W tym samym czasie powstawały już rysunki nowego pojazdu przeznaczonego dla młodych kierowców, którzy w swoim aucie chcieli widzieć nieco więcej niż tylko środek transportu. Toyota Celica światło dzienne ujrzała w roku 1971. Jej nazwa wywodzi się od hiszpańskiego słowa, które oznacza niebiański.
Pierwsza Celica wyposażona była w 4-cylindrowy, gaźnikowy silnik o pojemności 1,6 l. Na rynku dostępna była jedynie w wersji ST jako dwudrzwiowe, sportowe coupé. W sezonie 1974 wprowadzono model GT. Miał on 2-litrową jednostkę, która napędzała Celiki przez następnych 11 lat. W roku 1976 produkcję powiększono o liftbacka dostępnego jedynie w wersji GT.
W 1976 roku zaprezentowano Celicę drugiej generacji, która podobnie jak jej poprzedniczka oferowana była jako ST lub GT. W nowym modelu zastosowano w obu wersjach 2,2-litrowy silnik o większej mocy. Wszystkie generacje Celiki łączą znakomite, 4-cylindrowe, rzędowe silniki. Najważniejszą zmianą było przeniesienie napędu z tyłu na przód w 1986 roku.
Wtedy pojawił sięzupełnie nowy samochód z 2-litrowym silnikiem z dwoma wałkami rozrządu (TwinCam). Niedługo później zastosowano także napęd 4x4. Ostatnia generacja pojawiła się w roku 2000 i zgodnie z zapowiedziami prawdopodobnie na tym modelu zakończy się historia "niebiańskiego" auta. Wszystkie Celiki były produkowane w Takahara Plant w Japonii, jedynie wersje convertible budowano w Kalifornii.
Celica - mocna i szybka na rajdowych trasach
Niemal od pierwszych dni produkcji Celica rozpoczęła pisać swą sportową historię. Jej rajdowe sukcesy związane są ze szwedzkim kierowcą Ove Anderssonem. W roku 1975 założył on Toyota Team Europe, którego szefem pozostał aż do roku 2003, kiedy to wraz z japońską firmą przeszedł do Formuły 1.
Na początku lat 90. modele Celiki GT-Four i Turbo 4WD nie miały sobie równych na trasach rajdowych mistrzostw świata. W sezonach 1993 i 1994 Toyota wywalczyła tytuły w klasyfikacji producentów, a Carlos Sainz (1990 i 1992), Juha Kankkunen (1993) oraz Didier Auriol (1994) tryumfowali w punktacji kierowców.
