Mini Cooper SD Clubman: angielski indywidualista

Wzornictwo, czytelność i obsługa zestawu przełączników oraz wskaźników spodobają się jedynie amatorom marki, a jakość wykończenia wnętrza przy tym poziomie cen powinna być nienaganna, a nie jest.

Silnik wysokoprężny znany z modeli BMW przysparza tyle samo sloganowej „radości z jazdy”, co benzynowa jednostka Coopera S. Brzmi przyzwoicie, jest wspaniale elastyczny i zdumiewająco powściągliwy w zużyciu paliwa, co zawdzięcza zapewne także seryjnemu, sprawnie działającemu systemowi start-stop.

Wprawdzie w mieście do obiecywanego przez producenta spalania 5,2 l/100 km nie udało nam się nawet zbliżyć, ale 6 „z hakiem” przy tej dawce pozytywnych wrażeń uznajemy za usprawiedliwione. Auto dobrze przyspiesza właściwie na dowolnych obrotach, lecz zmiana 6 biegów jest w Cooperze SD tak przyjemna, że żal z niej rezygnować.

Sztywne zestrojenie zawieszenia sprawia, że Clubmanem jeździ się prawie jak gokartem, czemu dodatkowo sprzyja niska pozycja za kierownicą. Auto prowadzi się precyzyjnie, przemierzanie krętej drogi sprawia dużą frajdę, a manewrowanie na ciasnych parkingach nie stanowi problemu. Natomiast komfort jazdy na drogach o nierównej nawierzchni odpowiada nazwie marki – jest po prostu mini.

Do podanej w tabeli ceny trzeba dodać koszt zakupu pakietu Hampton (16 327 zł), zawierającego m.in. klimatyzację automatyczną, biksenony, 17-calowe alufelgi z czerwonymi detalami i skórzaną tapicerkę.

Uzupełnienie tego „cacka” o kilka drobiazgów z bogatej listy opcji, takich jak nawigacja, dwuczęściowy szklany dach i tylny spoiler, winduje cenę Clubmana do poziomu klasy średniej marek premium, chociażby macierzystego BMW. To klasyfikuje testowaną wersję w gronie aut dla najbardziej zagorzałych entuzjastów Mini.