Jesienią 1970 roku Opel przedstawił nową klasę samochodów, oznaczaną według wewnętrznego kodu symbolem 1.450. Firma z Rüsselsheim 9 września zaprezentowała coupé Manta. Nieco później, 28 października, światło dzienne ujrzała Ascona. Nazwa tego auta wywodziła się od szwajcarskiej miejscowości leżącej nad jeziorem Maggiore.
Ten pojazd budowany był jako dwu- oraz czterodrzwiowy sedan oraz trzydrzwiowe kombi zwane Caravan lub Voyage. Pozycjonowano go pomiędzy modelami Kadett a Rekord.
Na rodzinne wycieczki i najtrudniejsze rajdy
Głównym konkurentem Ascony był Ford Taunus. Nowy Opel skutecznie z nim walczył o rynek aż do roku 1975. W tym czasie wyprodukowano blisko 692 tysiące sztuk tego auta.
Druga generacja Ascony została zaprezentowana w 1975 roku podczas Motor Show we Frankfurcie. Tym razem samochód był oferowany wyłącznie jako 2- lub 4-drzwiowy sedan. W porównaniu do poprzedniczki wyraźnie zmodernizowano nadwozie. Stało się ono bardziej nowoczesne.
Do napędu Ascony B wykorzystywano te same silniki co w jej pierwszej wersji. Do wyboru były jednostki 1.2 (60 KM), 1.6 (68 KM) oraz 1.9 (90 KM). Ten ostatni silnik w 1978 roku został powiększony do 2 l. Z wyższym stopniem sprężania i przy używaniu 98-oktanowej benzyny w wersji S osiągał moc 110 KM. Wersja 2.0 E wyposażona była w elektroniczny wtrysk paliwa Bosch L-Jetronic. W ofercie producenta pojawił się także dwulitrowy diesel.
Dużą wagę przywiązywano także do spraw bezpieczeństwa. Dach Ascony B wzmocniono trzema poprzecznymi belkami, które umieszczono przy przedniej i tylnej szybie oraz pomiędzy słupkami środkowymi. W aucie montowano bezwładnościowe pasy bezpieczeństwa, a potem wyposażenie uzupełniono także o klejoną przednią szybę.
W Wielkiej Brytanii, gdzie też produkowano Asconę, występowała jako Vauxhall Cavalier. W RPA – z przodem zapożyczonym od Opla Manty – była sprzedawana jako Chevrolet Chevair. Łącznie do roku 1982 wyprodukowano ponad 1,2 miliona egzemplarzy drugiej generacji Ascony.
Opel Ascona nie ma sportowej sylwetki, jednak ten pojazd odniósł spore sukcesy w rajdach. 1 października 1979 roku została homologowana Ascona 400 z 2,4-litrowym silnikiem o mocy ponad 200 KM. Jej oznaczenie wywodzi się od liczby wyprodukowanych sztuk auta potrzebnych do jego homologacji w grupie 4 przez Międzynarodową Federację Samochodową (FIA).
W 1974 roku jeszcze za kierownicą Ascony A Walter Röhrl zdobył mistrzostwo Europy. Pięć lat później po ten tytuł sięgnął jego rodak Jochi Kleint, który korzystał z modelu B. W 1982 roku za kierownicą Ascony 400 mistrzem Europy został Antonio Fassina startujący pod pseudonimem Tony. W tym samym sezonie po najwyższe trofeum – tytuł rajdowego mistrza świata – sięgnął Walter Röhrl. Jego Ascona 400 w barwach firmy Rothmans wygrała Rajd Monte Carlo oraz ciężką imprezę w Afryce – Rajd Wybrzeża Kości Słoniowej.
Alfabet Opla – po Asconie B kolej na Vectrę
Po B przyszła kolej na C. Trzecia wersja Ascony została zaprezentowana w sierpniu 1981 roku. Był to drugi samochód Opla z napędem na przednie koła od wprowadzenia Kadetta D w sezonie 1979. Gama pojazdów powiększyła się o pięcio-drzwiowy hatchback.
W sierpniu 1988 roku zakończono produkcję Ascony C. Na drogi wyjechał właśnie Opel Vectra.
W połowie lat 70. Opel wprowadził na rynek drugą generację Opla Ascony – auta klasy średniej. Chociaż było głównie przeznaczone dla młodych rodzin, znakomicie sprawdziło się także w rajdach.
Ascona to jedna z turystycznych atrakcji Szwajcarii nad jeziorem Maggiore. To także auto, którym łatwo tam można dotrzeć.
Ascona B była dostępna jako dwu- i czterodrzwiowy sedan.
Kokpit pod znakiem tworzyw sztucznych ze sportową deską rozdzielczą grupującą najpotrzebniejsze wskaźniki, dwuramiennym kołem kierownicy oraz okrągłymi dyszami nawiewów.
