Najprościej mówiąc, oceny aut klasycznych są odwrócone, podobne do tych, jakie stosuje się w szkołach niemieckich – a tam jedynka jest notą najwyższą, a szóstka — najniższą.
W cennikach klasyków stosuje się pięciostopniową skalę, i to zarówno europejskich, jak i amerykańskich. Kto i na podstawie jakich danych wystawia te oceny? To bardzo ważne, bo w zależności od oceny wyznaczana jest cena auta zabytkowego. A tu różnice mogą być bardzo duże – auto, które w jedynce kosztuje 15 tys. euro, w piątce warte jest zaledwie 2-3 tys. euro.
Dalsza część tekstu pod materiałem wideo
Dalszy ciąg artykułu pod materiałem wideoOceną i wyceną aut zabytkowych zajmują się rzeczoznawcy. Jest to dość wąska grupa specjalistów, którzy potrafią ocenić nie tylko stan auta, lecz także jego oryginalność. Oto skala ocen.
Jedynka. To stan nieskazitelny, czasem używa się też określenia – konkursowy lub fabryczny. Na taką ocenę mogą liczyć pojazdy zachowane w stanie idealnym lub perfekcyjnie odrestaurowane. Auto w jedynce – niezależnie od wieku – musi wyglądać tak, jakby niedawno wyjechało z fabryki (lub jeszcze lepiej!). Lakier, wnętrze, wszelkie detale nie mogą mieć żadnych wad, części – nawet najdrobniejsze detale – muszą być oryginalne. Dodatkowym atutem jest udokumentowana historia auta – właściciele, książka przeglądów, faktury itp. Takich aut jest bardzo niewiele, są też najchętniej poszukiwane przez kolekcjonerów, stąd też ich bardzo wysoka cena.
Dwójka. To stan dobry, auto jest bez widocznych wad, ale dopuszczalne są niewielkie ślady użytkowania (np. na fotelach). Auto musi być sprawne technicznie, nie może być braków w częściach i wyposażeniu. Cena auta w stanie 2 to mniej więcej 75 proc. auta w stanie 1.
Trójka. Stan używany. Dopuszczalne są ślady użytkowania, także drobne wady, ale auto musi być sprawne technicznie i bez śladów korozji. Cena? Ok. 50 proc. jedynki.
Czwórka. Stan zużyty. Takie auto ma ograniczone możliwości użytkowania, wymaga wizyty w warsztacie. Może występować w nim rdza, widoczne braki w częściach lub w wyposażeniu, niektóre części mogą być uszkodzone. Zwykle auta w tym stanie już wcześniej były naprawiane. Za auto w stanie 4 trzeba zapłacić od 1/4 do 1/3 ceny jedynki.
Piątka. Stan do restauracji. Auto niesprawne, często od kilku-kilkunastu lat nieużywane, wymaga gruntownej odbudowy. Widoczne rozległe ślady rdzy, braki w wyposażeniu, zniszczona tapicerka, wymagana renowacja blacharki i lakieru. Cena? 10-20 proc. auta w stanie idealnych, czyli jedynki.
Różnice w cenach, w zależności od stanu auta, są znaczne, dlatego decydując się na zakup klasyka, warto skorzystać z pomocy rzeczoznawcy. Oceni on nie tylko stan zewnętrzny, lecz także oryginalność pojazdu. Kiedy zaczynamy przygodę z klasykami najlepiej wybierać auta w stanie 2 – wówczas nie wymagają one napraw i pozwalają od razu cieszyć się nabytkiem za rozsądną cenę. Gdy mamy mniej pieniędzy i więcej czasu, wybierzmy pojazd w stanie 4 – zapłacimy znacznie mniej, lecz musimy liczyć się z wizytą w specjalistycznym warsztacie i odrestaurowaniem auta, co może być i kosztowne, i długotrwałe.
Galeria zdjęć
1/8 Volvo PV 544. Auto zabytkowe z historią – brało udział w rajdzie w Kenii w 1965 r.
2/8 Polski Fiat jest dobrą propozycją dla początkujących kolekcjonerów. Warunek – oryginalność
3/8 Mercedes 300 SL Gullwing w każdym stanie jest cennym klasykiem. Auto do kompletnego remontu kosztuje kilkaset tysięcy euro. Odrestaurowane – ok. 1,5 miliona euro
4/8 Porsche do remontu. Będzie z niego cenny klasyk
5/8 VW Garbus – dobra propozycja dla początkujących kolekcjonerów. Warto wybrać auto odrestaurowane, np. w stanie 2
6/8 Dobry kandydat na klasyka – Mercedes SLK.
7/8 Tapicerka w stanie 3-4.
8/8 Brakujące części i detale można znaleźć na giełdach i targach oldtimerów, np. w Essen lub w Poznaniu