Mazda MX-5 na Trasie Transfogaraskiej - z Drakulą w tle

Jeremy, ty draniu!

Dziś Trasa Transfogaraska to już legenda. Duży udział w jej rozpropagowaniu miał Jeremy Clarkson z brytyjskiego „Top Geara”, który w jednym ze swoich programów, jeżdżąc tam m.in. Astonem Martinem DBS Volante, powiedział, że to najlepsza droga na świecie, co spowodowało znaczący wzrost zainteresowania trasą. Ciekawe, co o ekscentrycznym Brytyjczyku myślą pasterze przeganiający stada owiec przed jeżdżącymi tam sportowymi samochodami?

Ruszam z Sybina (Sibiu), jednego z siedmiu miast-warowni. To właśnie od nich wzięła się nazwa regionu Siedmiogród, nazywanego też Transylwanią. Mijam kilka wiosek – całkiem niezłe drogi! Chmary motocyklistów z rejestracjami z całej Europy zdradzają, że jestem już blisko. Początkowo droga zarośnięta lasem nie robi na mnie specjalnego wrażenia – moim zdaniem na Dolnym Śląsku można znaleźć ładniejsze (np. Droga Stu Zakrętów). Ale redukcja biegu i pełny, gardłowy dźwięk silnika przyspieszającej pod górę Mazdy wyraźnie zapowiada, że to dopiero początek.

Pielgrzymki do Mekki

Kilka serpentyn, mijam auta dostawcze, z przyczepkami, kolarzy. W końcu jest! Wjeżdżam od strony południowej, która po wspomnianym leśnym odcinku szybko odkrywa swoje piękno. Na przydrożnych żwirowych placach u podnóża mnóstwo ludzi, którzy napawają się przepięknymi widokami Gór Fogaraskich. Rejestracje z całej Europy, dużo z Polski. Zielone Lambo Huracán Performante próbuje z niżej położonego parkingu wyjechać na asfalt, za nim dwa kolejne. Nasze MX-5 w kolorze Soul Red jest darzone... większą sympatią – wiadomo, że za kierownicą nie siedzi ktoś obrzydliwie bogaty, jak w przypadku Lamborghini, skraca się dystans. Do mojego postoju zbliża się autokar – to znak, że trzeba ruszać, bo za chwilę na drodze może utworzyć się korek. Mam trochę szczęścia – ruch nie jest duży i po serpentynach mogę jechać niemal dowolnie wybranym torem.

W MX-5 siedzi się bardzo nisko. Gdy stoi się na światłach przy innych autach, zwłaszcza SUV-ach, wrażenia są średnie – w końcu co to za przyjemność mieć wzrok na wysokości czyjegoś zacisku hamulcowego? Ale tu to zupełnie inna historia. Na serpentynach mam odczucie, że mógłbym ręką dotknąć asfaltu, a dopasowany fotel i świetna pozycja za kierownicą powodują, że czuję się tak, jakby ktoś do tego auta mnie... wkleił.

Przełożenie układu kierowniczego wydaje się dobrane pod tę trasę – żadnych nerwowych ruchów ani „złych informacji” z przednich kół na kierownicy. Jazda na wprost bez ciągłych kontr – to się nazywa porządnie skonstruowany układ jezdny! Oczywiście, czuję, jak zmienia się mieszanka asfaltu pod kołami, ale to jeszcze bardziej potęguje wrażenie tworzenia idealnego duetu kierowcy z samochodem.

Mazda MX-5 - stworzona na zakręty

Mały drążek zmiany biegów porusza się po krótkich uliczkach układu „H” – dojeżdżam do serpentyny, na której ktoś wcześniej rozrzucił trochę piachu i żwiru z pobocza, szybka redukcja i tylnonapędowa Mazda posłusznie „układa się” w zakręcie. Jestem zdziwiony, że ESP pozwoliło na aż tak wiele. Do tego dźwięk silnika – niezbyt natarczywy, za to niski, gardłowy. Słychać, że to samochód ze sportowymi ambicjami. Kolejny zakręt – znów delikatne zarzucanie tyłem. Jeszcze jeden i wystarczy – wiem, co Mazda potrafi, ale cenię sobie w niej także spokój, a że widoki są niepowtarzalne... W Europie jest kilka ciekawych górskich dróg, ale Trasa Transfogaraska wyróżnia się długością, liczbą zakrętów i malowniczością. Już wiem, dlaczego Clarkson tak ją chwalił i dlaczego są tu takie tłumy.

Mazda MX-5 - naszym zdaniem

Nie ukrywam, że filozofia Mazdy „jinba ittai” (idealna harmonia między autem i kierowcą) wydawała mi się czysto marketingowym zwrotem. Po przejeździe MX-5 Trasą Transfogaraską wiem, że nie ma w tej idei nawet cienia przesady.