Sport 4×4
Z tego też powodu Foresterowi - przynajmniej pierwszej generacji, produkowanej w latach 1997-2002 - dużo bliżej było zawsze do terenówki. Tym bardziej, że Subaru nigdy tak naprawdę prawdziwie terenowego samochodu nie produkowało. Forester zaś pełnił rolę kompromisu, o ile w tym przypadku o kompromisie w ogóle mówić wypada. Napęd na cztery koła - obowiązkowy w terenie - łączył się w nim z szybami bez ramek i silnikiem typu boxer, zapewniającym m.in. niżej położony środek ciężkości i piękny, rajdowy wręcz dźwięk.
Paraterenowe Subaru
Pierwsza generacja Forestera nie miała sobie równych. Choć nie była, oczywiście, pozbawiona wad, to zasłużyła na miano klasyki. Po latach zaś została wyidealizowana - nierzadko mówi się, że Subaru to jest autem do zadań specjalnych. W sam raz na wyścig dookoła bełchatowskiej kopalni. Następcy paraterenowego Subaru nie zdobyli już takiego uznania w oczach klientów i trudno się dziwić - wszystko to wina upływającego czasu. W roku 1997, tj. na początku kariery, Forester stanowił absolutną nowość, wieszczył odmienność. Dzisiaj natomiast SUV-y i wszelakie ich pochodne spotykamy niemal na każdym kroku.
Po latach
Sylwetka Forestera - jak na owe czasy (debiut konceptu w 1995 roku) - była może i interesująca, niemniej jednak zdążyła się już opatrzyć. Obecnie w towarzystwie innych SUV-ów nie robi praktycznie żadnego wrażenia. Ale to dobrze - auto staje się dzięki temu niepozorne i potrafi bardzo mile zaskoczyć nieświadomych zagrożenia drogowych “rywali".
Sam zaś Subaru Forester nigdy nie był wzorem wykonania. Materiały, które w nim zastosowano, wołają o pomstę do nieba. Wołają dosłownie, bowiem wystarczy drobna nierówność (a tych na drodze tego akurat modelu z całą pewnością nie może zabraknąć), by cały kokpit błagał o litość. Podobnie zresztą jak kręgosłup kierowcy - wśród miłośników Forestera nie ma bodaj jednego, który nie musiałby spowiadać się z myśli kierowanych pod adresem twórców foteli. Te zamontowane w Subaru komfortem odpowiadają siedzeniu gołym tyłkiem na zimnym kościelnym murze. Przyjemność umiarkowana. Szczegóły te rekompensuje niezawodność - Forester to wszakże samochód bezawaryjny i niezniszczalny (podobnie jak klan “Mody na sukces" o tym samym nazwisku).
W klasie boxer
O jednostkach montowanych w pierwszej generacji “terenowego" Subaru krążą legendy i - jak to legendy mają w zwyczaju - są mocno przesadzone. Twierdzenia, iż Forester nie ma sobie równych na asfalcie należy włożyć między bajki. Chyba że trafi nam się egzemplarz 210-konny (efekt doładowania jednostki 2,5 l). Dużo popularniejsze są jednak egzemplarze z silnikami 2-litrowymi, których dynamika - oględnie mówić - nie powala. 10,8, 10,7 czy - lepiej - 8,4 sekundy do 100 km/h to wynik przyzwoity, ale nie taki, który kazałby pęcznieć z dumy niczym fasolka w szklance wody.
Odpowiednio 122, 125 i 170 koni mechanicznych to wartości w zupełności wystarczające w ruchu miejskim, a także w terenie, gdzie moc i moment obrotowy (176, 184, 240 Nm) nierzadko mają decydujące znaczenie.
Bezmiar spalania
Mówi się zwykle, że każdy, kto pyta o spalanie, nigdy nie powinien kupować Subaru. Coś w tym jest - apetytowi na 10-12 litrów benzyny (w zasadzie niezależnie od jednostki napędowej, wszystkie oferowały mniej więcej zbliżone pod tym względem parametry) daleko do tak chwalonej dzisiaj oszczędności. Warto być może pokusić się zatem o założenie instalacji gazowej - zapotrzebowanie na LPG jest niemal identyczne, a koszty - co najmniej dwukrotnie niższe.
Bezawaryjność
Dużym zaskoczeniem jest awaryjność Subaru, a w zasadzie jej absolutny brak. Poza tylnymi amortyzatorami w egzemplarzach z samopoziomowaniem, typowe dolegliwości praktycznie nie występują. Tam siądzie sprzęgło, tam drążki stabilizatorów, a gdzie indziej skrzynia biegów (opcjonalnie 5-biegowa manualna oraz 4-stopniowa automatyczna). Wszystko to jednak kwestia bądź losowa, bądź też uzależniona formą eksploatacji. Można jednak być pewnym, że Subaru Forester nie zostało obciążone żadnymi wadami genetycznymi, a to w motoryzacji doprawdy chwalebny wyjątek.
Rynek wtórny
Jak przystało na japoński klasyk z prawdziwego zdarzenia, jego ceny na rynku wtórnym maleją bardzo powoli. Trzeba zatem liczyć się z wydatkiem rzędu co najmniej 15.000 złotych za średniej urody egzemplarz oraz co najmniej 20 tysięcy za samochód, który niewiele różnił będzie się od salonowego. Na co warto uważać?
Przede wszystkim na przeróbki niewielkim kosztem. Subaru Forester szczególnie popularne było w Anglii, kraju - delikatnie mówiąc - upośledzonym drogowo. Stąd też wiele trafiających do Polski egzemplarzy miało pierwotnie kierownicę po prawej stronie. I choć “przekładka" nie jest tu niczym szczególnie trudnym, to jednak wykonana metodą chałupniczą nie pozostanie bez wpływu na stan auta. W wielu przypadkach spotkać można jednak Forestery zadbane, w dobrej kondycji, natomiast z astronomicznie wysokim przebiegiem. Spieszę jednak uspokoić - 200-300 tysięcy to jeszcze nie wyrok.
Nie brakuje samochodów bardzo dobrze wyposażonych - elektryczne lusterka i szyby to standard. Można natomiast przebierać wśród egzemplarzy z immobiliserem, klimatyzacją, centralnym zamkiem, komputerem pokładowym itp..
Pytanie: czy warto. Z całą pewnością tak, jeśli tylko niestraszne są nam rosnące ceny paliw. Fakt faktem, Subaru Forester pierwszej generacji pali niemało, niemniej jednak daje w zamian więcej niż niejeden nowy samochód. Zadbany egzemplarz z całą pewnością posłuży jeszcze wiele lat, dając tym samym ogromną frajdę jego właścicielowi. Kwestia kolejna: Forester I, II czy może III? Abstrahując od ceny, to właśnie pierwsza generacja zdołała zachować najbardziej wyrazisty charakter. Kolejne zgubiły jakby nieco ze swojej zadziorności, dopasowując się tym samym do współczesnych standardów. I tu kolejny zdecydowany plus dla pierwszej generacji.
