Orlando 1.8 LTZ: oto supertani Chevrolet

Kolejna dobra wiadomość: najsłabszym dostępnym silnikiem benzynowym jest 1.8 o mocy 141 KM – dokładnie taki, jaki właśnie testujemy, tyle że w połączeniu z bogatym wyposażeniem.

Producenci niedrogich aut liczą zwykle na taryfę ulgową podczas oceny ich wytworów. Tymczasem w przypadku Orlando, podpieranie się taniością jako uzasadnieniem nie najwyższej jakości okazuje się zbędne. Nie sądzimy, by po zajęciu miejsca w solidnym i ciekawie zaprojektowanym kokpicie komuś przyszło na myśl, że siedzi w budżetowym vanie.

Mimo że z zewnątrz Chevrolet nie jest podobny do żadnego z popularnych na naszym rynku konkurentów, to zza kierownicy ma się wrażenie, jakby to auto było nam znane. Jak się okazuje, są to jak najbardziej uzasadnione skojarzenia, bowiem technika Orlando ma być wykorzystana w następnej generacji Opla Zafiry. Jeśli już to wiemy, wszystko staje się jasne.Okrągłe dysze nawiewu przypominające te z Corsy lub Antary, charakterystyczny kształt deski rozdzielczej, przełączniki, obszerne fotele i bardzo duża ilość miejsca na nogi kierowcy kojarzą się dość jednoznacznie z Oplem. Wyświetlacz pod szybą wygląda jak kopia swojego odpowiednika z Astry czy Insignii.

Także „oplowskie” jest umiejscowienie fotela względem pedałów i kierownicy. Zakres jej regulacji w poziomie okazuje się zbyt mały. W efekcie nie ma sensu odsuwać fotela do końca, bo i tak nie dosięgniemy do kierownicy, chyba że ktoś lubi prowadzić z oparciem pochylonym do przodu.

Przejdźmy jednak do tylnych rzędów siedzeń. Mimo imponującego rozstawu osi za plecami kierowcy pozostało zaskakująco niewiele miejsca na nogi siedzącego tam pasażera. Dość powiedzieć, że zmierzona wartość odpowiada mniej więcej przestronności na tylnej kanapie Skody Fabii, która co prawda należy do najprzestronniejszych aut w swojej klasie, jednak Orlando jest od niej dłuższe dosłownie o 65 centymetrów!

Gdzie podziało się dodatkowe miejsce? W trzecim rzędzie foteli. Jest tam zaskakująco przestronnie. To zaleta, ale biorąc pod uwagę, jak często ta przestrzeń będzie wykorzystywana, wolelibyśmy, aby więcej luzu zapewniono pasażerom drugiego rzędu. Tym bardziej że duże prostokątne drzwi zachęcają do zajmowania miejsc w Chevrolecie.

141 KM w najsłabszej wersji benzynowej – trzeba przyznać, że na tle konkurencji taka oferta robi wrażenie. Dynamika jest przyzwoita i wystarczy nawet na dalsze wyjazdy, połączone z koniecznością częstego wyprzedzania. Jednak pracy napędu nie możemy zaliczyć do mocnych punktów Orlando, a to dlatego, że silnik jest o wiele za głośny jak na rodzinne auto. Po przekroczeniu 5 tys. obrotów zaczyna wyć tak donośnie, że nawet radio – swoją drogą dobre – nie będzie w stanie go zagłuszyć.

Do tego niektórzy kierowcy mogą mieć problemy z „bezkolizyjnym” włączaniem trzeciego biegu, ponieważ podczas przełączania z „dwójki” na „trójkę” dźwignia jakimś sposobem trafia między pozycję pierwszego i trzeciego biegu. Jeżeli ktoś wrzuca „trójkę”, trzymając gałkę dźwigni w garści, ten będzie musiał zmienić nawyki i robić to otwartą dłonią, popychając dźwignię do przodu – co, nawiasem mówiąc, jest jak najbardziej prawidłowe.

Pozostał nam jeszcze układ jezdny. Kierownica (tu znowu nie sposób uniknąć skojarzenia z Oplem) nie tylko świetnie wygląda, lecz także dobrze leży w dłoniach. Mimo dającego słabe wyczucie auta układu kierowniczego Orlando okazuje się zaskakująco stabilne na zakrętach i mogłoby zawstydzić niejednego konkurenta. Resorowanie na pewno nie jest miękkie, jednak przejeżdżaniu przez nierówności nie towarzyszy uciążliwy hałas, a to powoduje, że Chevrolet wydaje się w miarę komfortowy. I intrygująco udany jak na samochód, który w najtańszej wersji można kupić za mniej niż 60 tys. zł. Przy takiej cenie trudno nie odnieść sukcesu!

PODSUMOWANIE - Chociaż Orlando ma wady – np. wyjący silnik i nadmiernie wspomagany układ kierowniczy – to po zobaczeniu ceny oraz poznaniu zalet tego samochodu budzą one co najwyżej uśmiech. To, że wytworzenie wielu produktów jest znacznie tańsze, niż sugeruje cena, wiadomo nie od dziś. Ale wreszcie znalazł się producent, który odważył się na tak radykalny gest w stronę klientów.