Mini John Cooper Works – wygląda jak jeździ | TEST

Pamiętacie hasło marki? „Gokartowa frajda z jazdy”. Choć czasy się zmieniają, a samochody robią się bardziej komfortowe (także Mini), to akurat ta wersja idealnie pasuje do sloganu sprzed lat. Ma sztywne zawieszenie, które w testowym aucie w pewnym zakresie można regulować, bo konfigurując je, wybrano opcję „dynamic damper control”, dzięki której zamiast zwykłych amortyzatorów, mamy te o zmiennym stopniu tłumienia. Bądźmy jednak szczerzy: to Mini JCW, więc nie wybieramy między komfortem i twardością, lecz określamy tylko czy jeździmy gokartem, czy bezkompromisowym hot hatchem. W porównaniu ze zwykłymi wersjami Mini, w JCW mamy bowiem zmienione sprężyny, lżejsze elementy zawieszenia z przodu i z tyłu, grubsze stabilizatory poprzeczne. To wszystko, by poprawić stabilność na zakrętach.

A Mini bardzo lubi skręcać. Zdaje się wręcz do tego stworzone. Prowadzi się je bardzo precyzyjnie. Wspomagany elektrycznie układ kierowniczy jest bardzo bezpośredni, a auto zdaje się wsłuchiwać w nasze komendy i realizuje je bez szemrania. W sumie kierowanie Mini JCW rzeczywiście przypomina prowadzenie amatorskiego gokarta. Nie przeszkadza mi nawet siła wspomagania, bo jest ona odpowiednia, a nie za duża, jak to ostatnio bywa nawet w sportowych samochodach. Przydałoby się tylko lepsze połączenie między tym, co dzieje się na drodze, a kierownicą. Taki zarzut jest jednak w dzisiejszych czasach nie na miejscu. Można go wysunąć nawet pod adresem Porsche 718 Caymana, bo elektryczne wspomaganie ma po prostu swoje ograniczenia.

Mini John Cooper Works – lubi zabawę

Szkoda też, że w obecnym JCW zrezygnowano z mechanicznej szpery, czyli mechanizmu różnicowego o zwiększonym tarciu, który pomaga w wychodzeniu z ciasnych zakrętów. Teraz zamiast tego mamy elektronikę, która wykorzystując hamulce stara się przerzucić odpowiednią porcję momentu obrotowego na zewnętrzne koło. Tak, by zapewnić stabilność i przyczepność podczas przyspieszania na łuku. Tylko że czuć, że system działa trochę sztucznie. Szkoda. Dobrze za to, że inżynierowie w JCW postarali się, by ze skrzyni biegów wyprowadzić półosie o równej długości. Dzięki temu nie ma irytującego w niektórych szybkich wozach zjawiska szarpania kierownicą w jedną stornę podczas dynamicznego ruszania lub przyspieszania z gazem wciśniętym do oporu. Mini JCW w takich sytuacjach jest nadzwyczaj spokojne.

Auto umie też doskonale hamować, co jest udziałem dobrych hamulców firmowanych przez Brembo. Faktycznie są one skuteczne, „łapią” bardzo mocno i nawet podczas długiej, intensywnej jazdy na torze nie przegrzewają się po jednym okrężeniu, choć oczywiście nie są to hamulce tak odporne jak ceramiczne lub zwykłe, lecz typowo wyczynowe. W końcu więc zauważymy, że Mini JCW na zmniejszanie prędkości potrzebuje zdecydowanie więcej dystansu niż na pierwszych „kółkach”.

O sportowym charakterze Mini JCW świadcz też detale, z których niektóre służą nie tylko zadawaniu szyku. Przykładowo, efektowny, większy grill faktycznie skuteczniej dostarcza powietrza silnikowi i lepiej go chłodzi, duże wloty w dolnym spoilerze rzeczywiście zapewniają skuteczne obniżanie temperatury hamulców, a tylny spoiler przy dużych prędkościach zapewnia większy docisk, co z kolei przekłada się na lepszą przyczepność. W kabinie z kolei mamy m.in. kubełkowe fotele: odpowiednio szerokie i dobrze ukształtowane. Faktycznie, przydają się podczas dynamicznej jazdy.

Mini John Cooper Works – czy warto go kupić?

Ciężka sprawa, bo cena Mini jest z kosmosu. Auto kosztuje ponad 130 tys. zł, a nasz egzemplarz miał na pokładzie dodatki za kolejne 70 tys. zł. Skutek? Za małe, 3-drzwiowe auto do miasta płacimy... ponad 200 tys. zł! Trzeba być naprawdę zagorzałym fanem Mini, by się zdecydować na taki wydatek. Nawet, jeśli to będą łagodniejsze raty leasingowe, to i tak suma jest zawrotna. Cóż, oryginalność kosztuje. Czasem bardzo dużo.

Mini John Cooper Works – dane techniczne: