Kombi w miniaturze

Mały, ale pojemnyKanciaste kształty karoserii nie wzbudzają zachwytu, ale w budowie wnętrza można znaleźć wiele cech pozytywnych. Szczególnie część bagażowa została logicznie przemyślana. Na czteroosobową eskapadę można zabrać 240 l bagażu, a w dwuosobowym składzie po złożeniu tylnej kanapy do dyspozycji jest przestrzeń czterokrotnie większa! Bagażnik ma równą podłogę także po złożeniu tylnej kanapy. Jedyny minus to brak osłon nadkoli narażonych przez to na uszkodzenia mechaniczne. Dużo gorzej jest we wnętrzu. Nie rozpieszcza ono zbytnią wygodą i nowoczesnością, choć niesprawiedliwe byłoby krytykowanie dobrze wyprofilowanych foteli przednich (w wersjach bogatszych siedzenie kierowcy wyposażono w regulację wysokości) oraz sporej ilości miejsca z przodu. Z tyłu jest go wyraźnie mniej, ale dwie osoby przeciętnej budowy (około 1,8 m) nie powinny narzekać. Kanapa tylna ma poprawny kształt, mankamentem jest za to zbyt krótkie oparcie. Tam, gdzie to tylko możliwe, wykonano odpowiednie przetłoczenia, w których można położyć potrzebne drobiazgi czy podręczne pakunki. W drzwiach nie ma kieszeni bocznych, pojawia się za to rzadko spotykana w tej klasie aut długa półka umieszczona pod kolumną kierownicy. Mało atrakcyjny jest design deski rozdzielczej. Kwadratowa tablica zegarów, umieszczone na środku diody sygnalizacyjne oraz brak klasycznej konsoli schodzącej do lewarka zmiany biegów - całość wygląda archaicznie i wykonana jest z plastiku przeciętnej jakości. Bezpieczeństwo bierne osób siedzących na tylnej kanapie obniża brak zagłówków.Trwały i dynamicznySzeroka gama jednostek napędowych to niepodważalna zaleta "malucha" VW. Od momentu pojawienia się na rynku silniki benzynowe (1.0, l. 1 i 1.3) ulegały ciągłym modernizacjom. Natomiast ekonomiczny diesel o pojemności 1,3 l w 1990 roku zastąpiono mocniejszym o 3 KM 1.4. Pod maską znalazła się jednostka 1,3 l w najczęściej spotykanej 55-konnej wersji. Jest to ciekawa alternatywa dla silników mniejszych, ponieważ zapewnia dużo lepsze osiągi przy niewiele wyższym zużyciu paliwa. Sama konstrukcja jednostki nie należy do przestarzałych, ale można doszukać się elementów, które bardzo rzadko już są stosowane. Jednym z nich był gaźnikowy układ zasilania, który od końca 1986 roku uzupełnił jednopunktowy wtrysk paliwa. Silnik nadaje dobrą dynamikę lekkiemu samochodzikowi (masa własna tylko 720 kg.) W miejskiej jeździe auto spisuje się znakomicie - jednostka jest wystarczająco elastyczna i co najważniejsze, nie wykazuje nadmiernego apetytu na paliwo. Rzeczywiste spalanie kształtuje się na poziomie 7 l/100 km. Natomiast ekonomiczna jazda poza miastem pozwala zredukować zużycie nawet do 5-5,5 l/100 km. Co ważne, skrzynia biegów została poprawnie zestrojona z silnikiem. Początkowo dostępna była w dwóch wersjach o czterech przełożeniach, od 1985 roku również w wariancie pięciobiegowym. Przyzwoite wrażenie sprawia układ jezdny. Pomimo zdawałoby się delikatnej konstrukcji zawieszenia (szczególnie przedniego) auto dobrze sprawuje się na drodze. Układ jest sprężysty, co przekłada się na nieznaczny dyskomfort podczas pokonywania ciasnych zakrętów, ale zapewnia dobre zachowanie przy przejeżdżaniu poprzecznych nierówności. Rzadkie usterkiDecydując się na kupno tego auta, należy skontrolować elementy zawieszenia oraz osprzęt silnika: pompę paliwa i alternator; niewielkie kłopoty mogą dotyczyć też nieszczelności zespołu napędowego i półosi. Warto to zrobić, ponieważ oryginalne części zamienne w ASO są drogie. Jedyną alternatywą pozostaje kupowanie tańszych markowych zamienników. Silniki rzadko ulegają awariom. Przebiegi międzynaprawcze dochodzą do 400 tys. km, co w autach segmentu B jest osiągnięciem godnym pochwały. Od 1985 roku eksploatacja jednostki napędowej (o symbolu MH) jest łatwiejsza - wprowadzono hydrauliczne popychacze zaworów oraz elektroniczny zapłon. W 1985 roku pojawiła się wersja z katalizatorem (bez sondy lambda). Egzemplarze w dobrym stanie technicznym są już rzadko spotykane. Większość aut sprowadzono jako rozbitki i niedbale naprawiono.