To nie przypadek, że wybór padł na Tipo: mając do wyboru auta w cenie do 90 tys. zł, a przed sobą wyjazd w miejsca, gdzie cywilizacja (drogowa) się kończy, mając sporo rzeczy i rodzinę do zabrania, rozglądamy się za autem o w miarę prostej, chętnie nawet topornej konstrukcji. Mając doświadczenia z Tipo w wersji sedan założyliśmy, że Tipo SW (kombi) jest właśnie takie.
Najbogatsza wersja Lounge jest jednak wykończona nadspodziewanie schludnie: owszem, dużo tu tworzyw, tapicerka wygląda tak, jakby miała znieść zmywanie wiele razy, jednak wnętrze wcale nie razi paskudnym, najtańszym plastikiem. Poziom wykończenia wnętrza jest przyzwoity.
Na etapie pakowania odnotowujemy z zadowoleniem: na tylnej kanapie mieszczą się trzy foteliki dziecięce. To, że w tylnej części kabiny przestrzeni na nogi dla dorosłych osób nie ma zbyt wiele, w tym wypadku nie ma znaczenia. Bagażnik zapakowany po dach mieści ekwipunek rodzinny; sporo drobiazgów, z których nie będziemy korzystać w podróży, mieści się do schowka pod podłogę. Zawieszenie „przysiada” minimalnie.
Jazda w trasie: auto z benzynowym silnikiem 1.4 (wersja 120 KM) radzi sobie z obciążeniem bez najmniejszych problemów. Karoseria jest nadspodziewanie dobrze wyciszona zarówno jeśli chodzi o szum wiatru, jak i dźwięk silnika. Gorzej z prowadzeniem: samochód przy prędkości powyżej 120 km/h sam z siebie niechętnie utrzymuje kierunek na wprost, jest także podatny na podmuchy wiatru. Mimo że napęd bez problemu umożliwia przekraczanie dozwolonej prędkości nie tylko na ekspresówce, ale i na autostradzie, to na dłuższą metę nie mamy na to ochoty: to nie jest auto do łamania rekordów prędkości. Układ kierowniczy nie daje poczucia pełnej kontroli nad autem, ponieważ nie przekazuje nam wszystkich informacji o ty co dzieje się z kołami auta.
Jazda poza trasą: układ jezdny Tipo SW można uczciwie uznać za toporny. Ma to jednak i swoje zalety, w końcu bowiem wjeżdżamy na drogę nieutwardzoną, a do tego dziurawą i błotnistą – zadanie, w którym chętnie wykazałby się niejeden tzw. crossover i po wszystkim byłby z siebie dumny. Tipo SW w takich warunkach nie widzi przeszkód: zawieszenie nie dobija, nie hałasuje, pozwala na jazdę z całkiem sporą prędkością, można powiedzieć że do 80 km/h rodzaj drogi nie ma dla tego samochodu znaczenia. Przy okazji wnętrze zbudowane z dużych elementów nie ma tendencji do skrzypienia czy trzeszczenia, nic w środku nie lata. Na drodze, na której na eleganckich niskoprofilowych kołach i z zawieszeniem zoptymalizowanym pod kątem precyzyjnego kierowania i świetnej przyczepności na asfalcie jechalibyśmy z prędkością 20 km/h, Fiatem Tipo SW jedziemy 2-3 razy szybciej. Na wakacjach takie zdolności rodzinnego kombi mają znaczenie!
Większe wady wnętrza? Cóż, do ergonomii miejsca kierowcy trzeba się przyzwyczaić, niektórym kierowcom trudno dopasować pozycję fotela tak, by komfortowo obsługiwać panel dotykowy nawigacji, a jednocześnie nie siedzieć z podkurczonymi nogami. Co do nawigacji z 7-calowym ekranem to... jest to pierwszy element, na którym bez żalu można przyoszczędzić, kupując ten samochód; interfejs tego sprzętu jest tak dalece nieintuicyjny, że aż trudno to sobie wyobrazić!
Spalanie: na dystansie 1500 km w każdych warunkach (miasto, droga ekspresowa, droga gminna, ledwo przejezdne drogi gruntowe) auto spaliło 8,4 l/100 km. To wynik osiągnięty bez prób oszczędzania paliwa, gdzie barierą są tylko warunki jazdy. Wynik w sumie średni, ale rekompensatą są wcale nie najgorsze – jak na motor 1.4 – osiągi.