Mercedes klasy G – dwa wcielenia legendy | TEST

Mercedes klasy G – niezawodny twardziel

Nowa klasa G dostała zmodyfikowane, niezależne zawieszenie, w którym zastosowano podwójne wahacze poprzeczne z przodu (w poprzedniku oś sztywna, drążek Panharda i sprężyny śrubowe) i oś sztywną z tyłu. W ramach opcji dostępna jest aktywna regulacja siły tłumienia. Układ kierowniczy ma elektrohydrauliczne wspomaganie i przekładnię zębatkową (w poprzedniku ślimakowo-kulkowa). O 10 cm do 70 cm powiększono też głębokość brodzenia, a kąty natarcia, zejścia i rampowy osiągają teraz imponujące wartości, odpowiednio 31, 30 i 26 stopni. Kierowca ma też do wyboru kilka trybów pracy układu jezdnego i napędowego , w tym: Comfort, Eco, Sport, Indywidual, Off-road, czy przeznaczony do jazdy w najtrudniejszym terenie tryb G-Mode. Do tego dochodzą wspomniane już trzy pełne blokady mechanizmów różnicowych i reduktor, które sprawiają, że żadne bezdroża nie są przeszkodą dla Gelendy. Zresztą poprzednia generacja pod tym względem również nie pozostawia wiele do życzenia.

Ale na zwykłych drogach zachowanie obydwu samochodów różni się diametralnie. W „starej” układ kierowniczy sprawia wrażenia, jakby był połączony z kołami za pomocą gumy. Jest nieprecyzyjny i ogranicza wyczucie samochodu, gdy przyjdzie nam ochota na wykorzystanie potencjału silnika. Nadwozie mocno wychyla się na zakrętach, a ostre hamowanie wiąże się z nurkowaniem dzioba i koniecznością mocnego trzymania kierownicy. Owszem, na prostej i gładkiej trasie, zwłaszcza w wersji AMG, urzeka mocą, brzmieniem i reakcjami na gaz, ale to w terenie czuje się zdecydowanie swobodniej.

Co innego „nowa” Gelenda. Poprawa komfortu jazdy i precyzji prowadzenia były na liście priorytetów konstruktorów modelu i z tego zadania wywiązali się znakomicie. Układ kierowniczy daje świetną informację zwrotną, auto nie grymasi na nierównościach, a na zakrętach pokonywanych nawet przy większych prędkościach zachowuje godną pochwały stabilność. Na trasie żaden z pasażerów nie powinien narzekać na brak komfortu, bo siedzenia są wygodne, wnętrze bardzo dobrze wyciszone, a wszelkie niedoskonałości jezdni klasa G niweluje z charakterystyczną miękkością. Czasami irytuje tylko działanie asystenta utrzymania pasa ruchu, który potrafi brutalnie interweniować w tor jazdy, gdy najedzie się na namalowany na drodze pas. Objawia się to trąceniem kierownicy, przyhamowaniem i bujnięciem nadwozia, które skutecznie wyrywa kierowcę z zamyślenia. Na plus trzeba zaliczyć zwrotność i łatwość manewrowania (to też zasługa czujników i kamer 360).

Mercedes klasy G – mocne rozwiązanie

Celowo na koniec zostawiamy informacje o silnikach, głównie dlatego, że do dyspozycji mieliśmy różne wersje. W G 63, 5,5-litrowy V8 biturbo o mocy 571 KM, a w G 500 4-litrowe V8 o mocy 422 KM. W pierwszym przypadku z siedmio-, a w drugim z dziewięciobiegowym automatem. Obydwa imponują kulturą pracy i choć ten w AMG ma moc o prawie 150 KM większą, to okazuje się niewiele szybszy od G 500 – na sprincie do setki tylko o 0,4 s. Jednak w żadnym przypadku nie są to samochody do ścigania się po torach i zakrętach. To raczej cruisery, które, gdy trzeba, potrafią pokazać pazur, a na co dzień brylują raczej po miejskich bulwarach. Bo właśnie tam można spotkać je znacznie częściej niż w trudnym terenie. Niestety są drogie, a nawet bardzo. Klasyczna Gelenda pozostaje łakomym kąskiem dla bogatych kolekcjonerów i pasjonatów, natomiast jej najnowsze wcielenie jest uniwersalnym i co tu dużo pisać, genialnym, samochodem do sprawiania sobie przyjemności na co dzień.

Mercedes G 500 - dane techniczne:

Mercedes-AMG G 63 - dane techniczne: