"Stoszesiątaczwarta”kontynuuje odrysowany „od linijki” styl zapoczątkowany przez model Alfa 90, choć ta okazała się być rynkową klapą. Nowa limuzyna miała mieć więcej szczęścia, dlatego w Pininfarinie dołożyli jej bardzo modne w latach 80. plastikowe listwy w dolnej cześci drzwi, stanowiące optycznie jedną całość z przednim i tylnym zderzakiem. Taki zabieg stosowali wówczas najlepsi mistrzowie samochodowego stylu, jak chociażby Bruno Sacco w Mercedesie 190. W Alfie listwy mogły być lakierowane w kolorze nadwozia lub mieć kontrastową, czarną lub szarą barwę. My wolimy wersje kontrastowe.
Bardziej prekursorskie było obiegające całą karoserię wcięcie na wysokości klamek – dziś taki detal wydaje nam sie normalny, wtedy jednak był czymś naprawdę nowym. No ale przecież nie to czyni Alfę tym czym jest, więc... zajrzyjmy pod maskę.
Alfa Romeo 164 - dynamiczna jednostka napędowa
Po otwarciu przedniej klapy zwieńczonej trójkątnym Scudetto ukazuje nam się serce Alfa Romeo 164. Miło się na nie patrzy, bowiem oko pieści 6 chromowanych rur kolektora dolotowego. Bardziej obeznani z silnikami, które nie noszą „plastikowej korony” docenią jeszcze fakt, że zawory po stronie dolotu są sterowane szklankami, natomiast wydechowe – przez popychacze i dźwigienki. Każdy natomiast z szacunkiem odniesie się do brzmienia widlastej, 6-cylindrowej jednostki. Szczery i serdeczny bulgot, czasem chrapliwy.
Więcej argumentów fanom Alfy już nie trzeba, ustawia się długa kolejka chętnych. Na tyle długa we Włoszech, że pierwsze sztuki docierają na niemiecki rynek dopiero rok po premierze. Poza tym Fiat, który przejął w 1986 r. markę Alfa Romeo chciał by nowy model po wypuszczeniu na rynek trochę dojrzał, niczym dobre Chianti – kwaśny produkt mógłby odrzucić klientów. Po usunięciu chorób wieku dziecięcego auto zaczęło być już intensywniej eksportowane.
I dobrze że tak się stało, bowiem grono miłośników marki Alfa Romeo w tamtym okresie się kurczyło. Firma przyczyniła się do tego wprowadzając 1983 r. do oferty model Alfa Arna – Nissana Cherry ze Scudetto na masce. Rdzewiejąca już po wyjechaniu z salonu Alfasud też narobiła marce wiele złego. Ale 164 pozwoliła trochę zapomnieć o tamtych niesnaskach.
Puryści wytykali jej przedni napęd, który szczególnie na mokrej nawierzchni szybko dochodzi do granic swoich możliwości. Jednak już od 1990 r. blachy 164 miały pełen ocynk.
Przy 185 KM i 1260 kg masy frajda z jazdy jest zaprogramowana. Maksymalnie można się rozpędzić do 230 km/h, ale największą frajdę sprawia delektowanie sie pracą sportowego zawieszenia, pozwalającego jeździć komfortowo, ale dynamicznie.
Ale dlaczego akurat wersja 3.0 V6 jest taka tania? Być może dlatego, bo inne modele są bardziej pożądane: Twin Spark jest w Niemczech niżej opodatkowany, 24-zaworowa wersja ma wyższą moc, modele wyprodukowane od 1990 r. technicznie lepsze, a wersja Super – bezpieczniejsza.
Pewne jest, że Alfa 164 jest lepsza niż o niej mówią. Najlepszy moment, na zapewnienie sobie fajnego klasyka jest teraz. Za kilka lat te auta będą bardzo drożeć. Kupować!
Alfa Romeo 164 – plusy/minusy
Największą zaletę Alfy 164 stanowi jego silnik. Jeśli się o niego dba i regularnie wymienia pasek rozrządu, jednostka odwdzięcza się bezawaryjnością. I do tego brzmi jak marzenie. Mimo sportowego charakteru nadwozie Alfa Romeo 164 jest bardzo przestronne, a bagażnik nawet z zewnątrz wygląda na pojemny.
Rdza nie jest problemem w tym aucie. Korozja może się pojawiać przy błotnikach, ewentualnie w miejscach, które ze względów montażowych wymagały nawiercania blach. Kłopoty może za to sprawiać elektryka.
Porozrzucane po całej desce rozdzielczej kontrolki i przełączniki lubią się psuć, a naprawy są pracochłonne. Także łożyska kół i klimatyzacja należą do awaryjnych elementów Alfy Romeo 164.
Alfa Romeo 164 - części zamienne
Części do silnika i wszelkiego rodzaju elementy podlegające zużyciu można dostać u autoryzowanego dilera Alfy. Gorzej jest z blachami i detalami wnętrza: te już dawno zniknęły z magazynów. W takiej sytuacji trzeba przekopywać internet, wielu klubowiczów posiada spore zapasy części, które nabyła wraz z samochodem. Najtrudniej będzie jednak zdobyć części elektroniki.
Hydrauliczne napinacze paska rozrządu już nie są produkowane, można za to kupić komplety pozwalające przerobić układ na mechaniczne napinanie.
Alfa Romeo 164 - sytuacja rynkowa
Oferta Alf Romeo 164 jest jeszcze dość duża, jednak 3-litrowe „V6-ki” z pierwszej serii i w oryginalnym stanie stają się powoli rzadkie. W Polsce większość oferowanych aut ma wysokie przebiegi i jest zaniedbana.
Ładne samochody w Polsce rzadko zmieniają właścicieli – to jest miłość po grób. Po auto najlepiej wybrać się do Niemiec, Włoch i Szwajcarii. Tam nawet ceny najlepszych egzemplarzy nie są wygórowane. Lada moment pójdą one jednak do góry. Jeśli kupować, to teraz.
Alfa Romeo 164 – polecamy
Koniecznie wybierzcie 3-litrowe V6, może być 12- lub 24-zaworowe, to już bez znaczenia. Wczesne V6 osiągają mniejszą moc, ale mają też mniejszą masę. W 1990 r. wprowadzono wiele ulepszeń, które gwarantowały mnie awaryjną eksloatację.
Należy zwrócić też uwagę, na datę ostatniej wymiary paska rozrządu, warto też sprawdzić działanie wszystkich przycisków i elektronicznych układów. Obszerny poradnik kupującego znajduje się na stronie www.alfa164.de (w języku niemieckim).
Alfa Romeo 164 - niezbędne adresy
Kluby: Alfaholicy, www.forum.alfaholicy.org
Literatura: Bruno Alfieri, „Alfa Romeo 164” (ang./franc./wł.); wyd. Automobilia
Alfa Romeo 164 – historia
Model Alfa Romeo 164 zadebiutował w 1987 r. i pochował niezbyt popularno model 90. Jednocześnie była następczynią produkowanego od 1979 r. modelu Alfa 6, czyli największej limuzyny Alfy. Marka znajdowała się wówczas w słabej kondycji finansowej i na gwałt potrzebowała sukcesu.
Z racji kosztów 164 powstała na tej samej platformie co Lancia Thema, Fiat Croma i Saab 9000. Bestsellerem jest 2-litrowa odmiana Twin Spark, początkowo osiągająca moc 148 KM. Także topowe, 188-konne V6 o pojemności 3 litrów znajduje wiele nabywców. W 1990 r. model przechodzi pierwszy face lifting (okreslany mianem „Maquilage 90”), a w 1991 r. debiutuje 200-konne 164 QV.
W 1992 r. pojawiło się 164 Super, które łatwo rozpoznać po eliptycznych reflektorach i mocniejszych zderzakach. Sześciocylindrowy motor występuje także z 4 zaworami na cylinder osiągając moce 211 i 232 KM. W 1994 r. Alfa uzupełnia oferte o model z napędem 4x4 (oznaczenie Q4) i automatyczną skrzynię biegów konstrukcji ZF.
Po raz pierwszy w Alfie dostępne jest także zawieszenie z regulacją twardości tłumienia. Dwulitrowe wersje benzynowe z turbodoładowaniem i diesle 2.5 znajdują najmniejsze rzesze fanów – klienci Alfy raczej wiedzą czego chcą, czyli wolnossących jednostek wysokoobrotowych.
Łącznie powstało 269 894 egzemplarzy Alfa Romeo 164. Następca, czyli model Alfa Romeo 166 nie odniósł już tak dużego sukcesu.
Oferta Alf Romeo 164 jest jeszcze dość duża, jednak 3-litrowe „V6-ki” z pierwszej serii i w oryginalnym stanie stają się powoli rzadkie. W Polsce większość oferowanych aut ma wysokie przebiegi i jest zaniedbana. Ładne samochody w Polsce rzadko zmieniają właścicieli – to jest miłość po grób. Po auto najlepiej wybrać się do Niemiec, Włoch i Szwajcarii. Tam nawet ceny najlepszych egzemplarzy nie są wygórowane. Lada moment pójdą one jednak do góry. Jeśli kupować, to teraz.
Moc 185 KM i masa własna 1260 kg - to sympatyczna kombinacja. Karoseria tego auta wygląda jakby została narysowana od linijki, ale design samochodu jest niepowtarzalny. Musiała to być dobra linijka.
Alfa Romeo 164 zadebiutowała w 1987 r. i pochowała niezbyt popularno model 90. Jednocześnie była następczynią produkowanego od 1979 r. modelu Alfa 6, czyli największej limuzyny Alfy. Marka znajdowała się wówczas w słabej kondycji finansowej i na gwałt potrzebowała sukcesu. Z racji kosztów „164-ka” powstała na tej samej platformie co Lancia Thema, Fiat Croma i Saab 9000. Bestsellerem jest 2-litrowa odmiana Twin Spark, początkowo osiągająca moc 148 KM. Także topowe, 188-konne V6 o pojemności 3 litrów znajduje wiele nabywców. W 1990 r. model przechodzi pierwszy face lifting (okreslany mianem „Maquilage 90”), a w 1991 r. debiutuje 200-konne 164 QV. W 1992 r. pojawiło się 164 Super, które łatwo rozpoznać po eliptycznych reflektorach i mocniejszych zderzakach. Sześciocylindrowy motor występuje także z 4 zaworami na cylinder osiągając moce 211 i 232 KM. W 1994 r. Alfa uzupełnia oferte o model z napędem 4x4 (oznaczenie Q4) i automatyczną skrzynię biegów konstrukcji ZF. Po raz pierwszy w Alfie dostępne jest także zawieszenie z regulacją twardości tłumienia. Dwulitrowe wersje benzynowe z turbodoładowaniem i diesle 2.5 znajdują najmniejsze rzesze fanów – klienci Alfy raczej wiedzą czego chcą, czyli wolnossących jednostek wysokoobrotowych. Łącznie powstaje 269 894 egzemplarzy „164-ki”. Następca, czyli model 166 nie odniósł już tak dużego sukcesu.
Wygodna kanapa, sporo przestrzeni na nogi i roleta przeciwsłoneczna czyniły z niej wygodną limuzynę do dalekich podróży. Taki porządek w kokpicie jest dla włoskiego wręcz nietypowy.
Wnętrze, to typowy przedstawiciel epoki z tamtych lat.
Silnik benzynowy V6, umieszczony z przodu, poprzecznie • dwa górne wałki rozrządu napędzame paskiem zębatym, 2 zawory na cylinder, elektroniczny wtrysk paliwa (Bosch) • pojemność skokowa 2959 cm3 • moc maks. 136 kW (185 KM) przy 5800 obr./min • maks. moment obr. 240 Nm przy 4000 obr./min • 5-biegowa skrzynia manualna • napęd na przednie koła • niezależne zawieszenie kół, z przodu i z tyłu kolumny resorujące
z wahaczami poprzecznymi i stabilizatorem • opony 195/60 VR 15 • rozstaw osi 2660 mm • wymiary: długość/szerokość/wysokość 4555/1760/1400 mm • pojemność bagażnika 504 l • masa własna 1260 kg • przyspieszenie 0–100 km/h w 8,2 s • prędkość maksymalna 230 km/h • średnie spalanie 12,5 l/100 km • cena nowego auta w 1988 roku (w RFN): 45 200 DM
Alfa 164 to jedno z najlepiej rozpoznawalnych dzieł Pininfariny.
Dla lepszego rozkładu mas w lewym rogu bagażnika umieszczono pod pokrywą akumulator. Z zewnątrz kufer wygląda na duży, i istotnie taki też jest – pojemność to aż 504 l. Minimalistyczny pas tylnych świateł został wpuszczony w przetłoczenie obiegające samochód z 3 stron. Wszystkie detale są niezwykle konsekwentnie zaprojektowane Sportowy układ wydechowy pochodzi z epoki i znakomicie podkreśla wspaniały dźwięk „V6-ki”.
Części do silnika i wszelkiego rodzaju elementy podlegające zużyciu można dostać u autoryzowanego dilera Alfy. Gorzej jest z blachami i detalami wnętrza: te już dawno zniknęły z magazynów. W takiej sytuacji trzeba przekopywać internet, wielu klubowiczów posiada spore zapasy części, które nabyła wraz z samochodem. Najtrudniej będzie jednak zdobyć części elektroniki. Hydrauliczne napinacze paska rozrządu już nie sa produkowane, mozna za to kupić komplety pozwalające przerobić układ na mechniczne napinanie.
Produkowany w latach 1998-2007 model nie odniósł spodziewanych sukcesów rynkowych. Sprzedano 96 tys. egzemplarzy.