Fiat 500 Anniversario - jak go nie kochać? | TEST

• Fiat 500 Anniverasrio nie ma niby niczego nadzwyczajnego – ot jakiś lakier specjalny i białe felgi ze starym logiem Fiata, ale jakże to wszystko pięknie współga
• To jednak nie może uśpić waszej czujności, bo ten model ma na karku 11 lat kariery rynkowej i mocno to już czuć
• Nie zmienia to jednak faktu, że prosta to plus, bo w przyszłości koszty utrzymania raczej wysokie nie będą

Anniversario powstało w zeszłym roku, czyli 10 lat po rozpoczęciu produkcji obecnej 500-tki w tyskiej fabryce i 60 lat po wprowadzeniu do sprzedaży pierwszej włoskiej wersji modelu. Oprócz niego jest jeszcze bardziej wypasiona odmiana „60-th”, która nie pozostawia złudzeń, do której daty Włosi piją. Zanim jednak opowiem o swoim uczuciu do Fiata, skupię się na chwilę na tym 10-leciu, bo to w motoryzacji szmat czasu (w tym roku 500 ma już nawet 11 lat). Ostatnio ktoś w redakcji spytał nawet, kiedy Fiat wprowadzi kolejną generację tego modelu – i nie otrzymał odpowiedzi, bo nic o tym nie słychać. A biznes wciąż się kręci i bardzo dobrze. Oczywiście jak zapewne wiecie, 500 oparty jest na poprzedniej generacji Pandy, czyli modelu z 2003 roku! Poza prostą budową i tanią produkcją (a dobrze, niech sobie zarabiają) oznacza to jednak, że ten samochód mocno się już zestarzał. I to bardzo czuć w wielu aspektach. Od bardzo niewygodnego fotela kierowcy, który nawet nie próbuje udawać, że ma jakąś regulację, przez dość gumowy układ kierowniczy z bardzo silnym wspomaganiem (i to bez użycia funkcji City), oraz wielkie koło kierownicy regulowane tylko w jednej płaszczyźnie, aż po dość paliwożerny silnik 1.2 o mocy 69 KM (w mieście spalał mi średnio 8 litrów). Ale 500 ma też w sobie coś z ducha motoryzacji, której już nie ma...

Fiat 500 Anniversario - jak za młodych lat

Już sam fakt, że pod maską mamy wolnossący silnik o czterech cylindrach – rzecz praktycznie już niespotykaną (chyba tylko Mazda ma jeszcze tego typu jednostki). Może i potrafi wypić, ale za to lubi wysokie obroty i gdy z nich korzystamy, przyjemnie wyje, co przywodzi na myśl Fiaty z mojej wczesnej młodości. Do tego te oldskulowe pokrętła obsługi nawiewów w kabinie – całkiem jak w mikserze. Uwielbiam je. Wersja Anniversiaro ma także taki maleńki wyświetlacz systemu audio, który strasznie mi się spodobał (wiem, że 60-th ma dużo większy) i coś, czego jeszcze nie tak dawno nie dało się tutaj uświadczyć, czyli zwykłe pokrętło głośności od radyjka. Do tego sterowanie radiem z kierownicy zdecydowanie daje radę. W dalszym ciągu dobrze sprawdza się także wysoko umieszczona dźwignia skrzyni biegów, a do przycisków sterujących elektrycznymi szybami obok niej szybko się przyzwyczaiłem. Jak kiedyś w małym Fiacie, z tyłu z trudem mieszczą się dzieci w fotelikach (gdy z przodu siedzi osoba mojego wzrostu). Za to bardzo poręczne są gabaryty tego samochodu – bo można parkować nim w miejscach niedostępnych dla zwykłych aut i to nawet małych segmentów. Tyle, że jeśli jesteście przyzwyczajeni do czujników parkingowych, to tutaj ich nie uświadczycie. Nie ma także tak modnej już we wszystkich modelach kamery cofania, ale w tak małym aucie naprawdę nie jest ona potrzebna.

Onet

Onet