Opel Zafira

Opel Zafira to kompaktowy minivan, który był drugim autem niemieckiej marki tego typu (po Sintrze). Auto zadebiutowało w 1999 roku, jako następca Sintry, jednak auto było zdecydowanie mniejsze od swojego poprzednika.

Zafira konstrukcyjnie bazowała na Astrze G, a przód auta również nawiązywał do tego modelu. Wnętrze auta było bardzo przestronne – każdy mógł zając wygodną pozycję, a dodatkowo w bagażniku można było rozłożyć 2 fotele, co czyniło minivana 7-osobowym autem. Bardzo łatwe było złożenie zarówno ich, jak i tylnej kanapy, co było szybkim sposobem na powiększenie pojemności bagażnika, która wynosiła od 150 do 1700 litrów. Dużym minusem było użycie kiepskiej jakości materiałów do wykończeniu oraz słabe wygłuszenie.

W 2003 roku auto przeszło facelifting, który przyniósł m.in. nowy grill (chromowany), kierunkowskazy oraz drobne zmiany wewnątrz auta.

Wśród benzyniaków, dostępne były jednostki o pojemności 1.6, 1.8 oraz 2.2 litra. Ich moc wynosiła odpowiednio 101, 116 (od 2001 roku 126) oraz 147 KM. Topową odmianę OPC napędzał turbodoładowany silnik 2-litrowy, najpierw o mocy 192, a od 2003 roku – 200 KM. Oprócz tego, Zafira OPC wyróżniała się dodatkowym ospojlerowaniem, obniżonym zawieszeniem oraz większymi alufelgami. Najsłabszym dieslem była 82-konna jednostka o pojemności 2 litrów, której po roku dołożono turbo, dzięki czemu jej moc wzrosła do 101 KM. Oprócz tego dostępny był także 2,2-litrowy turbodiesel, który generował 125 KM (jednak silnik nie należał do bezawaryjnych). Z jednostkami napędowymi współpracować mógł 4-stopniowy automat oraz 5-biegowa skrzynia manualna.

W 2005 roku do produkcji weszła II generacja Zafiry, a przez 5 lat (od 2005 do 2010 roku) jej montaż odbywał się w gliwickich fabrykach Opla. Auto wciąż bazowało na kompaktowej Astrze, lecz oczywiście na nowszej generacji. Stylistyka auta uległa dużym zmianom – przede wszystkim wymiary uległy powiększeniu (15 cm wzdłuż i 6 cm wszerz). Nadwozie, choć zostało zaprojektowane w podobny sposób co poprzednik, nabrało nowoczesnego wyglądu.

Druga odsłona Zafiry pozostała autem 7-osobowym, przy czym Opel zadbał o łatwość zmiany ustawień siedzeń. Tylne fotele można było łatwo złożyć, przez co tworzyły płaską powierzchnię. Kanapa natomiast, oprócz opcji przesuwania i łatwego składania, posiadała możliwość szybkiego wymontowania.

W 2008 roku odświeżono nieco nadwozie, przede wszystkim poprzez wymianę świateł, zarówno przednich jak i tylnych.

Podstawową jednostką benzynową był 1,6-litrowy silnik ECOTEC o mocy 105 KM (który w 2007 roku został zastąpiony przez 115-konny motor o tej samej pojemności). Mocniejsze były jednostki 1.8, 2.0 (z turbo) oraz 2.2. Generowały odpowiednio 140, 200 oraz 150 KM. Topowa wersja OPC był napędzana przez 2-litrówkę o mocy 240 KM. Wraz z mocnym silnikiem, otrzymywało się auto wyposażone w spojlery oraz kubełkowe fotele Recaro. Wśród diesli, początkowo dostępny był tylko silnik 1.9 CDTI, który rozwijał 100, 120 lub 150 KM. Najsłabszą wersje zastąpił w 2007 roku silnik 1.7 CDTI o mocy 110 lub 125 KM.

W 2012 roku wprowadzono na rynek III generację Zafiry, która zyskała dopisek Tourer. Mimo to, poprzednia generacja pozostała w produkcji jeszcze 2 lata. Stylistyka nowej Zafiry Tourer sprawiła, że ta wyróżniała się jeszcze bardziej. Pas przedni przypomina nieco ten, wykorzystany w hybrydowej Amperze. W oczy natychmiast rzuca się połączenie, reflektorów z wlotami powietrza w zderzaku, które przypomina grot strzałki. Linia auta łagodniej przechodzi z przedniej maski na dalszą część auta, w porównaniu do poprzedników.

Pierwszy raz, klienci mogli się zdecydować, czy chcą wersję 5- czy 7-osobową. W obu przypadkach łatwość zmiany ilości miejsc jest taka sama. Pojemność bagażnika przy komplecie pasażerów w pierwszej wersji wynosi 710 litrów, a w drugiej – 152 (jednak po złożeniu ostatnich 2 siedzisk, pojemność rośnie tylko do 642 litrów). Wewnątrz, jak przystało na Opla, można dostać oczopląsu od ilości przycisków i pokręteł. Ciekawe jest, że w liście wyposażenia dodatkowego, Opel zamieścił takie pozycje jak asystent pasa ruchu, asystent parkowania oraz szklany, panoramiczny dach.

W 2016 roku auto przeszło gruntowny facelifting, który przyniósł przede wszystkim nowy przód. Do napędu minivana Opla posłużyły 2 benzyniak i 2 diesle, oba o różnych wariantach mocy. 1,4- oraz 1,6-litrowe jednostki o zapłonie iskrowym, generowały odpowiednio 120 lub 140 oraz 170 lub 200 KM. Natomiast silniki wysokoprężne mogły rozwijać 120 lub 134 oraz 130 lub 170 KM, z motorów o pojemności odpowiednio 1,6 oraz 2 litry.