Nieduże auta dobre do jazdy w terenie

Trzydrzwiowy Wrangler oferuje kanapę (dość ciasną) tylko dla 2 osób. Bagażnik symboliczny, kanapę (niedzielona) łatwo się składa, skrytka pod podłogą.

Fenomenalna konstrukcja – jako jedyna z tu pokazanych nie ma co prawda ramy (konstrukcja samonośna), ale świetnie daje sobie radę na złych drogach. To naprawdę udane połączenie niezależnego zawieszenia przedniego ze sztywnym tylnym mostem (sprężyny) i stałym napędem 4x4 (centralny dyferencjał z pełną blokadą, reduktor). Dlaczego więc Łada nie zdobyła popularności należnej udanej konstrukcji? Bo przegrała z jakością materiałów. Głównym wrogiem Nivy (przez pewien czas nazwanej po prostu 4x4, gdy prawa do „Nivy” miał Chevrolet) jest korozja, ale też liczne drobne usterki, które są dokuczliwe. A to „stanie” zacisk hamulcowy, a to zacznie stukać zawieszenie. Część usterek (jak układ paliwowy) powoduje, niestety, unieruchomienie w trasie. Wersja 3d jest najpopularniejsza, trafiają się też 5d czy otwarte Landole.

Nowsza wersja deski rozdzielczej, „obowiązująca” od 1993 r. Tworzywa są – delikatnie mówiąc – kiepskiej jakości.

Małe dźwigienki służą do obsługi reduktora i blokady centralnego mechanizmu różnicowego.

Świetne zdolności terenowe, mnóstwo odmian nadwoziowych. Oczywiście, do jazdy terenowej polecamy wersję 90, czyli z najkrótszym rozstawem osi (dostępna jako osobowa lub dostawcza zamknięta oraz jako pikap, rewelacyjna geometria z kątem natarcia 47°), ale to rynkowy rarytas, bo dominują osobowe przedłużone 110. Układ napędowy narzuca kierowcy spokojny styl jazdy, ale w terenie okazuje się niezwykle skuteczny. W 2011 r. miejsce diesla 2.4 zajął 2.2 (oba 122 KM). Problemy: hałas z tylnego mostu, wycieki paliwa, uszkodzenia wstecznego biegu.

Wnętrze Defendera nieco się ucywilizowało. Kierowca ciągle siedzi blisko drzwi – według producenta miało to pomagać w obserwacji terenu. Coś w tym jest, ale takie umiejscowienie fotela nie sprzyja wygodzie.

Starsze Defendery w wersji 90 miały z tyłu poprzecznie umieszczone ławki, model z 2007 dysponuje dwoma osobnymi fotelami – rozwiązanie wygodniejsze i bezpieczniejsze, ale autem pojadą tylko 4 osoby. Bagażnik przeciętny (chyba, że złożymy fotele), funkcjonalność ograniczają też wąskie drzwi.

Ciekawy maluch – mimo długości 3,6 m ma bardzo dorosłą budowę z ramą i sztywnymi mostami (sprężyny śrubowe). Do tego sztywno dołączany napęd sprawia, że mimo miłego wyglądu auto nie nadaje się zupełnie do jazdy miejskiej, a często musi się z takimi zadaniami mierzyć. Do zastosowań rodzinnych kompletnie nie nadaje się też wnętrze – nawet z przodu ledwie siądą obok siebie dwie osoby, kanapa jest niewygodna, a kufer maleńki. Problemy? Uderzeń nie wytrzymują wahacze wzdłużne, zawodzi sterowanie napędem.

Estetyczna deska rozdzielcza, ale ilość miejsca w kabinie dosłownie mikroskopijna.

Przy rozłożonej kanapie nie zmieścimy nawet podstawowego ekwipunku terenowego, nie mówiąc o bagażach.

Auto znacznie bardziej „normalne” niż konkurenci. Wygodne, funkcjonalne wnętrze (nawet w odmianie 3d o długości 4,3 m), komfort jazdy na szosie. Ale oceniając wady i zalety, mogą nie podobać się kultura pracy i moc diesla R4 – konkurenci oferują sporo więcej, szczególnie w 3.0 V6. Jednak tu mamy oceniać głównie zdolności terenowe, a te są naprawdę wysokie dzięki solidnej budowie podwozia i układu napędowego – rama, sztywny most tylny, stały napęd 4x4, reduktor i… wiele elektroniki wspomagającej jazdę poza asfaltem. Niestety, są też kłopoty. Łatwo rysujący się lakier i łuszcząca kierownica to drobiazgi, gorzej, gdy serwis stwierdza uszkodzenie pomp aktywnych stabilizatorów (kilkanaście tys. zł). Zatykają się filtry paliwa, na podwoziu łatwo znaleźć rude plamy.

Nie jest to szczyt jakości czy wzornictwa, ale w terenówce nie takie cechy są najważniejsze. Liczy się łatwa obsługa i wygoda (całkiem przestronnego) wnętrza.

Zdecydowanie najbardziej ekskluzywne (spośród opisywanych), normalne auto z funkcjonalnym bagażnikiem o poj. 380 l.