Skóra – zarówno na fotelach, jak i na kierownicy – starzeje się, pęka jej zewnętrzna warstwa, z czasem schodzi z niej farba. Na szczęście skórę można naprawiać– zwykle jest to dużo łatwiejsze niż w przypadku obić z materiałów tekstylnych czy plastiku.
Skóra w aucie może mieć dowolny kolor. Zewnętrzna warstwa skóry samochodowej pokryta jest specjalną farbą – da się ją „zdjąć” tak samo jak lakier z błotnika i nałożyć ponownie. Pęknięcia można wypełnić i wygładzić. Starą kierownicę najlepiej obszyć u tapicera – podobnie jak fotel. Jeśli jednak chcemy zachować oryginalny materiał oraz szwy, warto poddać ją renowacji.
Z punktu widzenia warsztatu wygodniej jest odnawiać wymontowaną kierownicę, jednak niektórzy specjaliści od renowacji tapicerki chętnie wymontują ją sami. Inni są gotowi naprawiać zużytą kierownicę bez wyjmowania jej z auta (boją się ją zdejmować ze względu na obecność airbagów), oklejając starannie wnętrze papierem i folią.
Jedno jest pewne: jeśli zaniesiemy do warsztatu element już wymontowany, zapłacimy mniej. Popękaną kierownicę, o ile spękana jest tylko jej zewnętrzna warstwa, zmywa się specjalnym rozpuszczalnikiem, wygładza włókniną i papierem ściernym, ewentualnie pokrywa się farbą wypełniającą pęknięcia i poleruje ponownie – aż do całkowitego usunięcia bądź wypełnienia nierówności.
Następnie dobiera się kolor w taki sam sposób, w jaki uzyskuje się lakiery samochodowe: jeśli znamy kod koloru tapicerki (lub skóry na kierownicy), dzięki specjalnym tabelom wiadomo, jakie farby i w jakich proporcjach należy ze sobą zmieszać, aby uzyskać pożądany kolor. Jeśli nie, używa się próbnika.
Gdy wybierzemy już kolor najbliższy temu, jaki chcemy uzyskać, wystarczy zmieszać farby z odpowiednimi substancjami (np. nabłyszczającymi), aby uzyskać preparat barwiąco-wypełniający o barwie zbliżonej do oryginału. Mając gotową farbę, lakiernik maluje kierownicę (podobnie fotel czy boczek drzwi pistoletem, a jeśli uzyskana powierzchnia nie jest dość gładka, poleruje ją i nakłada farbę ponownie.
Po kilku godzinach schnięcia kierownica nadaje się do użytku. Jeśli chodzi o trwałość naprawionej powierzchni, powinna być ona zbliżona do oryginalnej. Skóry przygotowywane w fabryce są również pokryte farbami – w warsztacie naprawczym uzyskujemy ten sam efekt, tyle że warstwa ozdobna jest nakładana ręcznie.
Uwaga: Jeśli kolor szwów jest inny niż materiału, nie sposób zachować tej różnicy. Czerwone szwy można jednak polakierować na kolor skóry, uzyskując inny, ale wciąż ładny efekt. Jeśli upieramy się, aby zachować np. czerwony szew na czarnej kierownicy, musimy skorzystać z usługi tapicera, który dobierze skórę i obszyje naprawiany element na nowo.
Galeria zdjęć
1/9 Stopniowo zmienia się papier na drobniejszy, aby uzyskać gładką powierzchnię. Polerowanie nie trwa długo
2/9 Oczyszczanie chemiczne za pomocą środka odtłuszczającego, którym zwilżona jest szmatka.
3/9 Elementy plastikowe, których nie zamierzamy malować, muszą być starannie zabezpieczone przed zabrudzeniem
4/9 Za pomocą próbnika ustalamy kolor – w tym przypadku możliwie zbliżony do tylnej części kierownicy
5/9 Gdy znamy skład farby, i dysponujemy barwnikami oraz elektroniczną wagą, uzyskamy idealny kolo
6/9 Po wymieszaniu lakier będziemy nakładać pistoletem lakierniczym – w tym przypadku to najlepszy wybór
7/9 Powoli, używając minimalnej ilości farby, lakierujemy kierownicę. Jedna warstwa raczej nie wystarczy
8/9 Po delikatnym spolerowaniu wciąż widocznych pęknięć kierownica jest malowana ponownie.
9/9 Operację można uznać za udaną, jeśli kolor i połysk powierzchni jest zbliżony do oryginału a pęknięcia zostały spolerowane bądź wypełnione i nie ma po nich śladu.
