na tyle wąskie, że kierowca podczas prowadzenia „przytula się” do drzwi. Wnętrze wykończono czarnym plastikiem. Cienka kierownica nie wzbudza zaufania.
Czerwony klawisz na dźwigni skrzyni biegów służy do włączania napędu na przednie koła.
Oznaczenie E12 było zarezerwowane dla samochodów wyposażonych w silnik o pojemności 1.2.
Oprócz wersji gaźnikowej był oferowany również silnik z wtryskiem paliwa o mocy 55 KM.
W trakcie jazdy Libero szybko dostrzeżemy wady wąskiego i wysokiego nadwozia oraz niewielkiego rozstawu kół. Próba dynamicznego pokonywania zakrętów kończy się mocnym przechylaniem nadwozia, a poza tym pojazd jest czuły na podmuchy bocznego wiatru.
Możliwość włączenia napędu na wszystkie koła oczywiście nie czyni z samochodu terenówki, ale zbudowane na ramie Libero w złych warunkach drogowych dzielnie wspina się na wzniesienia. Trzeba jednak pamiętać, że w aucie nie ma międzyosiowego mechanizmu różnicowego i na suchej nawierzchni czy na krętych odcinkach dróg można łatwo zniszczyć układ 4x4.
Nadwozie jest mocno przeszklone. W razie konieczności szyby umie- szczone w dachu można zasłonić.
Okazuje się, że taki mały, sprytny pojazd, który był popularny w Japonii, w Europie nie zrobił furory. W naszym kraju nie był nigdy oficjalnie sprzedawany, a pojedyncze sztuki, które wciąż można spotkać na naszych ulicach, pochodzą wyłącznie z prywatnego importu.
Obecnie, gdy samochodzik zaczyna mieć już status klasyka, ta nikła popularność może się okazać zaletą. Przecież dzięki temu podróżujemy wyróżniającym się modelem – nie tylko z racji nietypowo ukształtowanego nadwozia. Tyle tylko, że aby stać się właścicielem Libero, najlepiej udać się do Niemiec. W Polsce trudno znaleźć to auto niezależnie od stanu technicznego. Zresztą u naszych zachodnich sąsiadów również nie będzie łatwo, ponieważ większość ogłoszeń dotyczy kolejnej generacji samochodu.
Ceny takiego auta to około 4 tys. euro. Poza tym najmłodsze egzemplarze pochodzą
z 1999 roku – wówczas zaprzestano sprzedaży auta w Europie. Problemem będzie także zdobycie części zamiennych. Owszem, czasami można znaleźć pojedyncze podzespoły wśród ogłoszeń na portalach internetowych, ale przy poszukiwaniu części zamiennych także trzeba się posiłkować niemieckim rynkiem.
Ułatwieniem w trakcie poszukiwania jest fakt, że niektóre elementy pasują od Subaru Justy 1. generacji, które było produkowane w latach 1984-95. Niektórych części można szukać u sprzedawców zajmujących się handlem używanymi elementami, ale trzeba pamiętać, że np. blachy potrafią być w złym stanie.
Osobny rozdział to serwisowanie pojazdu. Silnik, skrzynia biegów oraz elementy napędu zostały umieszczone na niewielkiej przestrzeni, a przez to dostęp do nich okazuje się utrudniony.