Tak też się stało, choć wprowadzenie do produkcji całej rodziny trwało 4 lata - aż do 1999 r.
Najbardziej popularnym wariantem był pięciodrzwiowy Mégane, który oferował ponadprzeciętnie dużą przestrzeń wewnętrzną, głównie dzięki dużemu (2580 mm) rozstawowi osi. Pokoleniowe różnice między Mégane a 19 były widoczne na pierwszy rzut oka. Konserwatywne kształty poprzednika zastąpiono w połowie lat dziewięćdziesiątych nowoczesnymi obłościami, które wówczas charakteryzowała zmyślność i pomysłowość.
Niezwykła osłona chłodnicy była ozdobą identycznej części nadwozia większej Laguny. Boczny profil został zdominowany przez linie drzwi tylnych, które tworzyły niemal idealną elipsę. Tył jest kolejną wariacją w temacie ładnych krzywizn, a przyciemnione klosze lamp tylnych dobrze się weń komponują. Optymalnie ukształtowana pod kątem aerodynamiki wycieraczka tylnej szyby zajmuje odpowiednią (nie zasłaniającą widoku) pozycję. Dwie pary dużych drzwi zapewniają doskonały dostęp do przestronnego wnętrza. Również bardzo dobrze dostępną przestrzeń bagażową o pojemności 348 litrów można zwiększyć poprzez złożenie oparć tylnej kanapy, aczkolwiek nie uzyska się w ten sposób równej podłogi, co czyni dyskusyjną możliwość optymalnego wykorzystania tej pojemności. Producent deklaruje maksymalną pojemność bagażową przy złożonych siedzeniach na poziomie 715 l. Po francusku komfortowe, miękkie fotele nie wywiązują się zbyt dobrze z zadania wygodnego miejsca podczas długich podróży. I chociaż egzemplarz, jakim dysponowaliśmy miał przejechane ponad 200 tysięcy km na miękkich fotelach i obiciach nie było widać specjalnych śladów zużycia. Z drugiej strony ich nieoddychająca syntetyczna powierzchnia daje się we znaki podczas długich podróży - jazda jest męcząca dla wszystkich pasażerów. Na desce rozdzielczej czuć wpływ modnych, regularnych krzywych, elips i wybrzuszonych płaszczyzn. Dwuramienne koło kierownicy w wersjach podstawowych nie było w momencie debiutu niczym szczególnym w tej klasie, ale dzisiaj wygląda już dość osobliwie.
Szeroka paleta wyposażenia (RL, RN, RT) i silników rozpoczynała się od benzynowego silnika o pojemności 1390 cm3 i mocy 69 KM lub 75 KM (sprzedawanego pod nazwą 1,4e). Wyposażenie seryjne wersji podstawowej zawierało poduszkę powietrzną kierowcy, system napinania pasów, immobilizer, tonowane szyby, tylne siedzenie dzielone w stosunku 1/3 - 2/3, nie oferując jednak wspomagania kierownicy. Średnia i najbogatsza wersja wyposażenia dostępna była także z większym silnikiem 1.6e (90 KM), który odznaczał się nieco wyższym od mniejszych jednostek zużyciem paliwa (dokładnie 7,6 l/100 km w cyklu kombinowanym). Ulubione diesle (co wcale nie dziwi) 1,9 l były oferowane w wersji atmosferycznej 1.9D (64 KM, średnie zużycie paliwa 6,6 l/100 km) lub doładowanej 1.9dTi (98 KM, średnie zużycie paliwa 5,2 l/100 km). Najlepiej wyposażone wersje RT mogły być napędzane także dwulitrowym silnikiem o mocy 114 KM.
Dwudrzwiowe coupé wprowadzone wspólnie z pięciodrzwiowym hatchbackiem miało jeszcze bardziej charakterystyczny i dynamiczny wygląd. Zachowano spory nawis przedni, zmniejszając jednocześnie rozstaw osi do 2468 mm, natomiast nawis tylny skrócono do niezbędnego minimum. Długość Mégané Coupé zmniejszyła się do 3930 mm. Poprawił się wygląd samochodu, ale kosztem podróżujących z tyłu i pojemności bagażnika (288 l). Ponieważ zwiększenie sztywności nadwozia osiągnięto m.in. poprzez zastosowanie małej tylnej klapy, dostęp do przestrzeni bagażowej był utrudniony. Paleta silników składała się z benzynowego 1.6e (90 KM) i 2.0 (115 KM) lub 2.0 16V (150 KM). Najsłabsza wersja 1.6e była bardziej efektownym pojazdem niż faktycznym sportowcem. Przyspieszenie do setki na poziomie 11,3 s i prędkość maksymalna wynosząca 184 km/h były adekwatne dla 90 KM pod maską. Z kolei samochód odwdzięczał się średnim zużyciem paliwa na poziomie 7,4 l/100 km. Najmocniejsze dwulitrowe coupé swoimi 150 KM oferowało zdecydowanie więcej (prędkość maksymalna 215 km/h, przyspieszenie 0-100 km/h w 8,6 s), ale trzeba szczegółowo rozważyć, czy lepsze osiągi rekompensowały wyższą konsumpcję (kombinowane zużycie paliwa 9,1 l/100 km) i koszty utrzymania. Można również spotkać diesla 1.9 dTi.
Na przełomie 1996/1997 r. zaprezentowano kompaktowe MPV Mégane Scénic, które uzupełniło ofertę jednobryłowych Renault (trójca Twingo, Mégane Scénic i Espace). W 1997 r. zyskał nie tylko przychylność klientów, ale i dziennikarzy, ponieważ otrzymał tytuł Samochodu Roku. Przestronne wnętrze, większa wysokość (1610 mm), pięć indywidualnych foteli i uniwersalność kabiny były głównymi atutami nowej koncepcji. W Scénicu każdy fotele miał możliwość przesunięcia w kierunku wzdłużnym o ok. 200 mm, tak więc można było na przykład przesunąć środkowe siedzenie do przodu i tym samym zwolnić nieco miejsca na wysokości ramion, aby trzej pasażerowie z tyłu nie siedzieli ściśnięci niczym śledzie. Środkowy fotel był niestety o 50 mm węższy. Jeżeli w samochodzie podróżowało czterech pasażerów można było zdemontować środkowy fotel, a skrajne przesunąć o 11 cm w przód. Bagażnik o pojemności 410 l zwiększał się poprzez złożenie lub wyjęcie siedzeń tylnych aż do wartości 1800 l. Dopiero po faceliftingu z 1999 roku Mégane Scénic zmienił nazwę i występował jako niezależny model Scénic. W 2000 r. na rynek trafiła niezwykła wersja terenowa z napędem na wszystkie koła RX4, opis której (zarówno z silnikiem benzynowym i wysokoprężnym) możecie znaleźć w linkach na końcu artykułu.
Wraz z wprowadzeniem Scénica nadeszła także wersja Classic ze stopniowanym tyłem i standardowymi 510 l pojemności bagażnika. Elegancki sedan nosił konserwatywny charakter i minimalnie przesunął Mégané o pół klasy w górę. Park maszynowy był identyczny z 5-drzwiowym hatchbackiem.
Latem 1997 r. Renault podjął we współpracy z niemieckim produkcję kabrioletu. Otwarta wersja bez ochronnego pałąka za przednimi siedzeniami dysponowała miejscem dla czworga pasażerów. Jeżeli nie było tylu chętnych do jazdy, a potrzebowano większej ilości miejsca na bagaż, można było przykryć przestrzeń za przednimi fotelami elegancką pokrywą w kolorze nadwozia, a Mégane prezentował się wówczas niczym dwumiejscowy roadster, oferując jednocześnie dość miejsca dla bagaży, również na dłuższe trasy.
W 1999 r. rodzina przeszła facelifting, który w największym stopniu skoncentrował się na zmianie wyglądu zewnętrznego, zmianom w zawieszeniu i poprawie bezpieczeństwa pasywnego. Od tego momentu datuje się początek drogi pełnej sukcesów w kierunku uczynienia Renault najbezpieczniejszymi samochodami świata. Doskonały wynik crash-testu EuroNCAP, w którym Mégane uzyskało najlepszy rezultat w swej kategorii tylko to potwierdził. Wpłynęły na to niewątpliwie wzmocniona konstrukcja karoserii, seryjne 4 poduszki powietrzne (2 czołowe, 2 boczne chroniące klatkę i głowę) oraz pirotechniczne napinacze pasów z regulacją napięcia. Dużym plusem było seryjne zastosowanie ABS - układu zapobiegającego blokowaniu kół. Kolejnymi nowościami były 15" koła dla większości odmian i nowe silniki. Benzynowe jednostki napędowe wyposażone w 16-zaworowe głowice dysponowały lepszymi osiągami i były bardziej ekonomiczne. Podstawowym stał się 1.4 16V o mocy 95 KM i momencie obrtotowym 127 Nm/3750 obr./min (0-100 km/h w 12 s, prędkość maksymalna ponad 180 km/h, średnie zużycie paliwa 7,2 l/100 km). Większy 1.6 16V (107 KM) przyspieszał samochód do setki poniżej 10 sekund! Innowacje nie ominęły również silników diesla, które od 2000 r. występowały jako 1.9 dTi (80 KM) i 1.9 dCi (102 KM).
Dopiero w 1999 r. do produkcji trafiła ostatnia z wersji familii Mégane - kombi Grandtour - produkowane w Turcji. Było alternatywą dla jednobryłowego Scénica, dysponując bagażnikiem o pojemności 485 l (maksymalnie 1600 l).
Mégane był u nas bardzo popularnym przedstawicielem klasy niższej średniej i udanie konkurował z samochodami niemieckimi, włoskimi i japońskimi. Mocne argumenty w postaci atrakcyjnej ceny, bogatego wyposażenia i bezpiecznej konstrukcji przekonały wiele firm i osób prywatnych do zakupu tego modelu i obecnie bezproblemowo można go kupić z udokumentowanym pochodzeniem, zakupionego w krajowym salonie i starannie prowadzoną książką serwisową.
Niezbyt pozytywna ocena jakości i awaryjności pierwszych roczników uległy zasadniczej poprawie po liftingu przed 8 laty. Pomiędzy wozami 4 i 5-letnimi według Auto Reportu TṺV 2003 Mégane wlecze się w ogonie na 80 miejscu z 13,2 % samochodów z awarią. Dla zainteresowanych Renault pocieszający może być fakt, że Škoda Felicia w tej samej kategorii plasuje się 10 oczek poniżej (15,6%). Wśród modeli nowszych (1-3 lata) Mégane prezentuje się tylko lekko poniżej średniej, plasując się na 73 miejscu z odsetkiem awarii na poziomie 5,6 % .
.komfortowe zawieszenie.dobre własności jezdne.solidne zabezpieczenie przed korozją.szeroka oferta modeli i jednostek napędowych.atrakcyjna cena.precyzyjny układ kierowniczy.wystarczająca ilość miejsca, także dla wysokich osób
.miękkie fotele, praktycznie pozbawione trzymania bocznego.nierówno pracujące silniki.układ hamulcowy nieodporny na fading.brzęcząca deska rozdzielcza.niezbyt wysoka jakość powłoki lakierniczej.nieoddychający materiał tapicerki.odkręcające się obudowy w komorze silnika.hałaśliwe dźwięki pochodzące od osłon katalizatora
.wadliwe czujniki jednostki sterującej wtryskiem.nieszczelne amortyzatory.chwiejne fotele.zawilgocone światła tylne.korozja i nieszczelność układu wydechowego.piszczące hamulce.rozklekotane wnętrze.awaryjne zamki drzwi.uszkodzenia tarcz hamulcowych.nieszczelności pompy wody.wycieki oleju z zespołu napędowego
