Opel Signum: klasa wyższa w... niższej cenie

Płyta podłogowa? Pochodzi z Vectry C... kombi. Zastąpienie Omegi – klasycznego sedana z tylnym napędem – tym nietypowym modelem było dość ryzykownym pomysłem. I rzeczywiście – konserwatywni klienci przyjęli Signuma niezbyt ciepło. Dziś, z perspektywy czasu, można zaryzykować stwierdzenie, że chyba niesłusznie. Kilka rozwiązań zastosowanych w Signumie zasługuje bowiem na słowa pochwały.

Osoby, które siedziały kiedyś w Vectrze C Caravan – aucie przecież bardzo przestronnym jak na swoją klasę – po zajęciu miejsca w drugim rzędzie siedzeń tego nietypowego hatchbacka nie będą chciały uwierzyć, że oba modele mają identyczne płyty podłogowe. Inżynierowie z Rüsselsheim „wyczarowali” w Signumie aż 78 centymetrów przestrzeni na nogi (po przesunięciu przednich foteli o metr do tyłu). Co więcej, siedzenia drugiego rzędu można osobno przemieszczać (maksymalnie o 13 cm), a kąt nachylenia oparcia – regulować w zakresie 30 stopni.

Pomiędzy tylnymi fotelami znajduje się malutkie siedzisko, na którym wygodnie będzie tylko niewysokim osobom, i to na krótkich trasach. W prosty sposób można je na szczęście zmienić w wygodny podłokietnik. Warto poszukać Signuma wyposażonego w tzw. asystenta podróży (Travel Assistant), czyli podłokietnik, w którym ukryto m.in. dużą lodówkę oraz wysuwane („lotnicze”) stoliki.

Projektanci Signuma nie zapomnieli również o praktycznych schowkach (np. pod sufitem) ani o składanym oparciu fotela pasażera (umożliwia przewożenie długich przedmiotów). Opel aspiruje do klasy wyższej, dlatego też oferuje bogate wyposażenie seryjne, m.in. 6 airbagów, ESP, klimatyzację, tempomat i elektrycznie sterowane szyby. Wśród aut sprowadzonych z Zachodu często trafiają się egzemplarze ze skórzaną tapicerką i kolorową nawigacją GPS.

Wady? Cóż, ogromna kabina nie mogła rzecz jasna wziąć się znikąd. Wygospodarowano ją kosztem przestrzeni bagażowej, która standardowo ma pojemność zaledwie 365 l, czyli o 15 l mniej niż Astrze III. Po złożeniu tylnych foteli uzyskujemy już przyzwoite 1410 l.

Pod względem konstrukcyjnym Signum nie różni sięod Vectry C: oba modele mają wspólne jednostki napędowe, skrzynie biegów, zawieszenie i kokpit. To dobra wiadomość, bowiem w przypadku ewentualnych awarii właściciele Signuma będą mogli skorzystać z bogatej oferty tanich zamienników. Co ważne, konstrukcja auta (w zasadzie oprócz tylnego zawieszenia) okazuje się na tyle prosta, że z obsługą tego modelu Opla powinien poradzić sobie nawet niezbyt doświadczony mechanik. Mimo bogatego wyposażenia z reguły nie należy się spodziewać kłopotów ze strony rozbudowanego układu elektrycznego.

Opel Signum nie jest rzecz jasna modelem bez wad. W pierwszej kolejności podkreślić trzeba niską trwałość zawieszenia – wymiana tylnych wahaczy aluminiowych wraz z ustawieniem geometrii to wydatek rzędu 1-1,5 tys. zł (poza ASO). Co gorsza, ingerencja mechanika może być konieczna nawet co 60-70 tys. km. Uwaga: początkowo do uszu kierowcy nie docierają żadne niepokojące dźwięki, a usterkę najłatwiej rozpoznać po nierównomiernie zużytych oponach. Egzemplarze z początku produkcji borykały się z wadliwym wyświetlaczem radia i nawigacji (zbyt duży pobór prądu).

W modelach z lat 2003-04 wyposażonych w „automat” dochodziło do rozszczelnienia chłodnicy oleju, w wyniku czego środek smarny ze skrzyni przedostawał się do płynu chłodniczego. W autach wyposażonych w manualną przekładnię sterowaną linkami (wszystkie wersje oprócz benzyniaka 1.8) trzeba się liczyć z niską precyzją zmiany biegów. Z czasem może dojść do całkowitego zablokowania lewarka!

Spośród jednostek napędowych największą popularnością cieszą się oczywiście diesle, które można podzielić na dwie grupy: z wtryskiem bezpośrednim (2.0 DTI/100 i 2.2 DTI/125 KM) i z common railem (1.9 CDTI/100, 120 i 150 KM oraz 3.0 V6 CDTI/177 i 184 KM). Silniki z rodziny DTI oferowano tylko przez pierwsze dwa lata produkcji – dziś są już mocno wyeksploatowane. Na ich korzyść przemawia stosunkowo prosta budowa, narzekać można natomiast na niską kulturę pracy i wysokie spalanie.

Polecamy jednostkę 1.9 CDTI – odznacza się niezłą dynamiką (poza odmianą 100-konną) i nie sprawia zbyt dużych kłopotów podczas eksploatacji. Za niezbyt udany uchodzi diesel 3.0: powszechne są problemy z elektronicznie sterowanym zaworem EGR i pompami wtryskowymi wysokiego ciśnienia. Wiele egzemplarzy boryka się ze źle spasowanymi tulejami cylindrycznymi.

Amatorzy benzyniaków wybierać mogą spośród pięciu jednostek: 1.8/122 i 140, 2.0T/175, 2.2/155, 2.8 V6 Turbo/230 i 250 oraz 3.2 V6/211 KM (wycofana w 2005 r.). W ogłoszeniach często można spotkać wersję 2.2 z bezpośrednim wtryskiem benzyny. Niestety, dużo pali (w mieście nawet 13 l/100 km) i boryka się z nietrwałym łańcuchem rozrządu (wymiana konieczna co 130-150 tys. km; koszt poza ASO to ok. 2 tys. zł).

PODSUMOWANIE - Opel Signum jako nowe auto sprzedawał się kiepsko, ale jako pojazd używany jest bardzo atrakcyjną propozycją. Nie kosztuje dużo, zapewnia wysoki komfort podróżowania i nie zaskakuje swego właścicielausterkami. W razie potrzeby można skorzystać z bogatej oferty tanich zamienników. Uwaga na diesla 3.0!