Bez względu na to, czy rozpatrujemy zakup nowego, czy używanego samochodu, wybór odpowiedniego modelu często bywa dość trudnym zadaniem. Tym bardziej że pieniądze, jakie trzeba przeznaczyć na ten cel, zazwyczaj są spore i nierzadko odkładane przez długi czas (pomijając inne formy finansowania). O ile jednak suma, którą planujemy wydać na auto, nie przekracza 30-40 tys. zł, kłopotem może być głównie wybór egzemplarza będącego w dobrym stanie technicznym. Taki przedział finansowy ogranicza wybór praktycznie tylko do rynku wtórnego. Jednak po przekroczeniu tego pułapu w grę zaczyna wchodzić także zakup nowego, pachnącego świeżością pojazdu, prosto z salonu. Pojawia się zatem dodatkowy dylemat, czy to właśnie rozwiązanie nie będzie najlepsze.
Nowe auto najbezpieczniejsze, ale używane ciekawsze
Niewątpliwie nabycie nowego samochodu to najbezpieczniejsza forma zakupu. Nie trzeba się martwić o stopień jego zużycia, stan techniczny czy sposób wcześniejszej eksploatacji, a sama transakcja przebiega zazwyczaj w komfortowych warunkach przy filiżance kawy u dealera. Można także skorzystać z wielu preferencyjnych form finansowania: zakup gotówkowy, kredyt, różnego rodzaju leasing (korzystny dla firm), wynajem długoterminowy (coraz popularniejszy ostatnio na naszym rynku).
Niestety jest to także jeden z najdroższych sposobów wejścia w posiadanie auta. Pomijając w tym momencie dodatkowe koszty, które będzie trzeba ponieść w przypadku każdej innej formy finansowania niż gotówka, należy się także liczyć z szybką utratą wartości pojazdu, która jest największa właśnie w pierwszych trzech latach. Dodatkowym obciążeniem może być wyższa cena przeglądów eksploatacyjnych, które producent zaleca wykonać w ASO. Warto tutaj jednak wspomnieć, że zgodnie z dyrektywą GVO, wykonanie przeglądu w autoryzowanej sieci serwisowej nie jest już warunkiem utrzymania gwarancji. Musi on być jednak wykonany zgodnie z wymogami producenta, co w przypadku ewentualnej naprawy gwarancyjnej należy dokładnie udokumentować (łącznie z atestami użytych w trakcie przeglądu części).
Przy wszystkich zaletach nowego samochodu, trzeba pamiętać, że kwota pięćdziesięciu tysięcy złotych jest tutaj mocno graniczna. Co prawda pozwoli zostać jego właścicielem, ale do dyspozycji będą jedynie podstawowe modele, często ubogo wyposażone. Rynek motoryzacyjny na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat zmienił się na tyle mocno, że w tej samej kwocie bez wielkiego kłopotu można znaleźć kilkuletni pojazd, wyższej klasy z lepszym silnikiem, który często będzie nawet luksusowo wyposażony.
Oczywiście sam wybór i zakup egzemplarza z rynku wtórnego niesie za sobą pewne ryzyko, związane z weryfikacją faktycznego stanu zużycia czy sytuacji prawnej. Wymaga to większego wysiłku i zaangażowania. Niejednokrotnie w tym celu warto także skorzystać z usług rzeczoznawcy, co często też może być dodatkowym kłopotem. Jaka forma zakupu może być zatem najlepsza? Trudno na to pytanie odpowiedzieć jednoznacznie, ponieważ wiele zależy od wymagań, oraz tego, jak długo ktoś używa jednego samochodu. Jeżeli priorytetem jest komfort zakupu i fabryczna gwarancja, a nie koniecznie lepszy silnik i bogate wyposażenie, to nowy pojazd wart jest rozważenia. Natomiast w przypadku gdy główną rolę odgrywa prestiż marki, luksus na pokładzie czy wreszcie moc samej jednostki napędowej, jednym rozsądnym rozwiązaniem pozostaje rynek wtórny.
Poniżej przedstawiamy zestawienie kilku modeli, które stanowić mogą całkiem kuszącą alternatywę dla nowego pojazdu o wartości zbliżonej do pięćdziesięciu tysięcy złotych.
Honda Accord VIII (od 2008)
Mimo tego że Accord dość mocno trzyma wartość, kwota 50 tysięcy złotych powinna wystarczyć na egzemplarz w zadowalającym stanie technicznym. Zadanie nie będzie jednak proste. Dobra opinia o modelu i jego popularność sprawiają, że dobre egzemplarze nie czekają zbyt długo na nowych właścicieli. W trakcie poszukiwań będziecie się więc musieli uzbroić w odrobinę cierpliwości. Honda jednak jest tego warta. Przyjemna dla oka i zarazem nieco agresywna stylistyka to atut wizualny. Warto tutaj wspomnieć, że nawet wersja kombi, która u poprzednika była pod tym względem nieco nudna, tutaj nabrała swoistej lekkości i może się podobać. Wnętrze jest w miarę przestronne i gustownie zaprojektowane. Zastrzeżenia można mieć jedynie do kiepskiej jakości montażu (dość szybko zaczynają hałasować plastiki), oraz niewielkich jak na swoją klasę bagażników, zwłaszcza pojemność kufra w wersji kombi (405-1250 l.), mogła być nieco większa. Dobrze wypada za to ogólna trwałość samochodu, to jeden z liderów w swojej klasie. Wybór jednostek napędowych nie jest może imponujący, bo są praktycznie tylko trzy (dwa benzynowe i jeden diesel), ale żaden z nich nie powinien przysporzyć w trakcie użytkowania większych problemów. Optymalnym wyborem okazuje się jednak benzyniak 2.0/156 KM. Zapewni wam wystarczającą dynamikę, a samo spalanie również wydaje się akceptowalne. Jeżeli pod tym względem jesteście bardzo oszczędni, można pomyśleć o dieslu 2.2, jego eksploatacja czasem może jednak wymagać nieco większego zaangażowania. Nieco problemów przysparza filtr cząstek stałych, zwłaszcza w egzemplarzach z początku produkcji.
Audi A4 III B8 (2007-2015)
Rozpatrując wybór nowego samochodu niższej klasy z ubogim wyposażeniem lub używany „bogato” skonfigurowany pojazd, Audi A4 B8 stanowi bardzo kuszącą alternatywę. Eleganckie nadwozie z prestiżowym logo, ponadprzeciętne właściwości jezdne z luksusowo skonfigurowanym i nieźle wykonanym wnętrzem, to brzmi nieźle. Do tego świadomość że to samo auto, jako nowe kosztuje sporo ponad sto tysięcy złotych. Oczywiście musicie pamiętać o wciąż niezdrowej specyfice polskiego rynku wtórnego i tym samym zachować daleko idącą czujność. Jeżeli jednak uda się wam trafić na w miarę zadbany egzemplarz, to z całą pewnością nie będziecie żałować wyboru. Przy wszystkich zaletach A4-ki nie liczcie jednak na to, że jest to samochód idealny, bo takich praktycznie nie ma. Zaawansowana technologia, a co za tym idzie wiele systemów wspomagających kierowcę, poprawiających komfort czy obniżających emisję spalin, także i tutaj z czasem wymagać może ingerencji mechanika lub elektronika. Często usterkowa bywa skrzynia Multitronic, dość niepochlebną opinię mają też silniki z serii TSI (1.8 i 2.0), w których możecie spodziewać się nadmiernego zużycia oleju silnikowego lub problemów z rozciągniętym łańcuchem rozrządu (szczególnie w początkowym okresie produkcji). Pozostałe benzyniaki nie powinny być specjalnie problematyczne, jednak przy większych motorach nie liczcie na niskie spalanie. Są też odpowiednio droższe w zakupie. Problemów nie powinny sprawiać diesle. Wszystkie wyposażone są we wtrysk Common Rail i nawet dwulitrowa jednostka, która wcześniej miewała problemy z trwałością, tutaj okazać się może dobrym wyborem i jest przy tym dość oszczędna.
Mercedes klasy C III (2007-2015)
Bez wątpienia Mercedes to kolejny samochód z odrobiną prestiżu w genach. Co prawda legendarna trwałość i niezawodność, z jaką jeszcze pod koniec ubiegłego stulecia kojarzone były auta z „gwiazdą” na masce dawno odeszły do historii, jednak wciąż jest całkiem nieźle. Dobrym tego przykładem jest właśnie klasa C (204), w której w stosunku do bezpośredniego poprzednika poprawiono wiele rzeczy, a w szczególności zabezpieczenie antykorozyjne. Z zewnątrz uwagę zwraca atrakcyjna stylistyka, jest elegancko a jednocześnie z charakterem. Nie da się tego niestety powiedzieć o wnętrzu, w którym dominują proste kształty, a w uboższych wersjach szara kolorystyka. Nie będziecie jednak narzekać na brak ergonomii, funkcjonalności czy kiepską jakość montażu bo to mocne strony modelu. Większych problemów nie przysporzy wam także dość trwałe zawieszenie, w którym konstruktorzy, co prawda bardziej postawili na komfort niż właściwości jezdne, lecz mimo to Mercedes prowadzi się całkiem nieźle i pod tym względem to raczej czołówka w swojej klasie. W codziennej eksploatacji nieźle sprawdzają się także podstawowe wersje silników benzynowych 1.6 i 1.8. To doładowane jednostki (początkowe wersje z kompresorem, później z turbiną), które nie sprawiają większych problemów, poza usterkowym łańcuchem rozrządu, który prędzej czy później wymagać może wymiany. Niezłym wyborem będzie też diesel 2.1 (0M646), z początkowego okresu produkcji, ponieważ w późniejszych wersjach często zawodzą wtryskiwacze. Podczas zakupu skontrolujcie także stan automatycznej skrzyni biegów, bo także nie jest mocną stroną tego samochodu.
Honda CR-V III (2006-2012)
SUV-y to coraz modniejszy ostatnio segment rynku. Przy zakupie nowego trzeba się jednak liczyć z wydatkiem sporej sumy pieniędzy, zazwyczaj przekraczającej sto tysięcy złotych. Jednak już połowa tej kwoty pozwoli się wam stać właścicielami używanej Hondy CR-V, która swoimi walorami z całą pewnością przebije niejedno nowe auto o zbliżonej wartości. Jak zwykle warunkiem będzie znalezienie egzemplarza w co najmniej akceptowalnym stanie, ale ten wysiłek się opłaci. To naprawdę trwały samochód, który sprawdzi się zarówno podczas codziennej eksploatacji, jak również w trakcie wypadów na lekkie bezdroża. Nie liczcie jednak na to że będzie to terenówka z prawdziwego zdarzenia, bo naturalne środowisko tej Hondy to zdecydowanie asfalt. Wewnątrz znajdziecie dużą przestrzeń, zarówno z przodu, jak również na tylnej kanapie. Praktyczny i elegancki kokpit z pewnością ułatwi użytkowanie, chociaż zaskoczeniem może być mała ilość schowków, co dotyczy także bagażnika, chociaż jego pojemność (442-556l.) i dwupoziomowa konstrukcja powinny zaspokoić wymagania każdej rodziny. Mimo nieco terenowego charakteru, auto prowadzi się całkiem nieźle, a sam napęd 4x4 z pewnością pomoże wam w niejednej kryzysowej sytuacji podczas kiepskich warunków drogowych. W palecie silnikowej znalazły się dwa benzyniaki (2.0 i 2.4) oraz diesel 2.2. Optymalnym połączeniem dynamiki i spalania będzie jednak benzynowa i bardzo trwała mniejsza jednostka o mocy 150 KM. Diesel, owszem, także jest raczej bezproblemowy, jednak z uwagi na bardziej złożona konstrukcję, z czasem wymagał będzie nieco więcej nakładów eksploatacyjnych.
BMW serii 5 E60 (2003-2010)
Kwota zbliżona do 50 tysięcy złotych pozwoli wam także na delektowanie się walorami samochodu klasy wyższej. Kto raz zasmakował komfortu, luksusu i przestrzeni, jakie gwarantuje taki pojazd, z całą pewnością wybierze to rozwiązanie, a nie dość „budżetową” wersję nowego auta z niższego segmentu. Niestety musicie się w tym przypadku liczyć z dużo większymi kosztami serwisowania, przeglądów czy wymiany podstawowych elementów eksploatacyjnych. Przyjemność prowadzenia, jakość wykonania czy przepych (zwłaszcza w najlepiej wyposażonych wersjach), z pewnością są tego jednak warte. Możecie zapytać, dlaczego wydawać taką kwotę, skoro ceny tego modelu zaczynają się już od połowy tej wartości. Odpowiedź jest prosta, kluczem do zadowolenia jest tutaj możliwie niska awaryjność, której próżno szukać w najtańszych komisowych ofertach, gdzie rzeczywisty stan zużycia, a często także sam przebieg często bywa dość „błyskotliwie” retuszowany. W takim przypadku koszty napraw, które mogą z tego wynikać, odbiorą wam wszelką radość z użytkowania. Z tego samego powodu radzimy skupić się także na mniej kłopotliwych i trwałych wersjach silnikowych R6, mimo że ich cechą jest także większe spalanie. Mniejsze jednostki okazują się albo za słabe do tak ciężkiego auta, albo trapione są problemami jak np. awaryjny napędu rozrządu umieszczonego od strony skrzyni biegów (dwulitrowy diesel N47). Dla bardziej wymagających producent przewidział któryś z pakietów M (stylizacyjny lub techniczny – m.in. zawieszenie), możecie też spotkać odmiany wyposażone w stabilizację przechyłów (Dynamic Drive), lub napędem na obie osie, początkowo oznaczone literą „x” w nazwie, później jako „xDrive”.
Volkswagen Golf VI (2008-2012)
Kolejnym powodem dylematu: co wybrać - nowy czy używany samochód, może być Golf VI generacji. W cenie podstawowej i ubogo wyposażonej wersji np. Fiata Tipo, możecie przebierać praktycznie we wszystkich dostępnych ofertach tego modelu, nawet tych z najlepszą wersją wyposażenia z końca produkcji. To właśnie na nich najlepiej się skupić, zwłaszcza jeżeli rozpatrujecie wersję silnikową oznaczoną symbolem TSI, która w początkowym okresie produkcji borykała się z wieloma usterkami (m.in. nietrwały napęd rozrządu i duże zużycie oleju silnikowego). W przypadku benzyniaków bezpieczniejszym wyborem okazują się jednak starsze konstrukcyjnie jednostki 1.4 16V/80 i 1.6 8V/102KM. Nieźle wypadają też diesle, zwłaszcza 2.0 TDI, który tutaj wyposażono w układ Common Rail. Między innymi dzięki temu wyeliminowano większość usterek, z którymi borykał się ten motor we wcześniejszych wcieleniach, znanych z innych modeli koncernu. Samochód nie prezentuje sobą niczego spektakularnego, jednak to stosunkowo solidna konstrukcja, której ciężko też zarzucić jakieś poważne wady. W stosunku do poprzednika linia nadwozia przybrała nieco „zadziornego” charakteru, co sprawia, że jest zdecydowanie bardziej wyrazisty i może się podobać. Także wnętrze stylistycznie jest przyjazne dla użytkownika. Mimo prostych kształtów jest bardzo ergonomicznie, a duże i puste plastikowe powierzchnie nie przytłaczają już tak bardzo jak wcześniej. Jakość wykończenia jest akceptowalna, a ilość przestrzeni można uznać za wystarczającą jak na swoją klasę. Bez wątpienia to jeden z bardziej popularnych modeli na rynku, także wśród „oszczędnie gospodarujących prawdą” handlarzy, musicie więc zachować sporą czujność w trakcie poszukiwań.
BMW serii 3 E90 (2005-2012)
Odpowiedź na pytanie, co będzie lepszym wyborem: nowy czy używany samochód nie jest prosta, jednak perspektywa posiadania zadbanego BMW serii 3, niejednemu może ułatwić to zadanie. Prestiż to jedna sprawa, ale jakość wykonania, niezłe właściwości jezdne i ogólnie przyzwoita trwałość to niepodważalne atuty, które zdecydowanie przemawiają na korzyść tego auta. Założony budżet pozwoli wam także na dość swobodny wybór spośród dostępnych egzemplarzy, także tych młodszych i lepiej wyposażonych. A często to właśnie również od konfiguracji zależy to, czy będziecie zadowoleni z auta, czy nie. Jeśli o napęd chodzi, to jak na BMW przystało, prym wiodą wersje R6. Szczególnie polecamy odmiany trzylitrowe, zwłaszcza trwałego diesela, którego osiągi w pełni wystarczają do dynamicznej jazdy i nie spalają przy tym dużo więcej od wersji dwulitrowej. O ile osiągi mniejszej jednostki również są akceptowalne, to nieco gorzej wygląda sprawa trwałości. Dotyczy to zwłaszcza silników wyprodukowanych po 2007 roku (N47), gdzie częstej ingerencji wymaga układ rozrządu (wtedy został przeniesiony na stronę skrzyni biegów). Amatorom benzyniaków, którzy są jednocześnie oszczędni, proponujemy motor 2.0 (143 lub 150 KM). Jest dość trwały i zapewnia akceptowalną dynamikę przy relatywnie niskim spalaniu. Wewnątrz 3-ki nie będziecie raczej „narzekać” na nadmiar przestrzeni, ale ergonomia i jakość użytych materiałów są na wysokim poziomie. Wiele złego nie można powiedzieć o trwałości zawieszenia czy walorach trakcyjnych. Zdarzają się co prawda przypadki luzów w samej „maglownicy”, jednak nie są to nagminne przypadki. Tylny napęd też wymaga pewnego przyzwyczajenia, zwłaszcza dla osób lubiących dynamiczną jazdę.
