Ford Mondeo Mk3: nie spać, proszę

Niewiele jest samochodów nudniejszych. Pod tym względem z Mondeo Mk3 powalczyć może chyba jedynie… Mondeo Mk2. Fakt faktem, stylistyka zmieniła się bardzo mocno. Nie trzeba być nawet kompletnie pijanym (wystarczy trochę), by stwierdzić, że w przypadku trzeciej generacji jest ona nowoczesna. Dużo ostrzejsza, silniejsza, ale mimo to wciąż jeszcze jak "chciałabym, ale się bałabym". I choć zupełnie nie przeszkadza to w kombi (Turnier), które wygląda jak trzeba, o tyle sedan jest - za przeproszeniem - po prostu niedorobiony. Zabrakło chyba pomysłu, jak wykończyć ostatnie kilkanaście centymetrów nadwozia, a w konsekwencji zdecydowano się na projekt 5-letniego syna szefa. Trudno, stało się. Z Fordem jest jak z kobietą - do wyglądu się przyzwyczaisz, do charakteru nigdy. I choćby z tego względu warto przymknąć oko na designerskie niedociągnięcia, bowiem reszta Mondeo trzyma bardzo przyzwoity poziom.

Z technicznego punktu widzenia konstrukcji nie można wiele zarzucić. Mało tego, zawieszenie - choć zaczerpnięte żywcem z poprzedniej generacji - bliskie jest ideałowi. Dopóki, oczywiście, się nie zepsuje. Szczęśliwie nie zdarza się to znowu tak często. Przynajmniej nie tak często jak korozja. Swego rodzaju szczytem ekstrawagancji jest posiadanie samochodów bez drzwi. Niestety, boki Mondeo bardzo chętnie rdzewieją. Nie powinien więc dziwić się ktoś, kto - zostawiwszy wieczorem Forda w nienajgorszym stanie - następnego dnia rano mógłby przyjrzeć mu się bokiem na wylot. Podatne są szczególnie spody drzwi.

Z bardziej uciążliwych wad wymienić należy jeszcze szybko zużywające się i kosztowne w wymianie koło dwumasowe. Razem z sąsiednimi elementami sprzęgła, które równie szybko odmawiają współpracy, koszt wymiany swobodnie przekroczyć może 3 tysiące złotych. Niemało troski wymaga zawór EGR (systemu recyrkulacji spalin). Koszty wymiany sięgają kilkuset złotych, choć można podjąć się nierzadko skutecznego samodzielnego czyszczenia. Wspomnieć należy jeszcze pompowtryskiwacze, winą za których szybkie zużywanie próbuje się obarczać niską jakość sprzedawanego w Polsce paliwa. Fakt pozostaje jednak faktem, że wszystkie samochody w kraju tankowane są na tych samych stacjach, jakość paliwa nie jest więc sensownym wytłumaczeniem. Na koniec - by smakowitą wisienką zwieńczyć torcik fordowskiej niezawodności - napiętnować trzeba hamulce. Owszem, Mondeo swoje waży, ale to nie usprawiedliwia tak marnej trwałości układu hamulcowego. Klocki i tarcze zdarza się, że trzeba wymieniać już po 70-80 tysiącach kilometrów. Kiepsko.

Na komfort jazdy Fordem Mondeo nie można narzekać. Dobrze wykonane i zestrojone zawieszenie w połączeniu z dużą ilością miejsca wewnątrz pozwalają wygodnie pokonywać nawet tysiąckilometrowe trasy. W zależności od wersji można również liczyć na cały szereg dodatków uprzyjemniających jazdę. Warto zaznaczyć, że Mondeo Mk3 sprzedawane były w kilku zróżnicowanych wersjach wyposażeniowych - od najprostszej Ambiente, po wyczynowe ST220. W Ghia i Titanium standardem jest skórzana tapicerka czy wentylowane siedzenia.

Poprawiono również design wnętrza. Siedząc, możemy wreszcie odnieść wrażenie, że znajdujemy się w XXI wieku, a nie - jak w przypadku Mk1 i Mk2 - w średniowieczu. Irytuje tylko jedna rzecz - nachalnie rzucający się w oczy analogowy zegarek, "zdobiący" środek centralnej konsoli. Gustowne jak cygańska chata.

Przestronny bagażnik w sedanie (minimum 500 litrów) - o kombi (540 l) nawet nie wspominając - są absolutnie wystarczające. Zwłaszcza po złożeniu siedzeń, dzięki czemu w wersji Turnier miejsce rozrasta się aż do 1700 litrów. Nic zatem dziwnego, że ten akurat model Forda chwali się za praktyczność.

Choć można kupić Porsche z napędem nożnym, sercem każdego samochodu jest silnik. W przypadku Mondeo opinie są bardzo różne. Jeżeli o jakimś miejscu mówi się, że jest nieprzejezdne, znaczy to, że nikt jeszcze nie próbował pokonać go samochodem służbowym. I niestety, firmowa przeszłość Mondeo negatywnie wpływa na sposób, w jaki postrzegane są jednostki napędowe. Ponieważ co służbowe, to nie własne, mało komu chciało się o auto dbać. Przez to wiele z dostępnych na rynku egzemplarzy - choć pięknie przygotowanych pod kątem sprzedaży - nadaje się jedynie na szrot. Zadbane z kolei silniki potrafią pokonać kilkaset tysięcy kilometrów, nie budząc jednocześnie najmniejszych - poza stricte eksploatacyjnymi - zastrzeżeń.

Warto, wbrew rynkowemu uporowi, zwrócić się ku silnikom benzynowym. 1,8-litrowe zapewniają wystarczające osiągi i niewielkie spalanie. W wersji hardcore, pardon: ST220, tj. 223-konnym 3-litrowym V6 sprint do "setki" zajmuje 7,4 sekundy. Prędkość maksymalna - 243 km/h. Dużo popularniejsze są jednak silniki wysokoprężne - 2,0- i 2,2-litrowe DI i TDCi, oferujące - w zależności od wersji - od 90 do 155 KM mocy. Nieco gorsze osiągi niż w wersjach benzynowych rekompensują niższymi kosztami eksploatacji, pod warunkiem wszakże, że z samochodu korzystamy częściej niźli "co niedzielę do kościółka".

Ponoć można cieszyć się każdym przejechanym kilometrem. Tak, w Fordzie Mondeo też. Pod warunkiem jednak, że podstawą naszej radości będzie fakt, że kolejnych kilometrów do spędzenia za kierownicą będzie już tylko mniej. Ale to wcale nie jest zły samochód.

Przeważają zalety - za kilkanaście tysięcy złotych kupić można niewiele równie solidnie skonstruowanych samochodów. Praktyczny, wygodny, pakowny - pod wieloma względami Mondeo nie sposób w zasadzie niczego zarzucić. Z drugiej strony trudno o zadbany model - większość, z racji służbowej przeszłości, znajduje się w stanie przyspieszonego rozkładu bądź też bomby z opóźnionym zapłonem. "Emerytowany przedstawiciel handlowy" to nie do końca to, czego można by zapragnąć na długie lata spokojnej eksploatacji. Warto zatem pamiętać, że początkowy większy wydatek pozwoli zaoszczędzić wielu kosztów w przyszłości.

Wszystkich narzekających na wygląd Mondeo Mk3 zapewnić można o jednym… Mk4 jest brzydsze. Ford wrócił w nim do wyoblonej, lalusiowatej stylizacji pozbawionej pazura. I kij mu… I trudno.