Od kiedy w 1966 roku z linii produkcyjnej zjechały modele pierwszej generacji, Toyota pielęgnuje nazwę Corolla, dbając by każda dalsza generacja powtórzyła sukces poprzedniej i na dodatek przyniosła z sobą coś nowego. Od początku produkcji sprzedano już ponad 25 milionów sztuk Corolli. Model ten już kilka ładnych lat utrzymuje się na czołowych pozycjach w niezależnych rankingach niezawodności, tak wśród aut najmłodszych, jak w kategoriach samochodów dziesięcioletnich, gdzie wyniki bywają zupełnie inne. Mianem "niezawodnego auta" zwykliśmy raczej nazywać modele takich marek jak Volkswagen, Mercedes czy Audi, choć te auta w opisywanych rankingach plasują się najczęściej dopiero za Toyotami. Stosunkowo małe zainteresowanie na rynku samochodów używanych robi z Corolli bardzo rozsądny nabytek, zwłaszcza że nawet najstarsze generacje szczycą się solidnością i niezawodnością. Wysoka jakość tych aut jest zdumiewająca zwłaszcza dlatego, że Toyota regularnie co 4-5 lat przedstawia nową generację Corolli, a jak wiadomo nawet najmniejsza zmiana w konstrukcji może stać się źródłem usterek. Przemyślana, odporna i prosta konstrukcja Corolli jest kamieniem węgielnym sukcesów jakie model ten odnosi na całym świecie. W roku 2002 na rynku pojawiła się już 9. generacja tego bestsellera, jednak bliżej przyjrzymy się 8. generację, którą produkowano do 1997 roku.
Dla Coroll z lat 80. i początku lat 90 był charakterystyczny stonowany i niewyraźny design. Zadaniem ósmej generacji było przełamać ten stereotyp i zdobyć nową młodszą klientelę. Dlatego do produkcji weszły ekstrawaganckie Corolle z czterema różnymi nadwoziami. W ofercie Toyoty znalazł się trzydrzwiowy hatchback, pięciodrzwiowy liftback, sedan oraz kombi. Znakiem rozpoznawczym wszystkich czterech typów stały się przednie owalne reflektory, do których płynnie nawiązywały przetłoczenia na przedniej masce. Takie rozwiązanie stylistyczne mogło nas w Corolli rozkochać albo całkowicie do niej zniechęcić. Pomijając przód auta, najbardziej konwencyjny wydaje się być trzydrzwiowy hatchback, na podstawie którego zbudowano wyścigówkę WRC, która w latach 1998, 1999 znalazła się na czołowych pozycjach światowych rallye. Rozmiary 4100 x 1690 x 1358 mm robią z Toyoty typowego przedstawiciela tzw. klasy Golf. Wszystkie typy nadwozi stały na płycie podłogowej z rozstawem osi 2465 mm. Sedan cieszył się zainteresowaniem zwłaszcza u starszej klienteli, przyzwyczajonej do bardziej stonowanej stylistyki. Dziwi fakt, że właśnie ten typ dysponował większym od wersji kombi bagażnikiem o pojemności 370 l. Pojemność bagażnika sportowego kombi, które zachwyca dynamizmem linii bocznej, wynosi jedyne 308 litrów, co w wypadku kombi jest zaskakująco mało. Kompromisem jest pięciodrzwiowy liftback, który dzięki unoszonej tylnej klapie dysponuje przestrzenią bagażową o pojemności 372 litrów. Jednak praktyczność w życiu codziennym ujmuje autu urody. Zaokrąglone tylne partie samochodu robią wrażenie ociężałych i mało dynamicznych.
W kabinie pasażerskiej królują tworzywa sztuczne oraz niezbyt udane fotele. Krótkie siedziska to jeden z mankamentów tego auta. Tablica rozdzielcza nie zachwyca niczym nadzwyczajnym. Środkowa konsola dysponuje stosunkowo wysoko umieszczonym radiem, które jest w ten sposób łatwe w zasięgu i manipulacji, ale też lepiej widoczne z zewnątrz, co dla złodziejaszków może być zanadto kuszące. Na konsoli tej znajdują się jeszcze "historycznie" wyglądająca dźwignia regulacji wlotu powietrza do kabiny, drzwiczki małego schowka, wysuwany uchwyt na dwa napoje oraz popielniczka. Dalszy schowek na drobiazgi niezbędne w czasie podróży znajduje się w lewo obok kierownicy. Corolla dysponuje dostateczną ilością na przednich siedzeniach, z tyłu dla dorosłych może być nieco ciaśniej. Od początku lat 90. japońskie silniki pokazywały europejskiej konkurencji, ile mocy można wydobyć z małych objętości. Toyota w dodatku ulepszyła moment obrotowy, którego brakowało w wysokoobrotowych silnikach. Jeśli jednak preferujemy żwawszą jazdę, to i tak musimy utrzymywać silnik na wyższych obrotach. Podstawową jednostką napędową był szesnastozaworowy silnik 1,4 o mocy 84 KM i maksymalnym momencie obrotowym 120 Nm przy 4200 obr./min. Silnik 1,6 dysponuje mocą 110 KM i momentem obrotowym 145 Nm przy 4800 obr./min. Słabsza Corolla mogła jechać z prędkością maksymalną 175 km/h, a do setki przyśpieszała w 12,5 s. Mocniejsza wersja rozpędzała się do 195 km/h, a setkę robiła w 10,2 s. Spotkać można też wersję wysokoprężną o objętości 1,8 litra i napędem na cztery koła. Na dołączonych zdjęciach widnieje wzorowo wypolerowany diesel o objętości 2,0 litra, mocy 72 KM i momencie obrotowym 131 Nm przy 2500 obr./min. Silnik ten w cyklu mieszanym spalał średnio 6,4l/100 km. Od roku 1999 wśród trzydrzwiowych hatchbacków pojawiła się wersja G6 z silnikiem o mocy 110 KM oraz sześciobiegową skrzynią.
Nawet w Corolli czas od czasu coś się psuje. Statystycznie najczęstszą usterką jest wyładowana czy popsuta bateria, problemy z głowicą cylindrów oraz szybsze niż normalnie zużycie sprzęgła (zwłaszcza wersje silnikowe 1,4 l). Twardsze zawieszenie wiąże się z mniejszym komfortem jazdy na wybojach, których na naszych drogach niestety nie brakuje. Z drugiej strony na pochwałę zasługują podwozie i karoseria, które są dość odporne na korozję.
Ósma generacja doczekała się nowych oznakowań. Litery XLi, Si i GLi stosowane wcześniej, zastąpiono przydomkami Linea TERRA, TERRA-X oraz LUNA.
W roku 2000 Corollę odmłodzono. Za sprawą kulistych reflektorów mieszczących się pod wspólnym szklanym okryciem w stylu BMW, auto stało się bardziej agresywne. Długość wszystkich typów nadwozi wzrosła o kilka milimetrów. Najpoważniejsze zmiany dotyczyły jednak jednostek napędowych. Tak jak w mniejszym Yarisie, także w Corolli pojawił się silnik spalinowy wyposażony w nowoczesną technologię VVT-i (Variable Valve Timing and Intelligence). Najmniejszy silnik 1,4 VVT-i mógł z objętości 1398 cm3 uzyskać moc 97 KM przy 6000 obr./min oraz maksymalny moment obrotowy 130 Nm przy 4800 obr./min. Najwolniejsza Corolla do setki przyśpieszała w 11,8 s a jej prędkość maksymalna wynosiła 185 km/h. Silnik 1,6 VVT-i (110 KM) rozpędza Corollę do 195 km/h, a od 0 do 100 przyśpiesza w ciągu 10 s. Jednostka diesla 2,0 D pozostała w ofercie i dodatkowo została uzupełniona o doładowaną wersję typu common-rail, która sprzedawana była jako 2,0 D-4D. Silnik ten jednak oferował tylko przeciętne osiągi: moc 90 KM, moment obrotowy 215 Nm przy 2200 obr./min. Zużycie paliwa w trybie kombinowanym wynosi 5,8 l/100 km.
Toyota Corolla to samochód, który urzeka swą niezawodnością, a jeśli w dodatku zauroczy nas swym wyglądem, będzie wiernym wspólnikiem podczas pokonywania kilometrów.
Plusy:
- niezawodnośćsolidna i wytrzymała technikaodporność na korozjędynamiczne silnikistosunkowo niskie zużycie paliwaprecyzyjne wykonanie
Minusy:
- hałaśliwe i nierówno pracujące silnikitwarde zawieszenieniewygodna tylna kanapaskromne wyposażenie standardoweniedokładny wskaźnik poziomu paliwa
Najczęstsze usterki:
- wady rozrusznikaproblemy ze zmianą i skrzynią biegówpiszczenie hamulcówusterki immobilizerazużycie amortyzatorówkorozja układu wydechowegoprzepalanie się uszczelki pod głowica silnika
