Krótkie quattro

Błogosławione quattro

Niecałe 6 lat później napęd quattro nie tylko odmienił postrzeganie Audi jako technicznego innowatora, lecz także wyniósł markę na szczyt motosportowego olimpu. Po mistrzowskie tytuły Audi sięgnęło w rajdach aż dwa razy. Najpierw zawdzięcza ten wyczyn Hannu Mikkoli (1983 r.), a następnie Stigowi Blomqvistowi (1984 r.). Był to okres świetności tzw. Grupy B, czyli morderczego technicznego „zbrojenia” zespołów, w którym wszystkie środki były dozwolone.

Rajdówki nigdy potem nie były już tak szybkie, a ten sport – tak niebezpieczny. Postrachem „oesów” stało się przyspieszające jak pocisk Audi S1. Auto, o którym sam Walter Röhrl mówił, że „nikt nie potrafi myśleć tak szybko, jak ten samochód pozwala przyspieszać”. Wyczynowe S1 osiągało „setkę” w niewiele ponad 2 s. I to na szutrze.

Spuścizna wiekopomnej nazwy

W tym roku Audi przywróciło słynną nazwę S1. To mały, praktycznie bezkonkurencyjny hot-hatch z napędem na 4 koła, turbodoładowanym, 2-litrowym silnikiem i ręczną skrzynią z 6 biegami. Wymarzony sprzęt do spuszczania lania Mini Cooperom S czy Renault Clio R.S. Kontynuuje to, co rozpoczęło dwa lata temu limitowane do 333 sztuk A1 quattro. Zainteresowanie nim było tak duże, że Audi nie pozwoliło się już dłużej prosić i uzupełniło swą ofertę seryjnych modeli z napędem quattro o ostatnie brakujące ogniwo – S1.

Jednak nie tylko swoją nazwą S1 przypomina wielkich przodków quattro. Jest krótkie, a ten przydomek dotychczas był zarezerwowany dla Sport Quattro. Był to wyprodukowany w liczbie zaledwie 214 sztuk homologacyjny samochód do bardzo szybkiej jazdy (rajdowe regulaminy wymagały zbudowania minimum 200 seryjnych egzemplarzy), który w swoich czasach nie miał sobie równych. Nazywany był Der Kurze (niem. krótki), bo powstał na skróconej o 32 cm płycie podłogowej modelu Quattro. W 1984 r. Sport Quattro było najdroższym niemieckim autem – kosztowało 203 850 marek. Niektóre jego elementy wykonano z kevlaru, do tego miało „turbozwierzaka” pod maską, stały napęd na 4 koła i wyjątkowo tandetną deskę rozdzielczą. Choć sam sułtan Omanu zamówił dla siebie 14 aut, Sport Quattro nie było hitem sprzedaży. Do dziś przetrwało ok. 150 sztuk i mieliśmy okazję przejechać się pierwszym egzemplarzem, który opuścił linię montażową.

W kokpicie jest ciasno – czuć, że gdzieś uciekło kilkadziesiąt centymetrów samochodu. Uczyniono tak jednak ze względu na zwinność auta. I rzeczywiście – zakręty są dla Sport Quattro najlepszym placem zabaw, a idealnie jest, gdy są oblodzone. Czterokołowe poślizgi same się udają. Trzeba tylko uważać, żeby u szczytu łuku nie przekroczyć 4 tys. obrotów – wtedy włączenie turbo w 2,2-litrowym silniku może sprawić, że wykonamy piruet. Wprawni kierowcy powiedzą jednak, że to turbokopnięcie tak ma się do tego z pierwszego 911 turbo, jak pstryczek w nos do walnięcia prosto w twarz.

S1 to już inny świat

Przesiadając się do S1 Sportbacka, można odnieść wrażenie, że między nim a Sport Quattro upłynęło więcej niż 30 lat. Siedzi się znacznie wygodniej, ale jest się też bardziej odizolowanym od mechaniki i – co najbardziej niepokojące – od dźwięku! Jeśli czytają nas inżynierowie Audi: skoro już nie może być pięciu cylindrów pod maską, to niech chociaż te cztery brzmią tak, żeby za każdym razem przechodziły nas dreszcze! S1 mniej „żyje” od Sport Quattro, które jest ujarzmioną rajdówką, ledwo zatwierdzonym prototypem.

S1 to z kolei niezwykle dopracowany samochód. Żaden detal nie znalazł się tu przypadkowo, prowadzeniu poświęcono równie wiele czasu, co dopracowaniu jakości wykończenia. Auto posłusznie reaguje na nagłe polecenia, które mu wydajemy – czy to pedałem gazu, czy kierownicą. Mimo krótkiego rozstawu osi samochód zachowuje stabilność nawet przy prędkości wyższej niż 200 km/h, a łatwo się taką osiąga.

Niedosyt pozostawia jedynie układ 4x4. Zastosowane w nim sprzęgło haldex reaguje z pewnym opóźnieniem i załącza napęd tylnej osi, gdy elektronika wyczuwa uślizg przednich kół. Zapewnia to wysokie bezpieczeństwo prowadzenia na suchej i mokrej nawierzchni, ponadto mimo wysokiej mocy zawsze gwarantowana jest znakomita trakcja, jednak sztuczki z czterokołowymi poślizgami na lodzie są już trudniejsze niż w Sport Quattro. OK, marudzimy, ale tylko dlatego, że pierwotne Sport Quattro było tak dobre, że nawet dziś wydaje się niedoścignione.

DANE TECHNICZNE