Ducati Monster S2R - test włoskiej żylety

Ducati Monster S2R - rasowo wygląda

Wyjątkowość Ducati Monster S2R podkreśla 1-ramienny wahacz tylnego koła, podwójny tłumik wydechu i ekskluzywny czerwony kolor z białymi pasami. Szkielet motocykla tworzy typowa, sztywna rama kratownicowa ze stalowych rur z widelcem upside-down z przodu i 1-ramiennym wahaczem z tyłu.

Syty czerwony kolor dopełnia biały pas, który ciągnie się od przedniej owiewki, wzdłuż zbiornika aż po tylny błotnik. Sportowego ducha dodają 17-calowe koła z białymi 5-ramiennymi felgami firmy Marchesini. Fotel pasażera ukryty jest pod plastikową pokrywą. Model Monster należy do klasy naked-bike, a najmocniejsza wersja jest odmianą cafe racera. Motocykle tych kategorii cechują się minimalną ilością plastikowych owiewek wokół silnika, co Monster spełnia bez reszty.

Nawet niedoświadczony obserwator zauważy dwa cylindry rozwarte pod kątem prostym. Jednostka o pojemności 803 cm3 z rozrządem desmodromicznym chłodzona jest powietrzem. Skok cylindra wynosi 88,0 x 66,0 mm. Silnik osiąga moc 56,6 kW (77 KM) przy 8250 obr./min i maksymalny moment obrotowy 73 Nm od 6500 obr./min. Siła napędowa przenoszona jest na tylne koło poprzez 6-biegową skrzynię biegów i łańcuch.

Ducati Monster S2R - pozycja za kierownicą i deska rozdzielcza

Ducati Monster ma całkiem kompaktowe rozmiary, ale dzięki sportowej pozycji za kierownicą czułem się wygodnie nawet ze swoimi 191 cm. Tydzień wcześniej miałem możliwość jeździć Yamahą FZ-1 i KTM 990 Superduke i subiektywnie muszę powiedzieć, że właśnie Ducati oferuje najlepszą ergonomię trójkąta podnóżki – siedzenie – kierownica. S2R jest słabszy od wymienionych modeli konkurencji, ale myślę, że mocniejsze Monstery zaoferują podobny komfort jazdy.

W FZ-1 siedziałem wyprostowany, a kierownica miała niewygodny kształt, natomiast Superduke oferuje coś w rodzaju kompromisu między naked bike’iem i motardem. Na długich trasach, jak np. przejazd z Pragi do Brna po autostradzie Monster zachowywał się bardzo dobrze, ale przy porównaniu komfortu w czasie jazdy po autostradzie bez wątpienia wygrywa Superduke.

Deska rozdzielcza S2R składa się z dwóch zegarów, z lewej zamontowano prędkościomierz, a na prawej stronie obrotomierz. Oba analogowe wskaźniki miały w dolnej części wyświetlacze cyfrowe, które wskazywały całkowitą ilość kilometrów/dzienną ilość kilometrów oraz temperaturę cieczy chłodzącej.

Podczas jazdy bardzo przeszkadzała mi owiewka i lusterka wsteczne w Ducati Monster. Oba elementy podczas jazdy pochłaniały znaczne wibracje silnika, co w efekcie powodowało, że obraz w lusterkach był rozmazany. Dopiero teraz doceniłem obowiązkowe świecenie w dzień, dzięki zapalonym światłom mogłem przynajmniej się domyślić, że ktoś za mną jedzie. Natomiast wibrująca owiewka przeszkadzała w polu widzenia kierowcy. Są to drobnostki, z którymi można nauczyć się żyć, ale oba problemy można by bardzo łatwo rozwiązać – lusterka zamontować na krótszych nóżkach, a plastikową owiewkę usztywnić.

Ducati Monster S2R - odczucia z jazdy

Kiedy usiadłem za kierownicą i złapałem za rękojeści, wydłużony zbiornik paliwa wywołał we mnie uczucie, że Monster jest bardzo długi. Z tym uczuciem borykałem się nawet w trakcie jazdy. Po odpaleniu silnika odezwał się zachrypły 2-cylindrowy baryton z podwójnej końcówki wydechu. Głęboki dźwięk silnika jest przyjemny dla ucha przy wszystkich obrotach. Wrzucam jedynkę, przecinam centrum czeskiej stolicy i zmierzam na autostradę w kierunku Brna.

Silnik w Ducati Monster bez problemu radzi sobie już od najniższych obrotów. Niezmęczenie aż do maksymalnych obrotów. Najlepiej jednostka czuje się w zakresie 4000 do 8000 obr./min, kiedy wibracje silnika nie są tak odczuwalne, a motocykl ma dość siły na przejazdy ostrymi zakrętami. Atutem motocykla jest także niska masa netto (173 kg). S2R bez problemu wchodził w zakręty, a przechylanie nie było problematyczne ani dla motocykla, ani dla mnie. Sportowo zestopniowana skrzynia biegów zmusza do częstej zmiany biegów w celu znalezienia optymalnych obrotów i mocy silnika.

Miększe zestrojenie zawieszenia jest przyjemne ze względu na stan naszych dróg, jednak doświadczonemu „ścigaczowi” nie przypadnie do gustu. Układ hamulcowy Ducati jest dostatecznie mocny i można na nim polegać, charakterystyka jego pracy nie jest jednak pierwszorzędna. Przedniemu hamulcowi trwa całkiem długo, zanim dostarczy potrzebną siłę. Można się do tego przyzwyczaić, jednak w krytycznych sytuacjach liczy się każdy ułamek sekundy.

Niestety ze względu na krótki czas, jaki mieliśmy na test nie udało nam się dowiedzieć, jak komfortowo czuje się podczas jazdy pasażer. Pokrywę tylnego siedzenia zdemontowaliśmy tylko podczas sesji zdjęciowej. W przeciągu czterech dni przejechaliśmy całkiem dużą odległość, przy relatywnie dobrym zużyciu paliwa na poziomie 6,2 – 7,1 l/100 km (średnio 6,58 l/100 km).

Ducati Monster S2R - plusy i minusy

Ducati Monster S2R to godny przedstawiciel klasy naked-bike. Udana włoska stylistyka i atrakcyjny image przyciąga wzrok przechodniów tak samo jak piękna dziewczyna. Monstera można polecić wszystkim, którzy lubią sportową jazdę, ale nie obce im spokojne przejazdy ulicami miast. Po zdemontowaniu pokrywy można pomyśleć o przyjemnych wycieczkach z dziewczyną na tylnym siedzeniu. Moc motocykla jest wystarczająca dla lżejszych motocyklistów i idealna dla płci pięknej, z moimi 110 kg wybrałbym jednak mocniejszą wersję S2R 1000 lub S4R.

Plusy:

• kult marki Ducati
• design
• masa

Minusy

• hamulec przedni
• wibrujące lusterka i owiewka