Cała jego struktura nośna to pojedynczy element wykonany z dowolnego tworzywa, ale nierozbieralny, swego rodzaju szkielet sam w sobie, do którego montowane są wszystkie inne elementy konstrukcji (o ile jakieś jeszcze są).
Kiedy w roku 1934 Citroën zaprezentował swój pierwszy seryjny samochód o samonośnym nadwoziu (7CV Traction Avant ), mówiono w jego przypadku także o konstrukcji monocoque.
Dziś tą nazwą określać się zwykło głównie najnowocześniejsze konstrukcje wyścigowe - np. nadwozia bolidów Formuły 1. W tym kontekście monocoque oznacza skorupę (bo nie jest to po prostu nadwozie, jak w pierwszym Citroënie czy pierwszym aucie z karoserią samonośną, Lancii Lambda z 1927 roku) wykonaną najczęściej z włókien węglowych, do której za pośrednictwem półram lub ich odpowiedników montowane są wszystkie elementy jezdne i napędowe.
O znaczeniu tej konstrukcji najwięcej powie przykład typowego auta F1: tu nadwozie monocoque ma sztywność i wytrzymałość o wiele wyższą od stali, a cała karoseria waży... 35 kg!
Przednie zawieszenie wraz z pedałami i dźwigniami oraz przekładnią kierowniczą montuje się do wkomponowanej w monocoque półramy, tylną strukturą nośną zaś jest zespół napędowy (silnik i skrzynia biegów). Zawieszenie tylne mocowane jest bezpośrednio do skrzyni biegów.