Zapomniane prototypy Volkswagena

Pełna nazwa tego konceptu brzmi Integrated Research Volkswagen Futura. Zgodnie z obowiązującą w tym czasie modą boczne okna i szklany dach tworzyły kopułę, drzwi otwierały się do góry i można było je zdemontować. Pojazd jeździł, miał 1,7-litrowy, 4-cylindrowy silnik benzynowy z bezpośrednim wtryskiem, tzw. G-Laderem i mocą 82 KM.

Volkswagen Futura został zaprezentowany w 1989 r. na salonie samochodowym we Frankfurcie i był wyposażony w szokujące jak na tamte czasy rozwiązania techniczne: system nawigacyjny, cyfrowe zegary, automat parkujący, 4 skrętne koła, czujnik odstępu od poprzedzającego pojazdu i elektromechaniczny hamulec postojowy.

Koncepcyjne ID. Buggy, które Volkswagen zaprezentował w 2019 r., nie było pierwszą próbą powrotu do idei kultowego łazika plażowego. W 1990 r. na bazie Golfa II synchro powstał Vario – pojazd z plastikowym nadwoziem bez drzwi i dachu, za to z napędem na 4 koła. 1,9-litrowy, 100-konny silnik miał pozwalać rozpędzać się do nawet 170 km/h.

Kokpit był spartański i wykończony w najmodniejszym wówczas, turkusowym kolorze. Tapicerka foteli też jest zgodna z trendami tamtych lat, podobnie jak kultowe radio z odtwarzaczem kasetowym My first Sony.

Radio można było wyjąć i zabrać np. na plażę. Podobne rozwiązanie znalazło się też we wspomnianym ID. Buggy – jest on wyposażony w głośnik bluetoothowy.

Vario II to rozwojowa wersja pierwszego Vario, stworzona zaledwie rok później przez studentów Art Center College of Design w Pasadenie w Kalifornii. W stylistyce widać amerykański wpływ i nieco bardziej „młodzieżowe” podejście do projektu „fun caru”.

W przeciwieństwie do pierwszego Vario „dwójka” miała drzwi i zdejmowany dach. Cabrio o pickupowej sylwetce objawiło się wiele lat później też w postaci Chevroleta SSR, ale niestety nie udało mi się znaleźć informacji, czy któryś z młodych twórców Vario II pracował później w General Motors.

Vario II miał ten sam zespół napędowy i osiągi co Vario I (1,9 l, 100 KM, 4x4, 170 km/h). Z kokpitu jednak zniknęło czerwone radio Sony. Najbardziej ekstrawaganckimi elementami wnętrza były zegary i kolorystyka tapicerki.

W 1992 r. powstały trzy jeżdżące prototypy małego i innowacyjnego Chico – oczywiście w kolorze turkusowym, najmodniejszej barwie początku lat 90. Za napęd odpowiadał układ hybrydowy składający się z 636-centymetrowego, 2-cylindrowego silnika benzynowego o mocy 34 KM i 6-kilowatowej jednostki elektrycznej. Chico miał się rozpędzać do 131 km/h. Spalanie pozostaje tajemnicą. 3,15-metrowe nadwozie zostało zaprojektowane z myślą o spełnianiu restrykcyjnych, amerykańskich norm zderzeniowych. Drzwi na specjalnych, czteroprzegubowych zawiasach ułatwiały wsiadanie w ciasnych miejscach. Na pokładzie były system nawigacyjny i ekran head-up! Plotka głosi, że twórcy smarta inspirowali się tym projektem...

W 1995 r. Volkswagen wprowadził do sprzedaży Sharana, tymczasem już jesienią tego roku pokazał na salonie frankfurckim jak mógłby wyglądać van przyszłości. Noah MPV miał 4,75 m długości i 3-metrowy rozstaw osi. Za design w stylu Bauhausu odpowiadał Thomas Ingenlath (dziś Szef Designu Volvo i CEO Polestara).

Jak na samochód koncepcyjny przystało, drzwi otwierały się do góry. W środku czekała 6-osobowa kabina wykończona skórą, drewnem i innymi materiałami naturalnego pochodzenia. Był nawet faks! Nazwa miała oczywiście nawiązywać do biblijnej arki Noego.

W 2001 r. w ramach badań powstało autonomicznie jeżdżące Polo! Jego nazwa „Fahrroboter”, czyli dosłownie „robot jeżdżący”, określa clou programu: samochód był naszpikowany sprzętem, który pozwalał mu rejestrować otoczenie i sytuację na drodze, analizować dane, podejmować decyzję i sterować robotem, który obsługiwał kierownicę, dźwignię zmiany biegów i pedały!

Komputery zajmowały całą tylną kanapę i prawy fotel Polo – dla człowieka nie było już miejsca na pokładzie. Układ sterowania był niesamowicie skomplikowany – 19 lat temu człowieka za kierownicą rzeczywiście próbowano zastąpić robotem. We współczesnych prototypowych samochodach autonomicznych nie jest to juz konieczne – gaz, skrzynia biegów, układ kierowniczy i hamulce mają elektroniczne sterowanie.

Jeszcze zanim pierwsza generacja Touarega trafiła do sprzedaży w 2001 r. powstał prototyp wyposażony w... gąsienice. Każda z nich ważyła po 50 kg. Pod maską tkwił 6-litrowy silnik W12 o mocy 420 KM. Maksymalna prędkość: 70 km/h – w kopnym śniegu to mogło robić wrażenie! Pojazd podobno był testowany w ośrodku doświadczalnym koncernu VW w Ehra-Lessien, ale zagadką pozostaje cel tego projektu. Być może Ferdynand Piech, ówczesny prezes zarządu i inicjator wielu szalonych konstrukcji, po prostu... takiego Touarega sobie zażyczył. W końcu jego dziadek konstruował czołgi...

Jednym z pomysłów Ferdynanda Piecha był samochód, który miał zużywać tylko litr paliwa na 100 kilometrów. Oto prototyp, który powstały w 2002 r. Miał 1-cylindrowy silnik diesla o pojemności zaledwie 300 cm3 i mocy 8,5 KM. Mimo tak niewielkiej mocy umożliwiał rozpędzenie się do 120 km/h. Konstrukcja ważyła zaledwie 290 kg, a 2-miejscowe nadwozie miało ekstremalnie niski współczynnik oporu powietrza Cx 0,16.

Eco Racer został zaprezentowany w 2005 r. na salonie samochodowym w Tokio. To mógł być Volkswagenowy rywal dla Mazdy MX-5. Unikatowy minisportowiec napędzany 1,5-litrowym turbodieslem o mocy 136 koni, miał zużywać średnio tylko 3,4 l/100 km i przyspieszać od 0 do 100 km/h w 6,3 s.

3,77-metrowe nadwozie było wykonane z włókna węglowego, dzięki czemu Eco Racer ważył tylko 850 kg. Mało tego – karoseria dała się łatwo przerobić z coupe na roadstera, speedstera lub shooting brake'a.

Spartański, ale fantastycznie wykończony kokpit wciąż wygląda dobrze – aż chciałoby się wskoczyć za kierownicę i sprawdzić co ten wóz potrafi... Zwróćcie też uwagę na umieszczone na tunelu pokrętło wielofunkcyjne i ekran w miejscu zegarów – ta idea została zastosowana wiele lat później w Audi TT i R8.