Tajemnice benzynowych silników sześciocylindrowych

Konstrukcjom rzędowym wierna jest m.in. firma BMW, która stosuje dwie pojemności (2,5 lub 3,0 l). Od początku lat 90. w układzie napędu rozrządu pracuje łańcuch, od dawna stosuje się zmienne fazy rozrządu.

Pod maską ML-a I pracował silnik benzynowy 3.2 V6 (218 KM), zastąpiony przez wariant 3.7 V6 (235 KM). Druga i trzecia generacja korzystają z silnika 3.5 V6. Początkowo miał on 272 KM, a obecnie rozwija ponad 300 KM. W klasie G pracowały różne warianty rzędowe: (2.8/150 KM, 3.0/170 KM, 3.2/210 KM, 3.6/272 KM) oraz 3.2 V6. Plusy:niezła trwałość mechaniczna dobra dynamika (nowsze auta, zwłaszcza ML III/306 KM) bogaty wybór odmian Minusy:bardzo duże zużycie paliwa (nawet w nowszych wariantach, np. 3.7) przeciętna dynamika starszych wersji ograniczona współpraca z LPG

Prosta konstrukcja jest odwzorowaniem amerykańskich oczekiwań. Produkowany w Kolonii silnik powstał na bazie wersji 2.9 – wyeliminowano większość jej wad. Czterolitrówka OHV napędzała Explorera I (165 KM), w drugiej generacji wprowadzono silnik z wałkami rozrządu w głowicach i mocą nieco ponad 200 KM. Ciekawe zastosowania? Starsza wersja znalazła się w Aro, nowsza, np. w Land Roverze Discovery 3 i Mustangu. Oczywiście napędza on również amerykańskie pikapy.

Plusy: prosta, wytrzymała konstrukcja (w trakcie produkcji wyeliminowano wiele wad) wiele zastosowań ułatwia dostęp do części zamiennych łatwość montażu LPG

Minusy: słabe osiągi (szczególnie najstarsze odmiany z wałkiem rozrządu umieszczonym w kadłubie) duże zużycie paliwa (w porównaniu do osiągów)

Nie można wyobrazić sobie amerykańskiej konstrukcji bez silnika V6. Power Tech 3.7 to mniejsza wersja jednostki 4.7. W tej wersji motor debiutował w Jeepie Cherokee KJ, ale szybko też pojawił się w większych modelach. Dość prosta konstrukcja: wykorzystuje po jednym wałku rozrządu na każdą głowicę i po dwa zawory na cylinder. Rzędy cylindrów są rozchylone pod kątem 90o, pomiędzy nimi znalazł się wałek wyrównoważający. Silnik w 2011 r. zastąpiony nowocześniejszym Pentastarem 3.6.

Plusy: dobra tolerancja niezbyt skomplikowanych instalacji gazowych świetne osiągi (w mniejszym modelu – Cherokee)prosta budowa i obsługa

Minusy: słabe osiągi w przypadku zamontowania w większych autach (pikapach marki Dodge czy Jeepie Grand Cherokee)niemałe zużycie paliwa

Plusy:prosta konstrukcja zapewniająca niezawodność i łatwe naprawy dość dobra tolerancja dla zasilania LPG

Minusy:stosunkowo wysokie zużycie paliwa tylko przeciętna dynamika (zastosowany w ciężkim Touaregu)

Koreańscy producenci kilkanaście lat temu starali się podnieść prestiż swoich aut. Oferowany w Europie Terracan obok popularnego diesla mógł korzystać z jednostki benzynowej V6. To największy motor z rodziny Sigma, który montowano również w Kii Sorento I oraz ekskluzywnym sedanie XG350.

Plusy: w miarę atrakcyjne osiągi mimo sporej masy auta prosta budowa (żeliwny kadłub) łatwość instalacji LPG

Minusy: bardzo duże zużycie paliwa ograniczony dostęp do części zamiennych (niezbyt popularne wersje) pomimo V6 mały prestiż modelu

Układ cylindrów V6 zastosowano już w modelu Vitara, ale dwulitrówka była mniej ceniona niż zbliżony wariant R4. Była tam też wersja 2.5, która trafiła później do Grand Vitary (w wariancie XL7 pracował motor 2.7). Silników V6 nie pominięto również w Grand Vitarze II: to wersje 2.7 (znana głównie w USA) oraz 3.2.

Plusy: atrakcyjna dynamika, szczególnie w krótszej wersji 5-drzwiowej podwyższony prestiż łatwe do montażu LPG

Minusy: bardzo duże zużycie paliwa (również wersje 2.5) awaryjna odmiana 2.0 V6 (stosowana w modelu Vitara)

Brytyjczycy uważają, że ich model należy do klasy premium. Nadwozie nas nie przekonuje, ale faktem jest, że zarówno w pierwszej, jak i drugiej generacji proponowano silniki 6-cylindrowe. Ciekawostką jest szczególnie Freelander II – pod maską zmieszczono poprzecznie rzędową „szóstkę”. Silnik V6 jest też np. w Discovery.

Plusy: korzystne ceny zakupu (Freelander I gen.) niezła dynamika nowoczesne jednostki 3.0 kompr. (Discovery, Range Rover)

Minusy: wysoka awaryjność silnika i ogólnie Freelandera I mały prestiż modelu (Freelander I gen.) duże spalanie

Fani BMW mają powody do niepokoju: więcej słyszy się o konstrukcjach 3-cylindrowych niż o nowych motorach mających 6 „garów”. Na razie jednak amatorzy SAV-ów nie muszą się martwić: zarówno X3, jak i X5 czy 6 korzystają z zalet 6-cylindrówek, muszą się bez nich obejść jedynie miłośnicy X1. W pierwszej generacji X5 zamontowano prosty motor 3.0, ale ze zmiennymi fazami rozrządu. Najnowsze wersje zostały wyposażone w system Bi-Vanos, dwie turbosprężarki oraz bezpośredni wtrysk paliwa. Efekt? Ponad 300 KM w trzylitrowej wersji!

Plusy: wysoka kultura pracy prosta budowa starszych wersji silnikowych nadzwyczajne osiągi najnowszych wariantów

Minusy: spore spalanie (szczególnie podczas dynamicznej jazdy) w najnowszych (bardzo skomplikowanych) wariantach montaż instalacji LPG nie ma sensu

Dekadę przed Koreańczykami europejski rynek zdobywali Japończycy. Jednym z atutów Isuzu Troopera (analogiczne wersje można spotkać w Oplu Monterey) były dopracowane silniki benzynowe V6. Pierwsza generacja Troopera oferowała wersję 2.8 V6 (stosowaną też w amerykańskich autach GM), druga: 3.2 i 3.5.

Plusy: dość wysoka kultura pracy prosta budowa ułatwiająca naprawy oraz montaż instalacji LPG korzystne ceny aut

Minusy: spore wyeksploatowanie wielu egzemplarzy (większość z lat 90. XX w.) duże zużycie paliwa trudności z dostępnością części

Land Cruisery starszych serii (np. 80, 100) korzystały z rzędowych silników 6-cylindrowych 4.0/150 KM lub 4.5/215 KM. W modelu 90 montowano silnik benzynowy 3.4 V6/185 KM. Ostatnie lata (od Land Cruisera 120, również w aktualnie oferowanym 150) przyniosły rozwój konstrukcji widlastych – najczęściej jest stosowana odmiana 4.0 oferująca ok. 250 KM.

Plusy: niezła trwałość silnika w miarę prosta budowa przyzwoite osiągi bogaty wybór odmian

Minusy: spore zużycie paliwa (praktycznie wszystkie generacje modelu) kłopoty z instalacjami gazowymi (w widlastej czterolitrówce)

Ulubiona wersja silnikowa miłośników modelu Cherokee XJ czy Wranglera TJ to rzędowa jednostka 6-cylindrowa o pojemności 4,0 l. Jest chętnie wybierana mimo dużego zużycia paliwa, za które odpowiada przestarzała budowa: każdy cylinder obsługują tylko dwa zawory, wałek rozrządu znajduje się w kadłubie. Zalety to świetna współpraca z przekładnią automatyczną i bezproblemowe zachowanie w terenie (korzystny przebieg momentu obrotowego). Jednostka uchodzi za jedną z najlepszych do stosowania w off-roadzie. Łatwo też poddać ją tuningowi.

Plusy: prosta konstrukcja gwarantująca niską awaryjność wystarczające osiągi (lżejsze modele, np. Cherokee) dobrze znosi LPG

Minusy: bardzo wysokie zużycie paliwa (niewspółmierne do osiągów) przeciętne osiągi (w Jeepie Grand Cherokee) dość ciężka konstrukcja