To są ikony amerykańskiej motoryzacji. Sprawdzamy klasyczne pikapy z USA

Chevrolet AK Series 3104

Drzwi ćwierćtonowej ciężarówki Chevy z serii AK, która została wprowadzona już w 1941 roku, zatrzaskują się w zamkach z twardym metalicznym dźwiękiem. Aktywuję stacyjkę filigranowym mosiężnym kluczykiem, ale rzędowa 6-cylindrowa jednostka produkująca 91 KM ożywia się dopiero dzięki nożnemu rozrusznikowi umieszczonemu po prawej stronie pedału gazu.

Jednostka napędowa o pojemności 3,5 litra (z żeliwnym blokiem) wykonuje swoją pracę całkowicie bez zakłóceń. Podczas ruszania przekonuję się, że można od razu jechać na drugim biegu. Lekka ciężarówka, którą mamy okazję testować, spędziła swoje zawodowe życie w północnej Dakocie. Obecny właściciel (Christian Hölting) znalazł ją kilka lat temu w San Francisco. Pikap został przemalowany tylko raz (w latach 60.) i był używany jako warsztatowy pojazd z (niestety) obniżonym podwoziem. Dlaczego zmniejszony prześwit nie był dobrym pomysłem? Bo to pogorszyło i tak już nie najlepsze resorowanie. Teraz może spędzić emeryturę w muzeum Christiana w niemieckim mieście Stade.

Jednak podczas naszego porównania musi ponownie wziąć się do roboty. Gdy samochód rusza, od razu wyczuwa się jego zaawansowany wiek. Przedwojenny projekt oparty na platformie GM-A Chevroleta Deluxe w 1946 r. był już przestarzały. Rok później pojawił się projekt Advance, z nową techniką i większą paką. Jednak "Stovebolt Engine" o pojemności 216 cali sześciennych musiał przetrwać do 1953 roku. Nie był to oczywiście problem, bo silnik rozwija moc, która wystarczy do sprawnego poruszanie się (także po załadowaniu pojazdu). Z jednostką napędową współpracuje niezsynchronizowana czterobiegowa skrzynia.

Pierwsze powojenne pikapy pod konstrukcyjnym względem pamiętały czasy sprzed wojny

Każdy, kto rozejrzy się po spartańskiej kabinie, natychmiast zauważy, że jest to wół roboczy. Komfort? Nie ma szans. Bez wspomagania kierownicy czy innych pomocników półtoratonowa ciężarówka wymaga pełnej koncentracji podczas prowadzenia. Uważać trzeba np. w trakcie jazdy wąskimi, wiejskimi drogami wytyczonymi między owocowymi drzewami.

Chevrolet AK Series 3104 — naszym zdaniem

Praca fizyczna w wieku emerytalnym? Dla niemal 80-letniej ciężarówki Chevroleta to wciąż możliwe. Jednak każdy zainteresowany amerykańskim pikapem z lat 40. i tak będzie go używał prawdopodobnie tylko do okazjonalnych podróży.

W tym przedwojennym modelu nie istnieje nawet namiastka luksusu czy komfortu – wszystko jest głośne i trzęsące się, a do tego auto okazuje się powolne. Niezsynchronizowana skrzynia biegów i brak wszelkich pomocników, takich jak wspomaganie hamulców czy układu kierowniczego wymagają od kierowcy pełnego zaangażowania.

Dobrze, chociaż, że podczas jazdy w Europie drogami lokalnymi czy w mieście, po włączeniu się do ruchu można przynajmniej nadążać za innymi samochodami. Jednak wszystko powyżej 90 km/h jest męczące i należy unikać autostrad. Wystarczą podmuchy wytwarzane przez przejeżdżające ciężarówki, żeby niezbędne było kontrowanie. Także ci, którzy chcą ogrzewania, działającej wentylacji i jakiejkolwiek innej formy codziennych udogodnień powinni rozejrzeć się za przedstawicielem motoryzacji z innej dekady (czytaj: młodszej).

Ale jeśli świadomie zdecydujesz się obejść bez tego wszystkiego, to ten rześki staruszek potrafi sprawić Ci naprawdę dużo frajdy z podróżowania. Zapewnia czyste wrażenia z prowadzenia oraz wysoką wartość użytkową, która umożliwia transport skrzynek piwa, dwukołowców, czy innego sprzętu rekreacyjnego.

Chevrolet Apache 3234 Fleetside

Techniczny skok naprzód wyznaczył Chevrolet Apache, który również pochodzi z floty Christiana. W 1954 roku projekt Advance przeszedł do historii, a Chevy całkowicie przeprojektował serię ciężarówek pod nazwą "Task Force". Zniknęły wystające błotniki poprzednika, a tym samym lampy i osłona chłodnicy są mocniej zintegrowane z resztą nadwozia. Lekkie i średnie ciężarówki stały się bardziej podobne do samochodów osobowych i szybko okazały się najpopularniejszymi modelami Chevroleta.

Apache Christiana w kolorze Golden Yellow zjechał z linii produkcyjnej w ostatnim roku serii jako typ 3234 Fleetside. W rodzinnym Oregonie wykorzystywano go wyłącznie do lekkiej pracy, dlatego nie został mocno zniszczony i nawet do dziś nosi pierwszy lakier.

Przeskok technologiczny od 1946 do 1959 roku jest ogromny – grzechocząca jazda w AK odchodzi w zapomnienie. Kierowcy Apache'a siedzą na wygodnych fotelach Nu-Flex, cieszą się nowoczesnym systemem wentylacji, a dzięki panoramicznemu oknu mają widok jak w autobusie. Z kolei trójkątny prędkościomierz przypomina ten z modelu Bel Air z serii Tri-Chevy, zatem można tu poczuć się jak w samochodzie osobowym.

Chociaż do Apache'a oferowano nowe silniki V8, egzemplarz Christiana musiał zadowolić się rzędowym sześciocylindrowcem. Thriftmaster 6 produkuje 135 KM z 235 cali sześciennych (3,9 litra), a przeniesienie napędu na tylne koła zapewnia zsynchronizowana, czterobiegowa manualna skrzynia. Także w tym przypadku możliwy jest start przy użyciu drugiego przełożenia.

Układ kierowniczy okazuje się wystarczająco precyzyjny, pozycja siedząca nie podlega krytyce, a 135 KM pozwala na płynne zwiększanie prędkości. W porównaniu do Chevy AK, prowadzenie tego modelu jest jak wizyta w spa.

Dzięki zastosowaniu koncepcji Fleetside, z wewnętrznymi nadkolami, wzrosła ładowność pojazdu. Długi rozstaw osi zapewnia dobrą stabilność podczas jazdy na wprost, co jest bardzo pożądane na szutrowych drogach.

Chevrolet Apache 3234 Fleetside — naszym zdaniem

Apache pochodzi z ostatniego roku serii Task Force i prowadzi się jak samochód osobowy z tamtej epoki. Kabina kierowcy jest ucztą dla oczu, ponieważ kokpit przypomina Chevroleta Bel Aira, który pojawił się na rynku równolegle z serią pikapów. Zsynchronizowana manualna skrzynia biegów współpracująca z sześciocylindrowym silnikiem działa precyzyjnie. Zastosowanie dużej, trójramiennej kierownicy sprawia, że pomimo braku wspomagania wysiłek podczas kręcenia nie obciąża nadmiernie mięśni.

Nowa panoramiczna szyba zapewnia doskonałą widoczność, a w wersji z długą paką – Fleetside Apache zapewnia doskonałe walory transportowe. Technika okazuje się solidna i nie ma powodów do narzekań na wszelkiego rodzaju prace serwisowe. Dzięki trwałej ramie rdza nie jest poważnym problemem. Jedyną rzeczą, która psuje przyjemność z jazdy, jest nieco słaby silnik. Dostępny wówczas Workmaster V8 o mocy 230 KM lepiej pasowałby do Apache'a niż trochę za słaby sześciocylindrowy Thrustmaster generujący 135 KM.

Ford F-250 Camper Special

Czas na jazdę kolejnym bohaterem naszego testu. Jest nim Ford z 1968 roku z legendarnej serii F – samochód, który do dziś szczyci się mianem najlepiej sprzedającego się samochodu w Stanach Zjednoczonych. Ford F-250 Camper Special w kolorze Meadowleak Yellow pochodzi z piątej generacji, a obecny posiadacz jeździ nim niemal codziennie już od 2013 roku.

Podczas zmiany właściciela samochód nie trafił w całkowicie obce ręce, bowiem aktualny posiadacz nabył go od przyjaciela, który był jego sąsiadem. Po sprzedaży Forda poprzedni kierowca tego egzemplarza zdecydował się na zakup GMC z 1958 r. Okazało się jednak, że miał problemy z tym pojazdem podczas codziennej eksploatacji i w efekcie ponownie kupił Forda F-250, ale tym razem w wersji Ranger XLT.

Właściciel opisywanego egzemplarza od dziesięciu lat używa ciężarówki do przewozu odpadów ogrodowych, kostki brukowej, piasku czy transportu motocykli. Z racji długiej paki i ładowności nieco poniżej tony, w dalszym ciągu jest to idealny pojazd użytkowy. Nawet wykorzystanie go, jako… basenu o pojemności 1000 l nie zrobiło wrażenia na podwójnych resorach piórowych.

Przekręcam kluczyk w stacyjce umieszczonej z lewej strony kolumny kierowniczej (czy ten samochód kiedykolwiek startował w Le Mans?) i natychmiast Bigblock pewnie bulgocze na wolnych obrotach, "siorbiąc" w zrelaksowany sposób paliwo przez gaźnik Cartera. Dźwignię automatycznej skrzyni ustawiam w pozycji D i rozpoczynam jazdę.

W porównaniu z nieprecyzyjnymi, manualnymi skrzyniami w autach z 1946 r. i 1959 r., automatyczna przekładnia C6 oszczędza kierowcy mnóstwo trudu i poprawia komfort użytkowania samochodu. Zresztą, wspomaganie układu kierowniczego również. To niezbędne wyposażenie, bo jazda 2-tonowym modelem na oponach 265 byłaby zbyt męcząca, nawet bez ładunku. Silnik V8 o mocy 215 KM pozwala na rozpędzenie samochodu do 165 km/h, ale tak naprawdę obecnie nie ma to żadnego znaczenia. Tym razem ważniejsze są inne cechy – wysoki moment obrotowy (443 Nm), przydatność do użytku na co dzień oraz ładowność.

W wersji Camper Special F-250 toczy się na kołach z ośmioma otworami. Poza tym wszystko jest tu nieco większe i cięższe niż w innych odmianach. Z kolei układ jezdny ma sztywniejsze zestrojenie. W efekcie nieobciążony Ford nerwowo stąpa po wiejskich drogach, a tył mocno podskakuje. Gdy na część ładunkową trafia pół tony ściętych drzew owocowych, zaczyna się spokojna jazda. Silnik i skrzynia biegów nie mają problemów z dodatkową masą, a podwozie zapewnia teraz komfortowe resorowanie. Nawet mając ponad 50 lat, Ford dziarsko radzi sobie zarówno z jazdą, jak i z pracą. Za to niedzielne wycieczki do lodziarni to raczej nie jego domena.

Ford F-250 Camper Special — naszym zdaniem

Camper Special z 1968 roku należy do piątej generacji, a tym samym do najsolidniejszych pojazdów tej serii, ponieważ do 1970 roku były one wykonane z amerykańskiej stali wysokiej jakości. Dzięki temu jest mniej podatny na rdzę niż późniejsze modele, które otrzymały nadwozie z importowanego metalu. Możliwość holowania ciężkich przyczep oraz duża ładowność sprawiają, że modele 250 i 350 są szczególnie poszukiwanymi, użytkowymi klasykami.

Wspomaganie kierownicy oraz hamulców były standardem w piątej generacji, a osiągi i komfort jazdy okazały się ponadprzeciętne, jak na tamte czasy. Ze względu na wymiary auta serwis hamulców jest bardziej złożony niż w mniejszych modelach F-100 i F-150. Jednak F-250 jest uważane za niezniszczalny pojazd, a dzięki solidnej automatycznej skrzyni biegów C6 w wersji z silnikiem V8 nie ma problemu nawet przy maksymalnym obciążeniu. Wadą jest wysokie zużycie paliwa w przypadku spotykanych najczęściej silników o pojemności 360 (small block) i 390 (big block) cali sześciennych – trudno będzie zejść poniżej 18 l na 100 km.

Dodge D150 True Spirit

Zupełnie inny jest Dodge D150. Choć został zaprojektowany jako pojazd użytkowy, to należy już do rozpoczynającej się wówczas ery lifestylowych pikapów. Pod koniec lat siedemdziesiątych indywidualność stała się ważna również dla klientów ciężarówek z dużą paką. Powstały wyjątkowe modele, takie jak: "Lil' Red Express", "Warlock" czy "True Spirit". W tej ostatniej postaci zbudowano mniej niż 250 egzemplarzy.

Obecny właściciel znalazł ten samochód w Kalifornii i kupił go za pośrednictwem portalu Scout. Przy okazji fan pikapów z Bremy zamienił hobby w dodatkową działalność zarobkową i od 2015 r. importuje wybrane klasyczne modele.

Z racji tego, że jest to odmiana z krótką paką, możliwości transportowe nie były dla tego D150 priorytetem. To sprawiło, że samochód spędził życie w słonecznej Kalifornii bez wożenia ciężkich ładunków. W efekcie jest nadal w bardzo dobrym stanie technicznym. Poprzedni właściciel dbał bardzo o ten egzemplarz i samochód ma w dalszym ciągu oryginalny lakier. Poza tym jego przebieg to tylko 45 tys. mil (ok. 72 tys. km).

Wsuwam się za kierownicę, a drzwi wpadają z delikatnym kliknięciem w niezużyty zamek. Schludna deska rozdzielcza w stylu muscle cars, subtelne brązowe odcienie i siedzenie niczym w salonie tworzą domową atmosferę. Wszystko to sprawia, że podróżując tym samochodem, nie odczuwa się motywacji do pracy.

Gdy silnik już pracuje, szybko staje się jasne, że jest to produkt Chrysler Corporation. Skąd taki wniosek? Bowiem zrzędliwy dźwięk small blocka kojarzymy z takich modeli jak Dodge Dart czy Dodge Challenger. Dzięki zastosowanej jednostce o mocy 225 KM True Spirit startuje wyjątkowo dynamicznie, a rozpędzanie pojazdu kończy się dopiero przy 175 km/h. Przebieg wydaje się realny, bo dzięki wspomaganiu kierownicy True Spirit prowadzi się jak nowy samochód, a moc silnika okazuje się wystarczająca, żeby bez trudu wzbijać kurz na polnych drogach.

Dodge D150 True Spirit — naszym zdaniem

Model D150 rzadkiej, specjalnej serii True Spirit pod technicznym względem jest identyczny, jak pozostałe odmiany tego modelu. Jednostka napędowa o pojemności 360 cali sześciennych sprawdzona wcześniej w Dodge’u Challengerze i tym podobnych modelach, chętnie wchodzi na wysokie obroty. Moc 225 KM okazuje się wystarczająca dla ważącego 1,7 tony pikapa. Przekładnia 727 Torqueflite (pierwszy wybór dla pikapów i samochodów muscle car z silnikami typu big block), nawet przy pełnym obciążeniu płynnie zmienia biegi.

Dzięki krótkiemu rozstawowi osi Dodge okazuje się łatwy w manewrowaniu nawet na wąskich i krętych drogach. Wiele części zamiennych do silnika, skrzyni biegów, hamulców i elektryki można znaleźć w niemieckim sklepie Mopar. Trudne do zdobycia są natomiast elementy nadwozia. Specjalnie dla tej serii przygotowano 5-szczelinowe felgi Western Chrome.

Dodge W150 Power RAM 4WD

Podróż w czasie przenosi nas teraz do lat 80. oraz do samochodu z napędem 4x4. Od 1981 roku Dodge oferował wersje serii D i W. Nasz dwukolorowy W150 "Power Ram" z 1986 roku to półtonowa ciężarówka z krótką paką. Samochód ma dołączany napęd na cztery koła.

Wsiadamy, usadawiamy się na wykończonej czerwonym aksamitem kanapie i ruszamy. Baran na kanciastej masce działał niegdyś na amerykańskich kierowców niczym gwiazda Mercedesa w Europie. W ten sposób Dodge próbował zastraszyć potężną konkurencję ze strony Forda.

Stonowany wygląd kabiny oddaje idealnie klimat lat osiemdziesiątych, ale jednocześnie daje poczucie, że masz do czynienia z solidnym kumplem. Silnik V8 o pojemności 5,9-litra i trzybiegowa, automatyczna skrzynia dobrze ze sobą współpracują, a prowadząc ten pojazd, można poczuć się tak zrelaksowanym, jak w osobowym modelu. Trudno po nim poznać, że amerykańskie pikapy były kiedyś projektowane do trudnych zadań transportowych na wsi. Teraz pojawiły się już w gronie klasyków, ale kiedy przychodzi co do czego, wciąż mogą zachwycić możliwościami przewozowymi, a jednocześnie cieszą prowadzeniem.

Bohaterowie naszego porównania udowadniają, że ta radość z jazdy jest niezależna od okresu, w którym zbudowany został pikap. Każde z tych aut cieszy na swój sposób i to niezależnie od zastosowanej techniki.

Dodge W150 Power RAM 4WD — naszym zdaniem

Litera W w oznaczeniu modelu robi dużą różnicę. Podczas gdy w serii D musi wystarczyć napęd na tył, to w wersji W można skorzystać z dołączanego napędu 4x4. Technika ze sprawdzonym small blockiem o pojemności 318 cali sześciennych i trzystopniową automatyczną skrzynią biegów jest tak samo nieciekawa jak stylistyka nadwozia. To samochód z lat 80., a wówczas producenci nie silili się już na oryginalny wygląd.

Jednak to jest właśnie zaleta modelu Power Ram. Okazuje się on niepozornym, a jednocześnie niezawodnym kumplem, z którym można podjąć każde wyzwanie – zarówno transportowe, jak i dotyczące jazdy. W niezbyt wymagającym terenie auto prowadzi się doskonale, a właściwości użytkowe są zaskakująco dobre jak na rozmiar pojazdu. Jeżeli chcesz dyskretnie poruszać się po wiejskich drogach, to też dasz radę. Kierowcy W150 mogą znaleźć kontakty za pośrednictwem różnych klubów Mopar i specjalistycznych forów off-roadowych.

Klasyczne pikapu z USA nasza punktacja

Klasyczne pikapy z USA — naszym zdaniem

Już od wielu lat odpowiednio wiekowe, amerykańskie pikapy przestały być traktowane jako zwykłe samochody używane lub, co gorsza, jako jeżdżące gruchoty. Teraz to klasyki równoprawne z osobowymi modelami w stylu Dodge'a Challengera, Forda Mustanga czy Chevroleta Bel Aira.

Pokusiliśmy się o porównanie pięciu pikapów z różnych dekad i zadanie to okazało się wyjątkowo trudne. No bo jak zestawić osiągi, wyposażenie czy prowadzenie samochodów z tak odmiennych okresów? Jednak udało nam się to i okazało się, że pierwsze miejsce przypadło Fordowi F-250. Pod względem okresu produkcji to swoisty pomost pomiędzy już nieco archaicznymi modelami z lat 40. oraz 50., a pojazdami z 7. i 8. dziesięciolecia dwudziestego wieku. Samochodami, które prowadzą się już nowocześnie, ale fanom youngtimerów mogą wydawać się zbyt młode, a nawet nudne. Jednak dla nas każdy z tych modeli to bohater godny uwagi.