Ford Focus ST-Line – bardzo dobry, ale czy najlepszy? | TEST

Wariant ST-Line to jeden z czterech sposobów, w jaki można skonfigurować kompaktowego Forda. Do wyboru są też wersje „zwykła” (w kilku wariantach wyposażenia), luksusowa Vignale oraz „terenowa” Active. Mnie najbardziej pasuje ta sportowa, która moim zdaniem wygląda najciekawiej: ze zmienionymi zderzakami, grillem i 18-calowymi kołami o ładnym wzorze. Ford najwyraźniej zdaje sobie sprawę, że nowy Focus nie jest już tak niesztampowy jak model sprzed 20 lat i dlatego postanowił wyraźnie komunikować nazwę modelu: duży napis „Focus” znajduje się na środku pokrywy bagażnika.

Ford Focus – no to jazda!

Pewnie powinienem zacząć od silnika, ale w przypadku Focusa o wiele bardziej interesuje mnie to, jak auto jeździ. Siadam zatem na dobrze ukształtowanym fotelu przypisanym do wersji ST-Line i włączam silnik. Pewnie zaniepokojenie budzi klang 3-cylindrowca. Jakoś nie mogę się przekonać do tego, że nawet w relatywnie mocnej wersji (150 KM) pod maską pracuje o jeden cylinder mniej, niż bym się tego spodziewał. O tym jednak za chwilę. Teraz kwestia prowadzenia.

Po pierwsze, nowy Focus jest dość nietypowy. W testowej wersji mamy zawieszenie adaptacyjne (koszt – 3.9 tys. zł), czyli po prostu amortyzatory o zmiennym stopniu tłumienia. Do wyboru są tryby standardowy, sportowy, komfortowy, ekologiczny i komfortowo-ekologiczny. Różnice między nimi są jednak niewielkie. Nie jest tak, że po wybraniu ustawienia „sport” zawieszenie Focusa robi się twarde jak w furmance. Nie jest też tak, że w trybie „comfort” auto płynie po nierównościach jak Citroen C6. W sumie, zawsze jest poprawnie, choć w pierwszym przypadku nieco wyraźniej odczujemy niewielkie nierówności.

Z zakrętami kompaktowy Ford radzi sobie bardzo dobrze, a jego układ kierowniczy pozwala wchodzić w nie precyzyjnie. Tylko że obecnie, inaczej niż 20 lat temu, konkurenci jeżdżą wcale nie gorzej. Tak samo pewnie możemy kierować Golfem, Civikiem, Leonem, a nawet Octavią. Tymczasem po Focusie spodziewałbym się czegoś więcej, szczególnie tym „usportowionym”, a otrzymuję to samo, co oferują konkurenci. Owszem, nie powiem złego słowa pod adresem kompaktowego Forda i pewnie z przyjemnością jeździłbym nim na co dzień, ale efektu „wow” już nie ma. Szkoda.

Ford Focus – mniej cylindrów, ale po co?

Nie całkiem podoba mi się też 3-cylindrowy silnik, który pracuje pod maską Focusa. Fakt, mam podejście osób starej daty, które najbardziej lubią, gdy źródłem napędu jest przynajmniej porządne V6, ale w kompaktach to się nie zdarzało zbyt często nawet dwie dekady temu. W Focusie mamy do dyspozycji o połowę mniejszą liczbę cylindrów i mimo niezłego wyciszenia nadwozia, słychać charakterystyczny klang. Tyle że są to spore, półlitrowe cylindry, a cały silnik ma 1,5 litra pojemności skokowej i 150 KM. Osiągi, jakie Focus mu zawdzięcza są całkiem dobre. Setkę zobaczymy na prędkościomierzu po 8,9 s., a prędkość maksymalna to 208 km/h – w Polsce bez znaczenia.

Napęd testowanego Focusa sprawuje się dobrze i w mieście, i na trasie, o ile przywykniemy do chropowatego brzmienia 3-cylindrowego silnika. Trudno jednak przyzwyczaić się do sporego apetytu na paliwo. Mimo że „mój” Focus ma 8-biegowy automat, który teoretycznie obniża zużycie benzyny, to w praktyce wcale nie jest ono niskie. W mieście wyniesie prawie 10 l/100 km, a na trasie – przy zachowaniu przepisowej prędkości (120 km/h dla dróg ekspresowych) – około 7 l/100 km. Na autostradzie – nawet litr więcej. Jeszcze kilka słów o wspomnianej skrzyni. Dopłata za nią wynosi niemal 10 tys. zł i powiem szczerze: nie warto. Nie jest doskonała: bywa powolna, przy zmianie przełożeń nieco szarpie. W trybie ręcznym z kolei i tak zmienia biegi, bo przecież elektronika wie lepiej. Jedyna ciekawa cecha automatu Forda to pokrętło do zmiany trybu pracy. Ale to za mało. Wolałbym Focusa z ręczną przekładnią.

Ford Focus – wnętrze na piątkę

Nie mam za to zastrzeżeń pod adresem kabiny. O dobrych fotelach z wersji ST-Line już pisałem, ale równie wygodna jest kanapa, na której bez problemu zasiądą nawet dość wysokie osoby. Do dyspozycji jest też spory, 375-litrowy bagażnik. Niby nowsze samochody kompaktowe dają więcej przestrzeni na pakunki, ale np. Golf – a nikt się go za to nie czepia – ma mniejszą przestrzeń ładunkową.

Kokpit Focusa jest bardzo ładny, dobrze wykonany, choć tworzywa w dolnych partiach deski rozdzielczej mogłyby być nieco lepsze. Podoba mi się za to, choć to też wyraz mojego konserwatyzmu i przyzwyczajeń, że projektanci Forda nie przesadzili z elektroniką. Owszem, są tu ekran dotykowy i rozbudowany system multimedialny, lecz sterowanie podstawowymi funkcjami, jak klimatyzacja i radio, odbywa się za pomocą przycisków. Tradycyjnie.

W nowym Focusie nie zapomniano jednak o elektronice. Oprócz systemu SYNC3, który pozwala konfigurować mnóstwo różnych parametrów auta, mamy też dostępne w opcji systemy poprawiające bezpieczeństwo. Ford w swoim kompakcie może zamontować HUD-a (ale z wysuwaną szybką, która niektórych irytuje), może też dorzucić tempomat z radarem, czy też system utrzymania pasa ruchu. W sumie, Focus może jechać autostradą jak samochód autonomiczny. Nadal trzeba jednak trzymać ręce na kierownicy.

Ford Focus – czy warto go kupić?

Wsiadając do Focusa oczekiwałem, że może tym razem model ten zaskoczy mnie tak, jak auto sprzed 20 lat. Niestety, to się nie zdarzyło. Testowy ST-Line sprawił mi jednak więcej frajdy niż druga i trzecia generacja. Dobrze, że Ford wprowadził większe zróżnicowanie wersji – dzięki temu każdy może wybrać sobie takiego Focusa, jakim chciałby jeździć na co dzień. Wersja ST-Line, przynajmniej moim zdaniem, najlepiej pasuje do wizerunku kompaktowego Forda.

Ford Focus 1.5 EcoBoost 150 KM Aut. ST-Line – dane techniczne: