Ford Taunus - Klasyk dla fana kantów

Kancistego Taunusa z lat 1976-82 zaprojektowali designerzy firmy Ghia – Tom Tjaard i Uwe Bahnsen. W tamtych czasach Niemcy kochali takie kanciaste kształty pojazdu – szczególnie ci przywiązani do tradycji. Potwierdza to fakt, że wówczas Ford miał 15 proc. udziału w rynku sprzedaży samochodów. Taunus stał niemal na każdym rogu, bo tak naprawdę pasował do każdego kierowcy niezależnie od stylu życia.

Do wyboru było aż 60 kombinacji wyposażeniowych, a to był całkiem niezły wybór dla kierowców, którzy do tej pory jeździli Garbusem występującym w ograniczonej liczbie odmian. W efekcie gdzieś tam w niemieckich miastach i miasteczkach cała rodzina siadała przy stole, piła herbatę i zastanawiała się, jakie wybrać wyposażenie, czy dokupić drewniane okleiny we wnętrzu i na jaki zdecydować się silnik – 1.6, a może 2.0? Pomiędzy nimi były tylko dwa cylindry różnicy i 18 KM, ale to oznaczało pełne korzystanie z życia lub nie.

Ten czerwony samochód to odmiana GL, a zatem wersja, której wyposażenie zaspokajało wtedy większe wymagania. Jednak pod maską nie ma 2-litrowego V6, które pozwalało w pełni korzystać z życia. Silnik 1.6 jest na tyle mały w porównaniu z komorą silnikową, że niemal w niej ginie. Automatyczna skrzynia o trzech przełożeniach skutecznie tłumi zapędy 72-konnego silnika – z tego powodu samochodem nie chciało się szybko jeździć.

Tym samym pojazd nie jest zajeżdżony, a tylko takie egzemplarze miały szansę przetrwać do dzisiejszych czasów w dość dobrym stanie technicznym. Osobom, które mało jeździły, nie przeszkadzał jednak spokojny temperament pojazdu. A dzisiaj? Też nic nie przeszkadza, bo samochód w każdej postaci okazuje się interesujący. Tym bardziej że opisywany egzemplarz nawet po tylu latach nie ma śladu wysiedzenia na tylnej kanapie z jasną tapicerką, a na karoserii na metalicznym lakierze nie znajdziemy nawet najmniejszej rysy.

Trzeba tylko zaakceptować, że silnik 1.6 nie ma zbyt miłego dźwięku, a z tyłu pracuje niezbyt komfortowa oś sztywna, która w dodatku hałasuje. Seryjne prostokątne reflektory wyposażono w żarówki H4, a wnętrze wystrojono kolorowymi dywanikami. Jak widać, aby mieć choć trochę luksusu, nie potrzeba było pakietu Ghia. Wystarczyła czteroramienna kierownica i trochę drewnopodobnej okleiny.

Rzeczywiście, niedużo tego, ale jakoś dzisiaj podczas zrelaksowanego podróżowania nie odczuwa się braku wyposażenia na pokładzie. Poza tym w dalszym ciągu kanciasty Ford jest wystarczająco szybki, by podróżować po autostradzie, a jednocześnie nie jest nadmiernie paliwożerny nawet wtedy, gdy użytkuje się go na co dzień.

Przy długości nadwozia 4,38 m pasuje obecnie do klasy kompaktów, ale w porównaniu z dzisiejszymi modelami tego typu ma więcej przestrzeni na tylnej kanapie oraz w bagażniku. Jedynie jakość wykonania pozostawiała nieco do życzenia; podczas jazdy niektóre elementy trzeszczały. Doszło do tego, że Henry Ford II na łamach „Bild am Sonntag” przepraszał użytkowników za nie najlepszą jakość. Z powodu niskiej jakości dzisiaj jest niewiele tych aut, ale też niewielu poszukujących Forda Taunusa. Czasami historia motoryzacji bywa niesprawiedliwa.