W 1988 r. Skoda zapoczątkowała rewolucję. Starą i wysłużoną Skodę 130 z napadem na tył i silnikiem umieszczonym z tyłu zastąpił model Favorit. Całkiem nowoczesny jak na tamte czasy hatchback miał już silnik umieszczony z przodu i napęd na przednią oś, co stawało się standardem na europejskim rynku samochodowym.
W Mladej Boleslav zespół natychmiast rozpoczął prace nad wersją rajdową, której sukces byłby kluczem do międzynarodowej promocji nowego modelu. Skoda Favorit uzyskała homologację rajdową 1 stycznia 1989 r. i jeszcze w tym sezonie zadebiutowała podczas zimowego rajdu Hanki w Finlandii. Swoją drogą był to debiut bardzo udany, bo Favorit z Kalevi Aho za kierownicą sięgnęła po zwycięstwo w swojej klasie.
W kolejnych latach Skoda Favorit odnosiła klasowe zwycięstwa także w wymagających rundach WRC, takich jak Rajd Monte Carlo, Rajd RAC, fiński Rajd 1000 Jezior i Rajd Akropolu. Szczególnie imponująca była zwycięska passa duetu Pavel Sibera/Petr Gross, który cztery razy z rzędu wygrał swoją klasę podczas Rajdu Monte Carlo w latach 1991-1994.
Jako samochód rajdowy klasy A Skoda Favorit na pierwszy rzut oka wyglądała bardzo podobnie do modelu seryjnego, ale był to samochód wyścigowy w każdym calu. Sztywność nadwozia, które zostało wykonane z cieńszej blachy, została wzmocniona certyfikowaną ramą bezpieczeństwa. W przeciwieństwie do wersji standardowej dach posiadał mechaniczną klapę poprawiającą wentylację wnętrza. Natomiast okna i panele drzwiowe pochodziły z modelu seryjnego. Usunięcie tapicerki i tylnych siedzeń oraz kilka dodatkowych rozwiązań obniżyło masę własną do 750 kg.
Sercem rajdowej Skody Favorit był silnik o pojemności 1299,6 cm³, który dostarczał 103 KM przy 6500 obr./min. Później, dzięki podwójnemu gaźnikowi Pierburg, moc wzrosła do 120 KM przy 7000 obr./min. Początkowo używano skrzyni pięciobiegowej, ale następnie zastąpiono ją przekładnią sześciobiegową. Maksymalna prędkość takiej "Favoritki" wynosiła od 150 do 210 km/h, w zależności od zastosowanego przełożenia.
Co ciekawe, w 1993 r. czerwono-niebieską kratkę zastąpił zielony znak zwycięstwa "V" i czerwony pasek – symbolem dzisiejszych samochodów RS.
Skoda Favorit — była też wyścigowa wersja
Z czasem powstała też wersja wyścigowa Skody Favorit. Auto było napędzane znacznie mocniejszym czterocylindrowym silnikiem o pojemności skokowej 1596 cm³. Silnik miał dwa podwójne gaźniki Weber i generował 167 KM przy 6500 obr./min. Moment obrotowy 176 Nm był dostępny przy 5500 obr./min. Auto osiągało prędkość maksymalną 240 km/h i przyspieszało od 0 do 100 km/h w zaledwie 6 s! Silnik później skorzystał z bezpośredniego wtrysku, a moc wzrosła do 175 KM. Mało kto pamięta, że ta zmodyfikowana Skoda rywalizowała między innymi w 24-godzinnym wyścigu na torze Nürburgring i odniosła zwycięstwo w klasie.
W 1995 r. Skodę Favorit zastąpiła Felicja, ale z taniej i dość mocnej jak na tamte czasy Favorit korzystało jeszcze wielu kierowców wyścigowych przez kolejne lata.
