Opel kazał swym klientom czekać na coś podobnego jeszcze rok, ale opłaciło się. Jako pierwszy zaproponował na początku 1999 r. siedmiomiejscowego MPV.

Doskonale zaplanowana strona marketingowa tego przedsięwzięcia wyznaczyła na długie lata standardy uniwersalności kształtowania przestrzeni wnętrza i nawet nowa generacja Zafiry, która zadebiutowała na rynku jesienią 2005 r., korzysta z systemu składania foteli Flex7, który spopularyzował Zafirę. Sztuczka polega na tym, że jeżeli chcecie podróżować w piątkę szósty i siódmy fotel można schować w podłodze, bez konieczności pozostawiania czegokolwiek w domu. Rozwiązanie to doceniło wielu klientów i Zafira była przez kilka lat bestsellerem rynku niemieckiego. Produkcję ponad miliona samochodów tego modelu Opel odnotował już w 2003 r., do czego niewątpliwie przyczynił się fakt, iż niemieccy konkurenci zbyt długo zwlekali z prezentacją własnych modeli.

Z drugiej strony siedmiomiejscową aranżację wnętrza umożliwił trzeci rząd siedzeń bazujący na indywidualnych (a właściwie awaryjnych) fotelach o niewyszukanej tapicerce i oszczędnej przestrzennie konstrukcji. Rozwiązanie to było wystarczające dla małych dzieci - dla dorosłego w żadnym wypadku. Samo zajęcie miejsca w ostatnim rzędzie z uwagi na brak drzwi czyniło ten manewr niezbyt wygodnym. Przy komplecie siedmiu pasażerów na pokład można było zabrać jedynie 150 l bagażu, ale była to wartość porównywalna z większymi, siedmiomiejscowymi MPV. Złożenie trzeciego rzędu zwalniało miejsce dla bagażu w ilości 495 l. W odróżnieniu od "szkoły francuskiej" nie można było wyjąć foteli drugiego rzędu, a jedynie podnieść siedzisko i wspólnie z oparciem przesunąć do przodu. Tak powstawała przestrzeń o pojemności 1700 l, pozostająca do dyspozycji przy dwóch miejscach siedzących. Dopuszczalna ładowność w zależności od modelu wynosi ok. 600 kg, także nie trzeba się obawiać jej przekroczenia.

Opel podczas konstruowania Zafiry starał się maksymalnie wykorzystać komponenty, znane z programu produkcyjnego innych modeli. Podwozie pochodziło z Astry, podobnie jak większość silników. Przedłużony rozstaw osi (2694 mm) był wystarczająco duży dla zapewnienia obszernej kabiny, inżynierowie Porsche pomogli natomiast zestroić zawieszenie. Zafira jest dzięki temu zaskakująco zwinna, także pod obciążeniem. W porównaniu z francuskimi konkurentami dysponuje znacznie sztywniejszym podwoziem.

Paleta silników najpierw składała się z benzynowych czterocylindrowców 1.6 (100 KM) i 1.8 (115 KM), później dołączyły wysokoprężne 2.0 16V DI (82 KM), DTI (100 KM) oraz 2.2 DTI (125 KM). Benzynową jednostkę 1.8 w roku modelowym 2001 wzmocniono do 125 KM, pojawił się 4-cylindrowy 2.2 16V z dwoma przeciwbieżnymi wałami stabilizatora i dwumasowym kołem zamachowym o mocy 147 KM. Rok później producent rozszerzył ofertę o sportową odmianę OPC z silnikiem 2.0 Turbo (192 KM), a także wersję 1.6 CNG (98 KM) zasilaną gazem ziemnym. Do najbardziej popularnych należą obie mniejsze jednostki benzynowe (w przypadku 1.6 l nie należy spodziewać się dynamicznego przyspieszenia, a także liczyć się z ograniczeniami aktywnego bezpieczeństwa podczas jazdy z pełnym obciążeniem). Niewiele lepszy jest (dodatkowo droższy) silnik 1.8. Nie polecamy naturalnie atmosferycznego diesla, którego 82 konie mechaniczne to zbyt mało dla tak dużego samochodu.

Opel oferował przeważnie pięciobiegowe, manualne skrzynie biegów, wyjątkowo można spotkać klasyczny automat o 4 przełożeniach (2.2 16 V).

Opel nie dysponuje właściwie wizerunkiem samochodu niezawodnego, ale Zafira wbrew tej opinii jest ponadprzeciętnie bezawaryjnym pojazdem i to nie tylko w ramach marki, ale w ogóle kategorii małych MPV. Podstawą jest dobra ochrona prze rdzą i związana z nią 12-letnia gwarancja antykorozyjna na karoserię.

W teście długodystansowym tygodnika Auto Bild Zafira pokonała w ciągu 20 miesięcy dystans 100 000 km bez wyraźniejszych problemów. W nieco innym świetle stawia Zafirę statystyka niemieckiego TÜV: przyznaje on Oplowi raczej odległe miejsce z uwagi na kondycję przedniej osi, luzy w układzie kierowniczym, rozregulowujące się reflektory, korozję zbiornika płynu hamulcowego i rdzewiejący już po 3 latach układ wydechowy. Listę zażaleń uzupełniają wadliwe czujniki poziomu oleju, wyższe od statystycznego zapotrzebowanie silników wysokoprężnych na olej, zapalające się bez potrzeby kontrolki ABS i poduszek powietrznych, czy zepsute immobilisery lub rozruszniki. Silniki benzynowe z pierwszego roku produkcji miewały ponadto problemy z pękąjącymi paskami rozrządu, a w dieslach szwankowały turbosprężarki.

Niezbyt odporne na codzienną eksploatację okazuje się wnętrze Zafiry, co widać po ponadprzeciętnie porysowanych (z wyglądu dobrych jakościowo) plastikach w kabinie. Deska rozdzielcza z powodzeniem wywiązuje się ze swej roli - czyli nowoczesnego i funkcjonalnego miejsca pracy kierowcy. Wyświetlacz radioodbiornika w Oplach zintegrowano w centralnym wyświetlaczu komputera pokładowego, co ułatwia odczyt informacji. Dźwignia zmiany biegów w podłodze należy do niewielu problematycznych punktów w konstrukcji Zafiry. Typowo niemieckie fotele o twardej tapicerce wywiązują się z powierzonej im roli doskonale, zwłaszcza na dobrych nawierzchniach zachodnioeuropejskich autostrad, w naszych warunkach sztywne zawieszenie nie będzie każdemu odpowiadać. Klimatyzacja jest bardzo przydatnym elementem wyposażenia, tym bardziej, że duże powierzchnie szyb umożliwiają znaczne nagrzewanie się kabiny w miesiącach letnich. W ofercie dostępne były także 2 szyberdachy, polepszające wentylację.

Ople Zafira oferowane obecnie w autokomisach kosztują od ok. 25.000 (1999 r.) do 55.000 zł (za samochody 2-letnie z doładowanym silnikiem wysokoprężnym).

Plusy

.uniwersalne wnętrze dla maksymalnie 7 pasażerów.bardzo duża pojemność bagażnika w wersji 5-osobowej.doskonale właściwości jezdne.sztywna karoseria.dobra jakość montażu i użytych materiałów.precyzyjny układ kierowniczy

Minusy

.mały bagażnik przy komplecie pasażerów.niska odporność tworzyw sztucznych w kabinie na zarysowania.niedokładna zmiana biegów.twardsze zawieszenie.brak możliwości demontażu środkowego rzędu foteli

Najczęściej spotykane usterki

.problemy z osią przednią, luzy w układzie kierowniczym.korozja układu wydechowego.wadliwe wskaźniki poziomu oleju.wyższe zużycie oleju w przypadku silników wysokoprężnych.problemy z elektroniką pokładową (świecące bez przyczyny kontrolki ABS czy poduszek powietrznych, niedziałające immobilisery).pękające paski rozrządu (1999 silniki benzynowe).możliwość wystąpienia awarii turbosprężarki w przypadku silników diesla.uszkodzenia izolacji przewodów elektrycznych spowodowane Piotr Tekiela